توانا در چهره‌پردازی و وارسته در اخلاق

گروه فرهنگی / مسعود ولدبیگی پیشکسوت چهره‌پردازی سینمای ایران صبح روز سه‌شنبه 21 اردیبهشت ماه به‌دلیل ایست قلبی درگذشت. او متولد ۱۳۱۴ در کرمانشاه بود. کار حرفه‌ای خود را در سال 1354 با سریال «آتش بدون دود»‌ اثر نادر ابراهیمی شروع کرد و اوج کار او گریم حرفه‌ای سریال «کوچک جنگلی» به کارگردانی بهروز افخمی بود. طراحی چهره‌پردازی فیلم‌هایی همچون «توبه نصوح» مخملباف، «کمال‌الملک» علی حاتمی، «قرمز» فریدون جیرانی، «روز شیطان» بهروز افخمی، «سلطان» و «ضیافت» مسعود کیمیایی و «دوئل» احمدرضا درویش از جمله کارهایی‌ است که او در کارنامه دارد. ولدبیگی برای چهره‌پردازی فیلم‌های «از کرخه تا راین»، «پرده آخر» و «زشت و زیبا» سیمرغ بلورین جشنواره فجر را دریافت کرد. جلال‌الدین معیریان و عبدالله اسکندری به ایران از همکاری با او گفته‌اند.

جلال‌الدین معیریان (چهره‌پرداز): سال‌های زیادی با مسعود ولدبیگی همکاری داشتم؛ همکاری به غایت صمیمانه. اکثر اوقات با من به‌عنوان مجری کار کرده است. در تمام این سال‌ها از او جز مهر و محبت و تلاش برای زندگی حرفه‌ای ندیدم. شاخصه او در حرفه‌اش پشتکار و توانایی انجام کار بود.
با تمام توانایی‌هایش در کار، در عین حال مردی افتاده و ساکت بود. آدمی بسیار وارسته که حسن خلق و رفتار شایسته‌اش مثال زدنی بود. یادش گرامی.

عبدالله اسکندری (چهره‌پرداز): مسعود ولدبیگی مرد بزرگی بود. او سهم زیادی در جایگاه امروز گریم سینمای ایران در جهان و بخصوص منطقه دارد. حاصل تجربه تلاش او در «مختارنامه» مشهود است. گریم این سریال جزو کارهای فوق‌العاده و درخشان این حرفه است. من این سعادت را داشتم که در سریال «مختارنامه» در کنار ایشان حضور داشته باشم. از نزدیک شاهد بودم که این مرد چقدر عاشقانه و ظریف کار می‌کند. از آن دست آدم‌هایی که با قاطعیت می‌توان گفت عاشق کار هستند و با عشق کار می‌کنند. به جز حرفه‌اش که گریم سینمای ایران بسیار مدیون اوست، مسعود ولدبیگی به لحاظ شخصیتی هم آدم والایی بود. افسوس که افراد پشت صحنه زیاد دیده و شناخته نمی‌شوند. این که آدم‌های پشت دوربین برای مردم عادی شناخته شده نیستند شاید بنا به جذابیت‌های ویترین سینما عادی به‌نظر برسد اما نکته تأسف بار این است که اهالی سینما هم آنها را فراموش می‌کنند. آدم‌های پشت صحنه از کار افتاده و خانه‌نشین که شوند همان هنرمندانی که برایشان زحمت کشیدند یادی از آنها نمی‌کنند. نه حرفی، نه پیامی، نه احوالپرسی تلفنی. همه آدم‌های پشت دوربین مظلوم هستند.