بهترین گزینه، اجرای تئاتر در سالن‌های روباز

محمد رحمانیان
نمایشنامه‌نویس، کارگردان و مدرس دانشگاه
این روزها در حال نوشتن هستم. اکنون هم به دوست و همکارم آقای محسن قرایی در نوشتن فیلمنامه‌اش به‌عنوان همکار فیلمنامه‌نویس کمک می کنم. متأسفانه برخی سایت‌های خبری به اشتباه انعکاس داده‌اند که من فیلمنامه را نوشتم درصورتی که من در این پروژه صرفاً همکاری کرده‌ام. در این ایام کرونایی مدام در حال نوشتن هستم. تعداد زیادی نمایشنامه نوشتم و نیز چندین طرح نوشته‌ام و امیدوارم در سال آینده به دور از کرونا بتوانم این نمایشنامه‌ها را در سالن تئاتری روی صحنه ببرم. اما درحال حاضر و در این روزهای توأم با کرونا به‌خصوص در سالن‌هایی با سقف‌های کوتاه،  نمایش اجرا کردن خطرناک است. به‌دلیل همین شرایط من جز تدریس و نوشتن در ایام کرونا کار دیگری نمی‌کنم. از آنجایی که سالن تئاتر در فضای باز موجود نیست یا تعداد آن کم است، به‌نظر می‌رسد اجرا کردن هر نوع تئاتر در سالن‌هایی با سقف کوتاه ریسک بزرگی برای سلامتی گروه و مخاطبان است. مدیران تئاتر کشور می‌توانستند برنامه‌ریزی درستی برای جامعه تئاتر داشته باشند. آیا نمی‌شد با رعایت پروتکل‌های بهداشتی در سالن‌های سر باز تئاتر اجرا کرد؟ حداقل بیش از 200 سالن سر باز در تهران داریم. من سال گذشته به سختی یک تئاتر اجرا کردم. واقعاً می شد با برنامه‌ریزی صحیح از گروه‌های تئاتری حمایت کرد. بسیاری از پارک‌ها سن دارد و فضای مناسبی برای اجرای تئاتر دارند. پارک‌هایی مثل نیاوران و ساعی که از موقع ساخت برایشان سن و صحنه تماشاچی ساخته شد. می‌توان این پارک‌ها را شناسایی کرد، گروه‌های تئاتری را به آنجا راهنمایی و از آنها حمایت مالی کرد تا چراغ تئاتر روشن بماند. در دوره کرونا، تئاتر سخت‌ترین روزهای خود را سپری کرد. اما باور دارم که سرانجام زمانی فرا خواهد رسید که دوباره تئاتر جان بگیرد. این حرف من متکی بر این تعداد بازیگر و نویسندگان خوبی است که داریم. همچنین معتقدم که بعد از کرونا تئاتر خیلی زودتر از سینما پا خواهد گرفت.