یاقوت سرخ

آن دم که خاک‌بوس درت می‌شود سروش
از آسمان حسین حسینم رسد به گوش
از حلق هیچکس نشنیدم بجز حسین
در حلقه ارادت رندان باده نوش
سردی کنند هر چه حریفان، به نفع ماست
می آورند خون رگ تاک را به جوش
جاءالحقی شنو، زهق الباطلی بگو
تا آمده خیال رخ دوست، رفته هوش
عمری گدای عشق توأم شاه بی‌کفن
حسن مرا عیان کن و عیب مرا بپوش
تفکیک‌ شأن عارف و عامی نمی‌کنم
برخیزد از وجود همه بی‌امان خروش
***
دیوانه جمال تو عاقل نمی‌شود
دل بی‌حسین هر چه شود دل نمی‌شود
***
‏بی دوست حال و روز بشر گریه آور است
حالش خراب و روز سیاهش مقدر است
کوهی که قد کشیده و از کربلای عشق
خاکی به سر نکرده، بسی خاک بر سر است
خورشید در هوای تو یک ذرّه بیش نیست
هر ذرّه در هوای تو خورشید پرور است
خیل ملک به عرشه کشتی نشانده‌ای
کشتی عرش را خم ابروت لنگر است
پشت درِ بهشت تو، درمانده‌ای نماند
زیرا بهشتِ‌زاده زهراست، بی‌در است
بسیار گفته‌ایم ولی باز، گفتنش
در کام عاشقان تو قند مکرر است
***
دیوانه جمال تو عاقل نمی‌شود
دل بی‌حسین هر چه شود دل نمی‌شود
***
هرکس فریب دشمن خونخوار خورده است
از هر دری که رفته به دیوار خورده است
یاقوت سرخ ساخته، پیشانی حسین
هر سنگ را که از کف آزار خورده است
انکار درک عطر حقیقت نمی‌کند
قفلی اگر به طبله عطار خورده است
شیرینی‌اش به کام طلب کم نمی‌شود
سیبی که زخم پنجه و منقار خورده است
ما طالب حسین و پی عطر دلبریم
کی راهمان به حجره بازار خورده است
پیوسته بی‌محاسبه سود می‌زنیم
این حرف را که مُهر خریدار خورده است
***
دیوانه جمال تو عاقل نمی‌شود
دل بی‌حسین هر چه شود دل نمی‌شود
***
با روی دوست لایق دیدار می‌شود
آیینه‌ای که دشمن زنگار می‌شود
گاهی برای عقل ضعیف مقلدان
تفسیر، فتنه‌ای ست که افسار می‌شود
فرزانه‌ای که سیر افق کرده، بی‌حسین
طفلِ غریب کوچه و بازار می‌شود
بحرالعلوم، شربت نذری هیأت است
رویش حباب، مخزن‌الاسرار می‌شود
کاری به عاقبت که ندارند شیعیان
فضلت، امیدِ عاقبتِ کار می‌شود
گفتار ما تجلی زیبایی دل است
زیباترین تجلی گفتار می‌شود
***
دیوانه جمال تو عاقل نمی‌شود
دل بی‌حسین هرچه شود دل نمی‌شود
***
حیرت کشید شعله، گلِ کربلا شکفت
در خیمه‌های سوخته، بوی عزا شکفت
عباس آرمید و حسینش خمیده شد
هر جا چکید خون برادر، عصا شکفت
در حق تشنگان و به نفرین کوفیان
از موج نهر علقمه دست دعا شکفت
تا روضه‌خوان به قصه تیروگلو رسید
بغضی فشرده‌تر شد و فریاد‌ها شکفت
سرها فدای مرقد شش گوشه حسین
از شش جهت به سوی حرم رد پا شکفت
بنیاد جاهلانه اهل جفا شکست
فریاد عاشقانه اهل وفا شکفت
***
دیوانه جمال تو عاقل نمی‌شود
دل بی‌حسین هر چه شود دل نمی‌شود
***
آقا به سنگ مرتبه ماه می‌دهی
نااهل را به صحن حرم راه می‌دهی
آهی که در بساط ندارد گدای تو
شاه کرم به سینه من آه می‌دهی
طولانی است خواهش برگشته از گناه
با یک نگاه پاسخ کوتاه می‌دهی
تا از کتابخانه ذهنش رها شود
جامی به دست آدم آگاه می‌دهی
از فیض عام، با همه بی‌لیاقتی
ما را به لطف، سیر الی‌الله می‌دهی
دلخواهِ خلقِ مست، همین صحبت است و بس
هر جا مجال صحبت دلخواه می‌دهی
***
دیوانه جمال تو عاقل نمی‌شود
دل بی‌حسین هر چه شود دل نمی‌شود
***
از کافه‌های فلسفه بافی رها شدم
تا آشنای میکده کربلا شدم
ماه محرم آمد و در فصل بی‌خودی
با اشتیاق وصل تو از خود جدا شدم
در پیشگاه عشق، جهان هیچ کاره است
دادم بها به کار جهان بی‌بها شدم
مولا اگر دلم شده فوّاره عسل
در گرده گلی ته باغ تو جا شدم
حاجت بجز عنایت آل عبا مباد
خوش باد روزگار که حاجت روا شدم
پای برهنه، دست تهی، مست اربعین
با زائران صحن حرم همصدا شدم
***
دیوانه جمال تو عاقل نمی‌شود
 دل بی‌حسین هر چه شود دل نمی‌شود