نسخه Pdf
ایران عصر
عاشقانه‌هایی «سبکبال»
نداسیجانی
خبرنگار
نام برخی ازهنرمندان بواسطه آثارشان باقی است و نام برخی دیگربواسطه سیرت و اخلاق زیبایشان واستاد حسین دهلوی از آن دسته هنرمندانی است که به همه این صفات نیکو آراسته بوده و نامش در کالبد تاریخ ماندگار است وهیچگاه فراموش نخواهد شد هم به لحاظ آثار جاویدانی که خلق کرده است ودیگری سالها تلاش، عشق و دلسوزی درآموزش این هنر به شاگردانش. موسیقیدان، رهبر ارکستر وآهنگساز برجسته‌ای که بسیاری ازاستادان مطرح امروز ما بواسطه سالها ریاست او در هنرستان ملی موسیقی ایران و عمری که صرف آموزش کرد، علم و دانش خود را مدیون این مرد بزرگ هستند. دهلوی آموختن موسیقی را ازکودکی آغازکرد درخانواده‌ای اهل فرهنگ و هنر، استاد نخستش پدرش بود، معزالدین دهلوی از شاگردان علی اکبر شهنازی و دیگر استادش مادرش و ساز ویلون را نزد او آموخت و ادامه مسیر را در محضر ابوالحسن صبا پی گرفت و البته آموزش آهنگسازی را هم سالها بعد در هنرستان عالی موسیقی نزد حسین ناصحی و هایمو تویبر فراگرفت.
آثار بسیاری از این استاد بزرگ به یادگار مانده که مهم‌ترین آن «باله بیژن و منیژه» و قطعه «سبکبال» است اما دیگر آلبوم ماندگارش «آثاری از حسین دهلوی» نام دارد که سال 1380 از سوی انتشارات ماهور به چاپ رسید و شنیدن آن به علاقه‌مندان موسیقی سنتی ایران پیشنهاد می‌شود. این آلبوم شامل 11 قطعه است در همراهی با ارکستر ملی ایران و با هنرمندی و تکنوازی استادان فرامرز پایور، هوشنگ ظریف، محمد اسماعیلى و ارسلان کامکار و خوانندگی حسین سرشار و صدیق تعریف. «سبکبال»،
«گفت‌و‌گوی دل»، «کنسرتینو برای سنتور و ارکستر»، «سرود گل»، «فروغ عشق»، «به یادصبا»، «شوشتری برای ویلن و ارکستر»، «نغمه ترک»، «فانتزی برای تار و ارکستر» و «فانتزی برای گروه تمبک و ارکستر» از قطعات این اثر است.
درباره این اثر، به قلم حسین دهلوی آمده: «از سالها قبل که فراگیری موسیقی را آغاز کردم، به مرور به این نتیجه رسیدم که نیروی خود را در جهت کسب دانش لازم در زمینه آفرینش آثار جمعی موسیقی ملی به‌کار برم؛ زیرا در فرآیند تغییرات گوناگونی که در کلیه شئون اجتماعی ما در حال شکل‌گیری است، بویژه در شرایطی که جهان در حصار نیروهای توانمند فرستنده‌های مختلف رادیویی، تلویزیونی و دیگر وسایل ارتباط جمعی قرار دارد و ارتباطات بسیار نزدیک‌تر و شتاب‌زده‌تر از سده‌ها و حتی دهه‌های گذشته صورت می‌گیرد، بی‌گمان ناگزیر از پذیرش تحولاتی در زمینه‌های مختلف فرهنگی از جمله هنر موسیقی خود هستیم، بنابراین بجز تداوم موسیقی سنتی و فولکلوریک باید به خلق آثار جمعی و ارکستری در زمینه موسیقی ملی نیز بپردازیم تا ضمن جلوگیری از فرسایش زودرس و روزافزون موسیقی سنتی که به سبب کثرت تکرار پیش خواهد آمد- بر توان و گستره فرهنگ موسیقی ملی خود بیفزاییم.»
