خاطره‌سازی و خاطره‌بازی

هارون یشایایی
تهیه‌کننده
برخی بر این باورند در دورانی که فیلم‌های روز جهان در دسترس است و می‌توان براحتی در خانه به تماشای بهترین‌های سینمای جهان آن هم بدون ممیزی نشست، دیدن آثار سینمای جهان در سالن سینما مقبولیتی ندارد.
من بر خلاف این دسته معتقدم که اکران فیلم خارجی و تماشای فیلم‌ها در سالن سینما یک ضرورت است.
سینمای ایران نمی‌تواند به سینمای جهان بی‌تفاوت باشد. هم مخاطب و هم اهالی سینما باید با سینمای جهان ارتباط داشته باشند. باید فیلم‌های خارجی را در سالن سینما و با همان کیفیت نسخه اولیه ببیند.
اطلاع از کم و کیف سینمای جهان هم روی دانش و درک فیلمساز و هم روی مخاطب تأثیر دارد. چشم‌شان را به دنیای تازه‌ای باز می‌کند. اطمینان دارم اگر بخشی از همین فیلم‌هایی که در پلتفرم‌ها و یا سایت‌ها در دسترس است در سالن سینما با کیفیت مناسب به نمایش در می‌آمد بخشی از مخاطبان بخصوص علاقه‌مندان جدی سینما و نسل جوان ترجیح می‌داد آن را در سالن سینما و با کیفیت تصویر و صدای خوب ببیند. چون این فیلم‌ها برای پرده عریض سینما ساخته شده‌اند.
اساساً فیلم دیدن در سالن سینما تجربه‌ای متفاوت از تماشای فیلم در خانه است. سالن سینما همچنان اهمیت خودش را دارد. سینما رفتن جزو اسباب تفریح است. مردم دلشان برای فیلم دیدن جمعی تنگ شده است.
مسأله فقط فیلم دیدن نیست. سینما رفتن آیین‌هایی دارد که از آن خاطره می‌سازد. با یک دوست و همراه قرار می‌گذارید، برای دیدن فیلم بلیت تهیه‌ می‌‌کنید، ساندویچ و چیپس و پفک می‌خرید. در سالن انتظار منتظر نمایش فیلم می‌مانید. 4 نفر آدم می‌بینید. در سالن تاریک همه ذهن و گوش و چشمتان بر قصه متمرکز می‌شود.
دریافت‌های شخصی‌تان را دم گوش دوست بغل دستی زمزمه می‌کنید و موقع برگشتن به خانه با همراهانتان فیلم را در حد سواد و دانش خودتان تحلیل می‌کنید.
این روزها برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر فرصتی برای همین تجربه است. اگر چه تأثیر و ارتباط‌گیری آن شاید به خاطر محدودیت‌های کرونا امسال محدودتر شده است. کاش وسعت بیشتری داشت و تعداد سالن‌های نمایش دهنده بیشتر بود. شنیده‌ام که امسال نسخه مرمت شده برخی آثار کلاسیک سینمای جهان از جمله «چهارصد ضربه» نخستین فیلم بلند فرانسوا تروفو، «کودکی ایوان» آندری تارکوفسکی و... به نمایش در می‌آید. خود من مشتاقم این فیلم‌ها را ببینم. امیدوارم این نمایش‌ها فقط مختص پردیس سینمایی چارسو نباشد. در سینماهای دیگر هم به نمایش در بیاید. هر تلاشی برای آشنایی نسل جوان با این نوع سینما جای تحسین دارد و برای ما که از آنها خاطره داریم تماشای دوباره نسخه با کیفیت آن جذاب است.