زندگی در شعر سهراب بیدار است

«جهان شاعرانه سهراب سپهری» موضوع نشست مجازی در حوزه ادبیات معاصر فارسی با شرکت دو استاد دانشگاه از ایران و اسپانیا  به همت رایزنی فرهنگی ایران در اسپانیا شامگاه روز جمعه برگزار شد.
در این نشست مجازی اسماعیل آذر استاد ادبیات فارسی و آنتونی گونزالو کاربو استاد دانشگاه بارسلونا در موضوع مضامین انسانی در شعر سپهری به بحث پرداختند. خواکین رودریگز ایران شناس و مدرس زبان فارسی در اسپانیا نیز اجرای جلسه و کار ترجمه موضوعات طرح شده از سوی سخنرانان را بر عهده داشت. در ابتدای این جلسه محمد مهدی احمدی رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران ضمن اشاره به جایگاه سهراب سپهری به عنوان شاعر و نویسنده و نقاش برجسته در ایران معاصر گفت: «اشعار سپهری به زبان‌های مختلف از جمله انگلیسی، اسپانیایی، فرانسوی و ایتالیایی ترجمه شده‌اند.»  احمدی افزود: «زبان شعر او زبانی نرم و لطیف بود و در فرم نیز از سبک نیمایی پیروی می‌کرد.»
اسماعیل آذر استاد زبان و ادبیات فارسی سخنان خود را با عنوان «زندگی، مرگ و تنهایی در شعر سهراب سپهری» آغاز کرد و گفت: «در شعر سپهری رنگ و نور جایگاه خاص دارند. سپهری در شعر خود در سطح افقی موفق‌تر است از سطح عمودی. ولی مهم‌ترین ویژگی آثار او بی شک حس‌آمیزی است. مثل عبارت «قاب صدا»، قاب دیدنی است ولی صدا شنیدنی. این دو حس را با هم درمی‌آمیزد.»
آذر درباره ویژگی‌های شخصیتی سپهری گفت: «چند کلمه از خلقیات و درونیات سپهری می‌گویم. با هیچ کس بحث نمی‌کرد. قناعت را همیشه در نظر داشت. خجول و آرام بود. حتی تابلوهای نقاشی‌اش را نمی‌فروخت بلکه هدیه می‌داد. به کشورهای زیادی سفر کرد ولی سفرش برای تفنن و تفریح نبود. برای مثال وقتی به ژاپن رفت کنده کاری روی چوب را از آنها یاد گرفت. در پاریس لیتوگرافی را یاد گرفت، در هندوستان محو آثار معماری شد؛ بویژه در تاج محل. خیلی چیزها از هندی‌ها یاد گرفت و با بزرگان هند و آثار آنها آشنا شد.»
او در بخش دوم به مفهوم زندگی در شعر سهراب پرداخت و گفت:زندگی در شعر سهراب بیدار است: «شب سرشاری بود. رود از پای صنوبرها تا فراتر می‌رفت. دره مهتاب اندود. و چنان روشن کوه که خدا پیدا بود.»
آنتونی گونزالو کاربو استاد دانشگاه بارسلونا و پژوهشگر تصوف ایرانی گفت: «من قصد دارم به وجه بصری کارهای سهراب سپهری بپردازم. این وجه البته تنها در شعر او نیست، بلکه به شکل مشخص‌تری می‌توانیم آن را در نقاشی‌های او نیز ببینیم. از این نظر می‌خواهم درباره نشانه‌شناسی رنگ‌ها در آثار او مطالبی را ارائه نمایم.»
آنتونی گونزالو کاربو در پایان سخنان خود با اشاره به ترکیبات گوناگون سپهری در اشعار خود با استفاده از رنگ سبز و اشاراتی که به مفهوم آن در نشانه شناسی عرفانی شعر فارسی دارد، اوج کار سهراب را از این منظر دفتر شعر «حجم سبز» دانست و با این جمله سخنان خود را به پایان برد که این سیر معنایی برای رنگ‌ها در ادبیات فارسی در مورد رنگ سبز عمق و پیچیدگی بیشتری دارد و می‌بینیم که چگونه می‌توان آن را از خط سبز حافظ تا حجم سبز سهراب سپهری پی گرفت.