اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

ارائه طرح برای حل معضل مهاجران

ترامپ به نیلسن اشاره کرد و گفت: «شما مسئول حفظ و حراست از امنیت مرزها هستید» و بعد با اشاره به پمپئو افزود: «شما دخالتی نداشته باشید.» این اظهارات کاملاً مغایر با چیزی بود که ترامپ روز شنبه به کوشنر گفته بود و بر اساس آن مرا قانع کرده بود که تا حدی دخالت بیشتری در این موضوع داشته باشم. مکالمات بین ترامپ و نیلسن ادامه یافت و در یک آن، پمپئو زیر لب به من گفت «ما چرا اینجا هستیم؟» سوال خوبی بود. باید راهی برای خروج از این شرایط فاجعه بار پیدا می‌کردیم، قبل از این که ترامپ ما را هم به خاطر شکست سیاست مرزی مقصر بداند! البته به گفته کوشنر، ترامپ در همین آخرین مواجهه اش با نیلسن قانع شده بود که من باید اداره مسائل مهاجرتی را برعهده بگیرم. کوشنر گفت: «کریستین (نیلسن) از نظر روانی توانایی انجام این مسئولیت را ندارد.» دو روز بعد ترامپ به خود من گفت: «شما مسئولیت حفظ و حراست از امنیت مرزهای جنوبی را برعهده بگیرید. او (نیلسن) هر فرصتی را که دادیم هدر داد. بسیار ضعیف است.» ترامپ می‌خواست وضعیت اضطراری ملی اعلام کند و اخیراً با جان ایزنبرگ وکیل کاخ سفید نیز درباره آن صحبت کرده بود. ترامپ گفت: «شما اختیار تام دارید. اولویت اول ما، مرزهای جنوبی است. من و تو این کار را انجام می‌دهیم. تو رئیس خفنی هستی.» چند ساعت بعد در حالی که فقط من و کِلی در اتاق بیضی بودیم، ترامپ گفت: «به جان (بولتون) گفتم کنترل مرزها را در اختیار بگیرد.» موضوع داشت جدی‌تر می‌شد. تصمیم گرفتم روندهای مورد نیاز برای کنترل مسأله مهاجرت غیرقانونی را برای ترامپ توضیح دهم. اگر با آن موافقت می‌کرد، به این موضوع ورود می‌کردم، اگر نه، کارهای زیاد دیگری برای انجام دادن داشتم.
پیش نویس یک «طرح» یک صفحه‌ای را تهیه کردم که شامل اجازه به وزارت خارجه برای ایفای نقش اصلی در مذاکرات بین‌المللی، بازنویسی همه مقررات مربوطه در وزارتخانه‌های دادگستری و امنیت داخلی، پیشنهاد مقرراتی کاملاً جدید درباره این موضوع، اعطای مجوز سیاست گذاری به شورای امنیت ملی، جایگزین کردن نیلسن و سشنز و برخی موارد دیگر بود. طرح من فقط برای یک مخاطب نوشته شده بود اما من پیش‌نویس آن را به پمپئو، میلر، کوشنر، ایزنبرگ و تنی چند از مقامات دادم که با کلیات آن موافقت کردند. همزمان، موضوع کاروان مهاجران غیرقانونی که به سوی امریکا راه افتاده بودند، روی اعصاب همه بود. ترامپ در توئیت‌هایش، خواستار تهیه پیش‌نویس دستورات اجرایی درباره بستن مرزها شد؛ موضوعی که فضای کاخ سفید را بیش از پیش متشنج کرد. صبح روز 18 اکتبر، من و پمپئو در دفتر من مشغول صحبت کردن درباره مسائل مربوط به جمال خاشقچی روزنامه‌نگار ناراضی سعودی (که در کنسولگری عربستان در استانبول به قتل رسید) بودیم که کِلی از هر دوی ما خواست به دفترش برویم. در آنجا جلسه بزرگی (شاید با حضور 15 نفر) با موضوع مرز مکزیک در حال برگزاری بود. وقتی من و پمپئو وارد شدیم، کِلی جمع‌بندی‌ای از بحث‌های مطرح شده ارائه داد و از نیلسن خواست طرح خود را ارائه دهد. طرح نیلسن شامل درخواست از کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل برای اعطای تسهیلات تعیین صلاحیت مهاجران در مرز گواتمالا- مکزیک بود. براساس این طرح، دفتر کمیساریای عالی، پناهجویان قانونی را که می‌توانستند وارد امریکا (یا کشور دیگری) شوند از آن‌هایی که صلاحیت ورود نداشتند و باید به کشور مبدأ باز می‌گشتند جدا می‌کرد. کِلی نظر پمپئو را درباره این طرح پرسید و پمپئو به کندی پاسخ داد که نشان می‌داد احتمالاً اطلاع اندکی درباره طرح نیلسن دارد. من وسط حرفش پریدم (و پمپئو نیز با خرسندی پا پس کشید) تا بگویم کمیساریای عالی نقشی در این نوع فرآیند تفکیک مهاجران ندارد؛ این سازمان به دلیل مسائل دیگری از جمله بحران مهاجران ونزوئلا از نظر بودجه و پرسنل تحت فشار قرار دارد؛  در هر صورت امریکا نباید تصمیم‌گیری درباره ورود مهاجران به این کشور را به سازمان ملل واگذار کند. نیلسن توانایی پاسخ دادن به این نکات را نداشت. به همین دلیل در حالی که او به دنبال یافتن پاسخ بود، من به توضیح درباره نقش کمیساریای عالی در امور مهاجران ادامه دادم.
کِلی پرسید: «خب جان، تو چه طرحی داری؟» البته طرح من چیزی نبود که بخواهم در جلسه‌ای که به اندازه یک استادیوم آدم در آن حضور داشتند و هنوز به رؤیت ترامپ  نرسیده بود، ارائه دهم. فقط در پاسخ گفتم: «بله من هم  طرح دارم که او (ترامپ) از من خواسته است و من درباره این طرح با او صحبت خواهم کرد.» این حرف من باعث شد نیلسن با عصبانیت پشتش را به من بکند و بگوید: «اوه!»، یا چیزی شبیه این. گفتم: «دقیقاً به همین دلیل است که می‌خواهم به تنهایی با رئیس جمهوری ملاقات کنم.» ‌