آثاری از حسین دهلوی
نوازندگان: فرامرز پایور، محمد اسماعیلی، هوشنگ ظریف و ارسلان کامکار
خواننده: حسین سرشار
ناشر: مؤسسه فرهنگی هنری ماهور
سال:1379
خبرنگار
نام برخی ازهنرمندان بواسطه آثارشان باقی است و نام برخی دیگربواسطه سیرت و اخلاق زیبایشان واستاد حسین دهلوی از آن دسته هنرمندانی است که به همه این صفات نیکو آراسته بوده و نامش در کالبد تاریخ ماندگار است وهیچگاه فراموش نخواهد شد هم به لحاظ آثار جاویدانی که خلق کرده است ودیگری سالها تلاش، عشق و دلسوزی درآموزش این هنر به شاگردانش. موسیقیدان، رهبر ارکستر وآهنگساز برجسته‌ای که بسیاری ازاستادان مطرح امروز ما بواسطه سالها ریاست او در هنرستان ملی موسیقی ایران و عمری که صرف آموزش کرد، علم و دانش خود را مدیون این مرد بزرگ هستند. دهلوی آموختن موسیقی را ازکودکی آغازکرد درخانواده‌ای اهل فرهنگ و هنر، استاد نخستش پدرش بود، معزالدین دهلوی از شاگردان علی اکبر شهنازی و دیگر استادش مادرش و ساز ویلون را نزد او آموخت و ادامه مسیر را در محضر ابوالحسن صبا پی گرفت و البته آموزش آهنگسازی را هم سالها بعد در هنرستان عالی موسیقی نزد حسین ناصحی و هایمو تویبر فراگرفت.
آثار بسیاری از این استاد بزرگ به یادگار مانده که مهم‌ترین آن «باله بیژن و منیژه» و قطعه «سبکبال» است اما دیگر آلبوم ماندگارش «آثاری از حسین دهلوی» نام دارد که سال 1380 از سوی انتشارات ماهور به چاپ رسید و شنیدن آن به علاقه‌مندان موسیقی سنتی ایران پیشنهاد می‌شود. این آلبوم شامل 11 قطعه است در همراهی با ارکستر ملی ایران و با هنرمندی و تکنوازی استادان فرامرز پایور، هوشنگ ظریف، محمد اسماعیلى و ارسلان کامکار و خوانندگی حسین سرشار و صدیق تعریف. «سبکبال»،
«گفت‌و‌گوی دل»، «کنسرتینو برای سنتور و ارکستر»، «سرود گل»، «فروغ عشق»، «به یادصبا»، «شوشتری برای ویلن و ارکستر»، «نغمه ترک»، «فانتزی برای تار و ارکستر» و «فانتزی برای گروه تمبک و ارکستر» از قطعات این اثر است.
درباره این اثر، به قلم حسین دهلوی آمده: «از سالها قبل که فراگیری موسیقی را آغاز کردم، به مرور به این نتیجه رسیدم که نیروی خود را در جهت کسب دانش لازم در زمینه آفرینش آثار جمعی موسیقی ملی به‌کار برم؛ زیرا در فرآیند تغییرات گوناگونی که در کلیه شئون اجتماعی ما در حال شکل‌گیری است، بویژه در شرایطی که جهان در حصار نیروهای توانمند فرستنده‌های مختلف رادیویی، تلویزیونی و دیگر وسایل ارتباط جمعی قرار دارد و ارتباطات بسیار نزدیک‌تر و شتاب‌زده‌تر از سده‌ها و حتی دهه‌های گذشته صورت می‌گیرد، بی‌گمان ناگزیر از پذیرش تحولاتی در زمینه‌های مختلف فرهنگی از جمله هنر موسیقی خود هستیم، بنابراین بجز تداوم موسیقی سنتی و فولکلوریک باید به خلق آثار جمعی و ارکستری در زمینه موسیقی ملی نیز بپردازیم تا ضمن جلوگیری از فرسایش زودرس و روزافزون موسیقی سنتی که به سبب کثرت تکرار پیش خواهد آمد- بر توان و گستره فرهنگ موسیقی ملی خود بیفزاییم.»
آثاری از حسین دهلوی
نوازندگان: فرامرز پایور، محمد اسماعیلی، هوشنگ ظریف و ارسلان کامکار
خواننده: حسین سرشار
ناشر: مؤسسه فرهنگی هنری ماهور
سال:1379
آدرس مطلب
http://old.irannewspaper.ir/newspaper/page/7720/15/586504/0
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه
ویژه نامه ها
.jpg)
