قدم‌های عاشقانه استاد

حمید متبسم
آهنگساز و نوازنده تار و سه تار
آشنایی من با زنده‌یاد استاد محمدرضا لطفی به سال‌های آغازین دهه 60 برمی‌گردد، درآن برهه زمانی در محضر او درس گرفتم. عشق او به تدریس شاگردانش را هم عاشق کرد و اگر امروز توانسته‌ام اهمیت ردیف موسیقی را به‌درستی درک کنم و به آن پی ببرم بی‌شک به واسطه درس‌های مهربان استاد لطفی بوده است.
زنده‌یاد محمدرضا لطفی با رجوع به موسیقی ردیفی ایران، انقلابی بنیادین در موسیقی ایران به وجود آورد؛ بازگشت لطفی و تنی چند از موسیقیدانان همدوره او به موسیقی دوران قاجار و سال‌های مشروطه موجب شد که ردیف میرزا عبدالله و میرزا حسینقلی بار دیگر مطرح شود و به گوش مردم برسد و در کنارآن آثار درویش خان، رکن‌الدین مختاری و تصانیف عارف و شیدا بیش از پیش مطرح شوند، آن هم در دورانی که رادیو در یک مدت زمان طولانی به‌ سمت و سوی دیگری رفته بود و موسیقی‌های دیگری جایگزین و پخش می‌شد؛در دوره‌ای که سازهای ایرانی هم کمتر مطرح بودند و ساز ویولن حکمرانی می‌کرد؛ درواقع  موسیقی‌ای که ارائه می‌شد با ریشه‌های درست موسیقی ما بسیار فاصله داشت.
محمدرضا لطفی زمانی این کارها را مطرح کرد که چند نسل از این موسیقی دور شده بودند و این فاصله موجب شد، موسیقی محمدرضا لطفی اگرچه قدیمی بود، به نظر نو و انقلابی در موسیقی به‌ شمارآید.
آثار نوازندگان و استادان بزرگی همچون سعید هرمزی، یوسف  فروتن و ابوالحسن صبا و مطرح شدن شیوه نوازندگی سه تار این بزرگان از جمله تأثیرات فعالیت‌های اوست. جالب است بدانید آن دوران سازهایی چون کمانچه و سه تار مهجور بودند و کمتر استفاده می‌شدند و در هنرستان‌ها به‌ عنوان ساز اصلی تدریس نمی‌شدند، اما به همت لطفی و دیگر موسیقیدانان جوان همراه و همگام او، بار دیگر صدای آن‌ها شنیده شد؛ درواقع  محمدرضا لطفی  جزو آن دسته از موزیسین‌هایی است که عاشقانه در این راه قدم برداشت و تأثیر شگرفی در موسیقی ایرانی داشت؛فراگیری سازهای ملی، رشد نوازندگی سازهایی مانند کمانچه و سه تار و آشنایی گسترده با ردیف موسیقی ایران مدیون زحمات اوست.