فوتبال عصبانی‌ها!

حامد جیرودی
روزنامه‌نگار
فوتبال ایران مدت‌های زیادی است که کمتر هواداری را خوشحال می‌کند. شاید تنها گاهی یک اتفاق مانند صعود به جام‌جهانی، باعث نشاط اجتماعی از طریق فوتبال شود اما در اکثر اوقات، تنها حواشی و اتفاق‌های تلخ است که از فوتبال ایران به گوش می‌رسد. تیم‌های ایرانی با مشکلات مالی مواجه هستند و هرازچندگاهی صدای بازیکنان و مربیان تیم‌ها به دلیل پرداخت نشدن مطالبات‌شان درمی‌آید و کارشان به اعتصاب و حتی به حاضر نشدن در میدان مسابقه می‌کشد که در لیگ جاری شاهد آن بودیم. تیم‌های ایرانی زمین تمرین و مسابقه ندارند و نداشتن یک ورزشگاه با چمن خوب باعث شده تا نصف بازی‌های لیگ‌برتر در مشهد برگزار شود. بازی لیگ بیست‌ویکم کم گل بوده و فقر گلزنی در این مسابقات بشدت مشهود است که به کیفیت ضعیف بازی‌ها منجر  شده است. داوری‌ها از استانداردهای لازم برخوردار نیستند و اشتباهاتی که در هر بازی رخ می‌دهد، نیاز به داشتن VAR را بیش از هر زمان دیگری نمایان می‌کند. بازی‌های باشگاهی به غیر از هفته بیست‌وچهارم که تعدادی از آنها تماشاگر داشت و بازی‌های هفته‌های پنجم و ششم استقلال و پرسپولیس و دربی 98، بدون حضور هواداران برگزار شده و این درحالی است که تماشاگران بدون هیچ مشکلی در همه جای دنیا و حتی کشورهای همسایه در ورزشگاه‌ها حضور پیدا می‌کنند اما در لیگ ایران سازوکار مناسبی برای بلیت‌فروشی اینترنتی در همه ورزشگاه‌ها طراحی نشده و اگر برای یک بازی ملی هم این اتفاق بیفتد، منجر به حاشیه‌های فراوان، فروختن بلیت تقلبی و بی‌احترامی و برخورد نامناسب با بانوان علاقه‌مند ورود به ورزشگاه می‌شود. در فوتبال ایران برخی تیم‌ها و بازیکنان و مربیان، با شائبه اتکا به جادو و جمبل  و خرافات و همکاری با افرادی که جادوگر نامیده می‌شوند، مواجه هستند. در این شرایط، رئیس فدراسیون فوتبال که عملکرد ضعیف و نامناسبی داشته، به یک سال نرسیده از آغاز دوران مدیریتش برکنار شده و حالا فدراسیون فوتبال در آستانه 7 ماه مانده به آغاز جام‌جهانی با سرپرست اداره می‌شود. فوتبال ایران ملغمه‌ای از اتفاقات ریزودرشت پرحاشیه است که به هیچ‌عنوان نمی‌توان  روی آن نام حرفه‌ای گذاشت، اما لیگ حرفه‌ای فوتبال ایران از یک ویژگی مشترک برای همه تیم‌ها برخوردار است که این موهبت را سایر تیم‌های بزرگ و مطرح فوتبال جهان ندارند و آن ‌«بیانیه‌نویسی» است. ابزار قدرتی که تیم‌ها قبل و بعد از هر بازی به کار می‌گیرند تا حرف‌شان را به کرسی بنشانند. 16تیم لیگ‌برتری بر این باور هستند که حق‌شان خورده شده و در این شرایط این سؤال به وجود می‌آید که چه کسی یا تیمی سود برده است؟ واقعیت این است که فوتبال مانند دیگر رشته‌های ورزشی است که از یک تیم یا ورزشکار امتیاز می‌گیرند و به رقیب می‌دهند. بنابراین یک طرف در آن سود می‌کند و طرف دیگر متضرر می‌شود. پس منطقی نیست که فرد یا تیم متضرر شده، آن را ظلم در حق خود تلقی کند اما از آنجا که در گروهی از افراد فرهنگ فرافکنی و فرار از مسئولیت وجود دارد، این امر در فوتبال که در ویترین است و رسانه‌ها بیشتر به آن توجه می‌کنند، نمود بیشتری پیدا می‌کند و دیده می‌شود. حالا این بیانیه‌نویسی منجر به عصبانی شدن بازیکنان و مربیان در فوتبال ایران نیز شده است. در یک مسابقه شاهد پرخاشگری عجیب بازیکنان و مربیان به هم و به داور هستیم و در این وضعیت، سکوها هم که تنها بخش کمی از تماشاگران را به خود اختصاص داده‌اند هم ملتهب می‌شود. این در حالی است  که در همه جای دنیا رقابت وجود دارد. پارسال اینتر قهرمان سری A شده و امسال میلان مدعی است. اختلاف منچسترسیتی و لیورپول 2 امتیاز است ولی هیچ‌کدام از این تیم‌ها بیانیه‌ای علیه هم نمی‌دهند. به قول سعید راد «این علت‌ها است که معلول‌ها را می‌سازد و تا زمانی که فکر کنیم کسی مقصر است، فوتبال ما عصبانی می‌ماند.»