از شیرینی کتابخوانی غفلت نکنیم

احمد آرام
نویسنده و مدرس داستان‌نویسی
این روزها بهترین فرصت است برای یادآوری چرایی آن همه تأکیدی که همواره بر کتاب و کتابخوانی می‌شود. ضرورتی که شاید بارزترین مصداقش را بتوان در آن گفته قدیمی یافت که «کتاب تنها دوستی است که هرگز خیانت نمی‌کند.» بااین‌ حال درک اهمیت کتابخوانی مسأله‌ای است که باید از سنین کم، از دوران کودکی آغاز شود. بزرگسالانی که کودکی‌شان با کتابخوانی سپری‌ شده، ورودی متفاوت از دیگر افرادی که اهمیتی برای این یار مهربان قائل نیستند را به زندگی و مواجهه با فراز و فرودهای آن خواهند داشت. کودکی که سال‌های زندگی‌اش با مطالعه می‌گذرد در برابر مشکلات، خودش را کمتر می‌بازد، می‌ایستد و برای آنچه می‌خواهد می‌جنگد و تلاش می‌کند. اینها مسائلی است که خودم هم زندگی‌ام با آنها گذشته، از دوره دبستان آنقدر خوش‌شانس بودم که پدرم دو مجله مهم و مطرح آن زمان، «کیهان بچه‌ها» و «اطلاعات کودکان» را مشترک شده بود و اینها مرتب به دستم می‌رسید. همین شد که شیفته کتاب شدم، به یادم مانده که در آن سال‌ها، در همان دوره ابتدایی، پول‌ توجیبی هفتگی‌ام را کتاب می‌خریدم، پانزده قران بابت کتاب خرج می‌کردم و مابقی را هم فیلم می‌دیدم. عاشق داستان و رمان‌هایی بودم که فرصت خواندنشان را پیدا می‌کردم، هر کتابی را که ورق می‌زدم انگار قدم به دنیای تازه‌ای می‌گذاشتم؛ همین شده که حتی حالا که دیگر سن و سالی دارم و خودم هم می‌نویسم همچنان کتاب خواندن جزئی جدایی‌ناپذیر از زندگی‌ام شده است. کتاب حتی برای لحظه‌ای از من دور نمی‌شود، مگر وقتی خواب باشم. آنهایی که هنوز به این دنیای بی‌انتها قدم نگذاشته‌اند خوب است که بدانند جست‌و‌جو میان قفسه‌های کتابخانه یا کتابفروشی چه لذتی دارد. اینکه آدم به میل و سلیقه خودش از میان کتاب‌های بیشمار، داستان یا رمان‌های مورد علاقه‌اش را پیدا کند یکی از شیرین‌ترین لحظات زندگی هر فرد کتاب دوستی به شمار می‌آید. از آن مهم‌تر اینکه کتاب به کار انسان امروز می‌آید، آن‌هم در شرایط امروز جهان که اغلب مان گرفتار دل‌مشغولی‌های تمام‌نشدنی هستیم. انسان‌های اهل کتاب هرگز تنها نیستند و چه خوب که اغلب مان بهانه‌هایی برای رسیدن به کتاب و صفحات آن پیدا کنیم. مطالعه روح را شفا می‌دهد، آنچنان که یکی از توصیه‌های پزشکان به افراد مبتلا به بیماری قلبی مطالعه رمان است. آثار ادبی قادرند ما را از آشفتگی‌های روزمره بیرون بشکند. شرکت‌کنندگان کلاس‌ها و کارگاه‌های من علاقه‌مندانی از پانزده سال تا پنجاه‌ ساله‌اند؛ توصیه من از همان ابتدا به کتابخوانی است؛ البته نه اینکه به نوجوان کم سن و سال کتابی همچون «بوف کور» را پیشنهاد بدهم، بلکه سعی می‌کنم درباره کتابی بگویم که متناسب سن وی باشد. ادبیات قادر است یک‌ به‌ یک ما را از توهمی که فضای مجازی سبب می‌شود بیرون بیاورد؛ متأسفانه برای برخی این روزها مطالعه جای خود را به فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی داده است. ای‌ کاش تلاش کنیم حتی بهره گرفتن مان از این تکنولوژی‌های ارتباطی هم در راستای افزودن به دریچه نگاهمان باشد، باید کاری کنیم تا حتی فضای مجازی هم برای ما بخشی از مطالعه‌مان را تشکیل بدهد؛ حتم دارم حتی آنهایی که اهل مطالعه نیستند هم اگر یک‌مرتبه کتاب به دست گرفته و بوی صفحات کاغذی‌اش را استشمام کنند آن‌وقت   براحتی قادر به ترکش نخواهند بود. کتاب، بی‌هیچ منت و خواسته‌ای جلوه‌هایی تازه از زندگی را پیش روی‌مان می‌گذارد؛ از کنارش بسادگی و بی‌تفاوت نگذریم. اگر هم تا به امروز قدم به این دنیا نگذاشته‌ایم از امروز شروع کنیم، از این هفته‌ای که به کتاب و کتابخوانی گره‌خورده و این زندگی تازه را بچشیم.