ضیاء موحد: برای شعر نمی‌توان قاعده و قانون گذاشت

یکی از تمایزهای «با به اَزِ من»، مجموعه شعر تازه‌ام با آثاری که در گذشته از من منتشر شده در زبان آن است. زبان در شعرهای این دفتر از حالت تصویری صرف خارج شده است. البته شعر من هیچ‌وقت صرف تصویر نبود. در این مجموعه هرچه شعرها پیش‌تر آمده، زبان تصویر در آنها کمتر شده است. شاید این بیشترین تحولی است که در شعرهای من ایجاد شده است. معتقدم برای شعر نمی‌توان قانون و قاعده‌ای گذاشت اما هر بار می‌خواهم که راجع به شعر حرف بزنم، تو گویی که هیچ حرفی برای زدن ندارم. ذهن همیشه چیز تازه‌ای می‌خواهد و تکرار حرف‌های گذشته فایده‌ای ندارد. اما آنچه باید درباره این مجموعه بگویم درباره اسم آن است؛ «با به اَزِ من». شعری در این مجموعه هست: «با تو، به تو و از تو/ با به اَزِ من این است»؛ این به خودی خود کاملاً معلوم است که چه می‌خواهد بگوید، هر چند که ممکن است معنی آن برای عده‌ای روشن نباشد. اما هر معنایی را می‌تواند در خود داشته باشد، مثلاً «با تو می‌گویم، به تو می‌گویم، از تو می‌گویم». همه اینها را می‌شود کاملتر کرد و معنا داد.
بخشی از گفته‌های این شاعر و پژوهشگر ادبی با ایسنا