آینده انرژی در ایران

سید مهدی حسینی
کارشناس ارشد انرژی
وقتی از انرژی و آینده آن در ایران صحبت می‌شود باید به دو مسأله توجه داشت؛ نخست پتانسیل‌ها و دوم عملکرد ما برای استفاده از این پتانسیل‌ها. ایران در زمینه تمام انرژی‌ها از نفت و گاز تا انرژی‌های تجدیدپذیر و هیدروژن، از ظرفیتی شگفت انگیز برخوردار است، در بحث عملکرد، میان وضعیت فعلی و سطح آینده‌نگری با آنچه ایده‌آل کشور است، فاصله زیادی وجود دارد. به عبارتی، آینده انرژی مسأله‌ای است که در ایران به آن کمتر پرداخته می‌شود و به همین خاطر هنوز میان پتانسیل‌ها و عملکرد ما با وجود فرصت محدودی که در اختیار داریم، شکاف عظیمی قرار دارد. زمانی که در مورد پتانسیل‌ها صحبت می‌شود، ایران دارنده بزرگترین منابع هیدروکربوری جهان است و به میزان 365 روز سال قابلیت بهره‌گیری از انرژی‌های تجدیدپذیر را دارد. اما درخور آن نتوانسته است توسعه و بهره‌گیری از پتانسیل‌ها داشته باشد. برای مثال ظرفیت تولید روسیه روزانه 11 میلیون بشکه و ایران حدود 4 میلیون بشکه نفت خام است که البته ایران در همین سطح نیز تولید ندارد اما این درحالی است که ذخایر نفتی روسیه شاید کمتر از دو سوم ذخایر نفتی ایران باشد. در مورد گاز نیز ذخایر گازی ایران و روسیه نزدیک به یکدیگر است اما اکنون ایران در ابتدای دوران بحران گازی و افت سالانه تولید از بزرگترین میدان دریایی خود یعنی پارس جنوبی قرار دارد و در همین حال روس‌ها جزو 3 صادرکننده بزرگ گاز جهان هستند. البته وقتی به ظرفیت‌ها نگاه می‌اندازیم، هنوز فرصت‌های بی‌نظیر توسعه نفتی و گازی در کشور وجود دارد. اگر به درستی توسعه میادین گازی را دنبال کنیم، میدان‌های نفتی را توسعه دهیم و گازهای همراه نفت حاصل از این توسعه میادین نفتی را به دست بیاوریم، روی مسأله بهینه‌سازی مصرف در داخل بیشتر تمرکز داشته باشیم، آینده روشن است اما غفلت از فرصت‌ها و ظرفیت‌ها تصویری ناخوشایند از آینده انرژی‌های هیدروکربوری در ایران را به نمایش می‌گذارد.
ادامه در صفحه 9