حبس خانگی 400 نماینده پارلمان در میانمار

بنفشه غلامی/ همزمان با تهدیدها و محکومیت‌های جهانی علیه نظامیان کودتاچی میانمار، رسانه‌ها از بازداشت خانگی 400 نماینده پارلمان این کشور خبر دادند. به گزارش سایت شبکه خبری «الجزیره»، یکی از این قانونگذاران به خبرگزاری «آسوشیتدپرس» گفته است، وی و حدود 400 نماینده پارلمان میانمار در خانه‌های خود حبس شده‌اند و از طریق تلفن با یکدیگر و حوزه‌های انتخابی خود در ارتباط هستند. قانونگذار دیگری نیز در گفت‌وگو با «فرانس پرس» با اشاره به اینکه از این بازداشت خانگی بسیار نگران است، میانمار و فضای کنونی آن را یک بازداشتگاه گسترده خواند. اعضای «اتحادیه ملی دموکراسی» (NLD) نیز در پستی فیس‌بوکی، کودتا را محکوم کرد و خواستار آزادی «آنگ سان سوچی» و سایر افراد بازداشت شده شد. این در حالی است که تا دیروز هیچ کس از محلی که این افراد نگهداری می‌شوند، خبر نداشت. این حزب کودتای نظامیان را لکه‌ای در تاریخ میانمار خواند. ارتش میانمار در دو روز گذشته قدرت را به ژنرال «مین آنگ هلینگ» تحویل داده و یک سال وضعیت اضطراری وضع کرده است.
به گفته ناظران این کودتا برای میانمار یک گام رو به عقب است. این کشور از سال 1962 تحت حکومت نظامیان بود و تا سال 2008 تحت حکومتی نظامی قرار داشت و در انزوای جهانی به سر می‌برد. خونتای میانمار در اواسط دهه 2000 با ایجاد تغییراتی «آنگ سان سوچی » را که در حبس خانگی بود، آزاد و انتخاباتی برگزار کردند که ضامن دموکراسی در این کشور بود. اما اکنون با این کودتا و باطل شدن انتخابات، به نظر می‌رسد نظامیان این کشور قصد دارند اداره کشور را به شیوه چند دهه گذشته برگردانند. این دومین بار است که در میانمار کودتا رخ می‌دهد. در واقع آنچه امروز در این کشور رخ می‌دهد برای بسیاری از مردم این کشور یادآور وقایع اواخر دهه 1980 است. دیروز این در چشم‌ها و رخسار مردم میانمار مشهود بود. جوان 25 ساله‌ای که نمی‌خواست نام او فاش شود، به خبرنگار «بی‌بی‌سی» گفت: «من با ترس بزرگ شدم. 5 ساله بودم که پدرم جلوی چشمانم ربوده شد. او یک فعال سیاسی حامی «سوچی» بود. او را سوار کامیونی کردند و با خود بردند. من همیشه با این ترس بزرگ شدم. همیشه از سربازانی که می‌توانستند پدرم را دوباره ببرند، می‌ترسیدم. ولی خوب به یاد دارم، با همه اینها ما پنهانی به رادیو گوش می‌کردیم.» جوان دیگری که می‌گوید یک روهینگیایی است نیز می‌گوید: «پدرم را زندانی کردند. بعد خانواده تصمیم گرفت به یانگون برود. در آنجا وضعیت بهتری داشتیم. در راخین که اغلب مردم مسلمانان روهینگیایی هستند، شرایط خیلی بد بود. وقتی 18 ساله شدم دوباره پدرم را دستگیر کردند و این بار همه خانواده زندانی شدند. هفت سال زندان بودیم. جرم من تنها این بود که دختر یک فعال سیاسی بودم.»
اما فقط مسلمانان نبودند که از حکومت نظامیان آزار دیدند و تجربه زندگی تحت خونتای میانمار برای بسیاری از مردم این کشور ناگوار است. «یانگون» که اکنون 25 ساله است، یکی از آنها است. او که در خانواده‌ای مرفه بزرگ شده، می‌گوید، شاید او تا حد زیادی از آنچه که در کشور روی می‌دهد، آسوده‌تر باشد و اتفاق بدی برای او نیفتد. اما خاطرات تلخی از دوران کودکی خود دارد. او می‌گوید: «زمانی که با تلفن صحبت می‌کردیم، می‌توانستیم صدایی را در پس‌زمینه مکالمه خود بشنویم که نشان می‌داد ارتش در حال گوش کردن به مکالمه ما است. شاید برای کسی که در این محیط بزرگ شده است، این وضعیت ترسناک نباشد. زیرا گزینه دیگری ندارد جز اینکه با تلفن صحبت نکند.»
با این حال تجربه کسانی که پیرتر هستند، تلخ‌تر از این جوانان است. «کیا وان وین» 67 ساله هنوز هم کاملاً به یاد دارد که سال 1988 هنگامی که کودتای نظامی رخ داد، کجا بود. او با این حال از حس خوبی که سال 2015 داشت، می‌گوید: «از اینکه فردی مثل سوچی در انتخابات پیروز شده بود و می‌توانست کشور را اداره کند، بسیار خوشحال بودم. آنها خیلی خوب کار کردند. زیرساخت‌های عمومی بهبود یافت و زندگی کارمندان روی غلتک افتاد، اما ارتش خواست میلیون‌ها نفر را با کودتای اول فوریه نادیده گرفت.»