نگرانی روس‌ها بابت یک ائتلاف سه‌گانه

آندری کورتونوف،
دبیرکل شورای روابط بین‌الملل روسیه
‌مترجم: وصال روحانی
تشکیل یک ائتلاف سه‌گانه جدید نظامی و سیاسی متشکل از استرالیا، امریکا و بریتانیا (اوکاوس) و لغو توافق فرانسه با استرالیا برای ساخت یک سری زیردریایی مدرن و مافوق سریع و تحویل آن به ارتش استرالیا، واکنش‌های متفاوتی را موجب شده است. برخی از این خوشحالند که امریکا با حسادت نسبت به فرانسوی‌ها، روبه‌روی آنها خواهد ایستاد و بعضی‌ها می‌گویند روسیه و حتی چین هم از این بابت متحمل ضرر می‌شوند. قدر مسلم اینکه تبعات درازمدت این ائتلاف تازه نمی‌تواند برای مسکو بدون خسران باشد. امریکا به تصمیم جو بایدن چنان مشغول رقابت با چین است که به پیامدهای همکاری سه‌جانبه مورد بحث چندان نمی‌اندیشد و حتی حاضر است با قطع احتمالی دوستی‌اش با استرالیا، هزینه این مسأله را بدهد ولی به این نکته دلخوش است که قوی‌تر شدن ناوگان دریایی هر کشوری در شرق دریای پاسیفیک موجب محدودیت جولان چینی‌ها هم خواهد شد. روسیه می‌داند که از این پس هر مانور نظامی- دریایی‌اش در چنین خط جغرافیایی‌ای حمل بر تضعیف نیروی دریایی امریکا شده و یک قوت قلب برای ملوانان چینی خواهد بود. این در حالی است که کاخ سفید به سبب مشغولیت‌های فراوان خود و بویژه کشتارهای کرونا در سطح امریکا چشم به روی مبادلات نظامی فزاینده بین روس‌ها با دولت‌های هند و ویتنام بسته و نزد خود استدلال می کند که هرگونه قوت گرفتن نیروی نظامی این کشورها نوعی سدسازی مقابل چینی‌ها هم خواهد بود. امریکا حتی وقت پیدا نکرده کاری تلافی‌جویانه در قبال مدرن‌سازی نیروی دریایی چین توسط ارتش روسیه انجام بدهد و همه اینها شاید سبب قدرت گرفتن هر چه بیشتر پیمان «اوکاوس» شود که عده‌ای آن را یک آلترناتیو کوچک و جدید برای پیمان رنگ و رو رفته ناتو توصیف کرده‌اند. مبنای این استدلال، احتمال پیوستن کشورهای دیگری مانند کانادا، نیوزیلند، ژاپن و کره جنوبی به این اتحادیه در آینده نزدیک است و بعید نخواهد بود که هند و ویتنام نیز وارد این جمع نشوند. با این اوصاف، دولت مسکو دلایل دیگری هم برای نگران شدن خواهد داشت. ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه به سبب قابل پیش‌بینی بودن تحرکات ناتو، همیشه می‌دانسته که در دو دهه اخیر با آنها چطور تا کند اما «اوکاوس» یک نیروی تازه و اقداماتش ناآشنا است و احتمال دارد بر گره‌های سیاسی در بلوک شرق هم بیفزاید. امریکا سال‌ها بر رفت و آمدهای دریایی در دریای دور نظارت می‌کرد اما اینک فاقد ساز و کارهای لازم برای این مهم است و این مسأله می تواند نقش «اوکاوس» را در این معادلات بارزتر سازد. این در حالی است که در دوئل رو به گسترش امریکا و چین، این نه خاک این کشورها و سرزمین‌های مجاور بلکه آب‌های بین‌الملل است که توسط ملوانان دو کشور درنوردیده خواهد شد و اگر نیروی دریایی امریکا برای این امر آماده نباشد، ابتکار عمل به دست استرالیایی‌ها و فرانسوی‌ها می‌افتد که معامله جدید «زیردریایی»شان از سوی برخی رسانه‌های غربی به درست یا غلط «قرارداد قرن» نامیده شده است.
منبع: Moscow Times