چیزی به نام نایب قهرمانی نداریم!

وصال روحانی
معیار موفقیت در پرسپولیس چیست؟
چیزی به نام نایب قهرمانی نداریم!
همه کسانی که در توجیه فصل بد پرسپولیس می‌گویند این تیم نایب قهرمان لیگ برتر فوتبال کشور شده و این را نشانه توفیق سرخ‌ها می‌دانند، باید مطلع باشند که چیزی به نام عنوان دومی لا‌اقل برای سرخابی‌های پایتخت وجود خارجی ندارد و نه تنها نشانه توفیق نیست بلکه نشانگر ناکامی است. اگر برای باشگاه‌هایی در سطح پیکان، ذوب‌آهن، گل‌گهر، مس رفسنجان، آلومینیوم اراک و حتی فولاد دوم شدن در رقابت‌های لیگ موفقیتی بزرگ به حساب می‌آید و کارنامه‌ای درخشان تلقی می‌شود، برای پرسپولیس و استقلال فقط قهرمان شدن است که می‌تواند مجموعه باشگاه را صاحب کارنامه قبولی کند و چیزی جز این ناکامی تلقی می‌‌شود.
سایر جام‌ها هم پرید
برای پرسپولیس در فصل اخیر این مسأله مصداق چندبرابر پیدا کرد، زیرا در جام حذفی به دست آلومینیوم و آن هم در تهران حذف شد و حتی به نیمه‌نهایی هم نرسید و در سوپرجام هم بسیار ضعیف و بدون برنامه عمل کرد و مثل یک بچه در دام فولادی‌ها افتاد و این بازی و جام را هم با شکست 0-1 مقابل تیم جواد نکونام از دست داد. اگر قرمزهای تهران حداقل یکی از این دو جام را می‌بردند، شاید می‌شد فصل‌شان را فاجعه‌بار ندانست و آن را قابل‌قبول تلقی کرد اما وقتی پرسپولیس در هر 3 جام ناموفق بود و حریف اصلی و قدیمی‌اش (استقلال) با اقتداری هرچه بیشتر قهرمان لیگ شد، چطور می‌توان چنین فصل بی‌ثمری را برای قرمزها توفیق‌آمیز دانست و دفاعیات سست و اظهارات فاقد برهان مربیان پرسپولیس در توجیه عملکرد ضعیف‌شان را پذیرفت و آن را درست تلقی کرد و این ادعای بی‌پایه را قبول کرد که آنها با توجه به شرایط موجود نتایج خوبی‌(!) گرفته‌اند.
چنگ زدن به وسایلی ناکافی
معیار و مبنای موفقیت برای باشگاه‌های بزرگ در همه‌جای دنیا و در همه کشورها یک روال مشابه و یک چیز واحد است و آنچه توفیق تلقی می‌شود، در اروپا و نزد تیم‌هایی همچون رئال مادرید، بارسلونا، اینتر، آث.‌میلان و یوونتوس و همچنین منچسترسیتی، لیورپول، بایرن مونیخ، بوروسیا دورتموند و پاری‌سن‌ژرمن فقط و فقط کسب عنوان‌های قهرمانی است و از آنها هم هیچ چیزی پذیرفته نیست الا جام‌هایی که فتح می‌کنند و بالای سر می‌برند و اگر به این جام‌ها نرسند یا کوچک‌ترین جام‌ها را به‌دست بیاورند، چیزی بجز واژه ناکامی بر پیشانی‌شان حک نخواهد شد. بنابراین مربیان و برخی بازیکنان پرسپولیس باید بپذیرند که فصل واقعاً بدی را پشت‌سر گذاشته‌اند و اگر کنار گذاشته شدن‌شان از لیگ قهرمانان آسیا محصول ضعف مدیران‌شان در تأمین ملزومات حرفه‌ای بود، ناکامی‌هایشان در هر سه جام داخلی که نام و وصف‌شان آمد، فقط از عملکردی بسیار مخدوش در زمینه‌های فنی و در میدان مسابقات حاصل آمد. انرژی و زمان و کوششی که مربیان پرسپولیس در هفته‌های اخیر صرف توجیه این مسأله و موفق جلوه دادن خود به قصد ابقای خویش در فصل بعدی کرده‌اند، اگر در طول فصل سپری شدن مصروف تقویت فنی تیم، جذب بازیکنانی لایق و قوی و تدوین و به اجرا گذاشتن تاکتیک‌هایی بهتر می‌شد، پرسپولیس به حال و روز کنونی‌اش نمی‌افتاد که مجبور باشد به هر وسیله ناکافی‌ای چنگ بزند تا توجیه کند که فصلش فاجعه‌بار نبوده که البته بوده است.
«شب» را «روز» جلوه ندهید
پرسپولیس البته با بازگرداندن علیرضا بیرانوند و استخدام مرتضی پورعلی‌گنجی ظاهراً استارت خوبی برای فصل بعدی زده اما تا زمانی که با خودش صادق نباشد و حقایق کار و ضعف‌های بزرگ خود در فصل گذشته را نپذیرد و همچنان بکوشد «شب» را «روز» جلوه بدهد، به جایی نخواهد رسید و در فصل‌های بعدی هم به مشکل خواهد خورد. یادتان باشد درباره تیمی صحبت می‌کنیم که در 7 فصل قبلی 10 جام رنگارنگ را بالای سر برد و مالک همیشگی افتخارات لقب گرفت و اگر برای هر تیم دیگری کارنامه پرسپولیس در فصل 1401-1400 صاحب برخی نکات مثبت به حساب آید، برای قرمزهای تهرانی بعد از آنچه برانکو ایوانکوویچ رگباروار برای آنها کسب کرد و باقیمانده‌های نظام کاری این مربی توانای کروات پس از رفتن او هم یکی دو فصلی جولان دادند، روش عمل و بازده کار یحیی گل‌محمدی و دستیاران و شاگردانش در فصل اخیر چیزی در حد یک نمایش کاملاً مأیوس‌کننده بود ولاغیر.