تئاتر شهر و اجراهای درخور تأملش

رضا آشفته
منتقد
تئاتر شهر هنوز هم یکی از فعال‌ترین و مهم‌ترین مراکز تئاتری ماست که در سال گذشته نیز با اقتدار توانست اجراهای درخوری را به صحنه بیاورد و در این بین نمایش‌هایی چون بانوی زیبای من، خانه سیاه است، احتمالات و تختی در اتاق ۲۳ هتل آتلانتیک توانستند بیشترین حد توجه را معطوف به خود سازند.
اینکه تئاتر شهر مقتدر است، بخش عمده‌ای از آن به حمایت ویژه این تالار نمایشی برمی‌گردد که از گروه‌ها و کارگردان‌های شناخته شده ایران دعوت به کار می‌کند و این همان‌ انگیزه مهمی است که گروه‌ها می‌توانند مطمئن‌تر به صحنه پا بگذارند. نکته‌ای که در سالن‌های خصوصی و خصولتی وجود ندارد و اتکای به گیشه و فروش برای تأمین هزینه‌ها و از سوی دیگر سودآوری برای ارتزاق هنرمندان مانع بزرگی برای تولید اجراهای هنرمندانه‌تر خواهد شد.
از سوی دیگر به‌دلیل قدمت 50 ساله‌اش این مکان فرهنگی خود از جایگاه معتبر و شناخته شده‌ای برخوردار است که مردم را خواه ناخواه جذب خود می‌کند که برای دیدن اجراهای این مرکز تشویق و ترغیب کند و بنابراین بودن در تئاتر شهر یک امکان بهتر برای جذب مخاطبان است. از سوی دیگر موقعیت جغرافیایی و در مرکز شهر قرار گرفتن اش نیز دسترسی به آن را ساده‌تر می‌سازد. همچنین اتوبوس، تاکسی و از همه مهمتر مترو امکان حضور سریع‌تر به تئاتر شهر را فراهم می‌کند. بنابراین کافی است اجرایی در آن بیاید و کارگردان و گروهش شناخته شده باشند و از کارنامه معتبری برخوردار باشند. گاهی نیز ناشناخته‌ها هم به یاری کار با کیفیت و تلاش منتقدان و تبلیغات درست از چنین امکانی برخوردارند. برای نمونه، نمایش خانه سیاه است کار محسن اردشیر که با اقبال منتقدان در اجرای جشنواره سی و هفتم تئاتر فجر همراه شده بود، این بار نیز در همان شب اول و دوم با حضور هنرمندان صاحب نامی چون دکتر قطب‌الدین صادقی، سهراب سلیمی، بهزاد فراهانی، شهرام گیل آبادی و حتی شاعر خوشنامی چون شمس لنگرودی در تأیید این کار اظهارنظر کردند و حتی استادانی چون دکتر محمد عارف و منتقدانی چون محسن خیمه دوز و آناهیتا زینی وند درباره‌اش نقدهای مثبتی را ارائه کردند و همۀ این موارد دال بر این نکته ظریف بود که این کار ارزشمند است و این خود بهترین نکته برای مطرح شدن و حتی جریان‌سازی در تئاتر کشور است که گروه‌های باکیفیت از سراسر ایران امکان حضور در تهران و برخورداری از مخاطب فرهیخته را دارند.
گلاب آدینه چهل و چند سال سابقۀ تئاتری دارد و توانست با بانوی محبوب من همچنان بر این پیشینه درست تأکید کند که او می‌تواند سخت‌ترین و ناممکن‌ترین کارهای تئاتری را با حوصله و درایت ارزانی تئاتر کشورمان کند چون پرداختن به تئاتر موزیکال بنابر پیشینه پراکنده و غیرمتمرکز و نبودن بازیگران این کاره به هر روی مشکل می‌نماید که باید از صفر همه چیز را شروع کنی و مهمتر اینکه در آن بشود پیامد قابل لمس و درکی را نیز حس کنی.
علی شمس در این ده دوازده سال تلاش دوچندانی داشته که هنرش را با رشد و نمو درخور تأمل همراه کند و الان از چهره‌های قابل اعتنایی است که در هر جایی می‌تواند مخاطبانش را پیدا کند. تینو صالحی هم از چهره‌های دیگری است که تلاش بسیاری در زمینه بازیگری کرده اما در زمینه کارگردانی و نوشتن هم تلاش‌هایی داشته که این بار در نمایش تختی در اتاق ۲۳ هتل آتلانتیک به شکل چشمگیری دیده شده است.
بنابراین تئاتر شهر همچنان یک مکان فرهنگی ممتازی است که می‌تواند تئاترهای برجسته‌ای را در معرض دیدن تماشاگرانش قرار دهد و مهمتر اینکه حمایت‌های مالی و معنوی زمینه‌ساز این حضور پررنگ‌تر و دوجانبه خواهد شد.