حاشیه سازی، گواه دست خالی مخالفان دولت

گروه سیاسی/ رئیس جمهور در مراسم امضای تفاهمنامه مشارکت و تأمین مالی برای احداث پتروپالایشگاه شهید سلیمانی و پالایشگاه مروارید مکران، این روز را روزی بابرکت نامید؛ روزی که 17 میلیارد دلار هدایت نقدینگی در خدمت چرخ صنعت نفت کشور قرار گرفت اما به‌ناگاه در همان روز مخالفان دولت با انتشار تصاویر همین جلسه، سعی داشتند  با دستاویز به زیلوی پهن شده در محل برگزاری نشست، اقدام به تخریب دستاورد یک روز بابرکت ملی کنند؛مسأله‌ای  که به درستی نشان داد  دغدغه‌ مخالفان، نه مردم است، نه کشور و نه اشتغال و توسعه.
 روز بزرگ صنعت نفت
کدام عقل سلیمی است که یک رویداد سیاسی و اقتصادی بزرگ مانند سرمایه‌گذاری 17میلیارد دلاری برای ساخت دو پالایشگاه را نادیده بگیرد و فقط به این نگاه کند که چرا فرش اتاق جمع شد و زیلو جای آن قرار گرفت؟
ماجرا از این قرار بود که دولت در گامی دیگر برای شکست فشار حداکثری امریکا و در یک اقدام ملی و تاریخی، با زمینه‌سازی برای تفاهمنامه‌ای تلاش کرد نقدینگی بانک‌ها را به سمت یکی از مولدترین کارهای اقتصادی کشور یعنی ساخت پتروپالایشگاه سوق دهد. نه فقط حجم مالی قرارداد بالا و قابل توجه بود، بلکه اهداف و نتایج حاصله از آن، مانند افزایش توان تولید بنزین و مواد پالایشگاهی ،جلوگیری از خام فروشی، افزایش توان صادراتی و در نهایت خنثی‌سازی تحریم‌ها، نشان می‌‌داد که این رویداد یک نقطه عطف در روند توسعه‌ای کشور است، اما مخالفان دولت که از قضا خود را تنها منادی توسعه کشور و تنها پیش برنده منافع ملی قلمداد می‌‌کنند  به جای نگاه به اصل این جلسه و نتایج حاصل از آن، فقط به زیر پای حاضران نگاه کردند و ناگهان کشف کردند که فرش‌های قدیمی موجود در این سالن جای خود را به زیلو داده است! آنچه عجیب‌تر از این کشف بود! نتایجی بود که از پیش خود به آن رسیده بودند. به عبارت دقیق‌تر، مخالفان دولت، ابتدا یک مسأله غیرواقعی را به عنوان مسأله واقعی جا زدند و بعد برای آن مسأله غیرواقعی، نتیجه‌گیری‌های سیاسی و اخلاقی هم ارائه دادند. برخی از این نتیجه‌گیری‌ها از این قرار بود که دولت به نمایش ساده‌زیستی روی آورده و این فرش‌ها را برده و زیلوها را آورده است تا بگوید من دغدغه مردم را دارم!
ابتذال سیاسی، حاشیه‌سازی
سوژه‌سازی و بعد پرداختن به سوژه‌ای که خودشان ساخته‌اند، هرچند شیوه‌ای نخ‌نما و کهنه است، اما نشان می‌‌دهد که دست مخالفان دولت برای نقد یا حتی ابراز مخالفت با دولت به شدت خالی است، زیرا آنان به جای توسل به مسأله‌ای عینی یا یافتن اشکالی عملی و واقعی در دولت و سپس برجسته کردن آن، عملاً به شیوه‌ای روی آوردند که جز ابتذال سیاسی، معنای دیگری نمی‌توان برای آن یافت؛ ابتذالی که البته باعث ایجاد ابهام و سوء تفاهم در افکار عمومی شده و مسائل فرعی را به مسائل اصلی کشور تبدیل می‌‌کند، هرچند در این میان بودند منتقدان و مخالفانی که پی به اصل ماجرا برده و اظهارات اولیه خود را اصلاح کردند. مانند ستون‌نویس روزنامه‌های زنجیره‌ای اصلاح‌طلب که ابتدا در یک توئیت، سعی کرد به وجود این زیلوها خرده بگیرد، اما بعدتر، نوشت که از واقعیت ماجرا مطلع شده، واقعیتی که نشان می‌‌داد حتی ماجرای زیلو هم آن طور که مخالفان دولت ادعا می‌‌کردند، نبود.
در ادامه این فرایندها، توضیحاتی که روز گذشته یک منبع آگاه در دولت ارائه کرد، نشان داد علت وجود زیلو در سالن جلسات دولت هم چیزی غیر از آنچه  که ذهن سیاست زده و خرده‌گیر برخی مخالفان دولت سعی در القای آن داشتند بوده است.
واقعیت ماجرای زیلوها در سالن دولت
توضیحات این منبع آگاه نشان داد که علت وجود این زیلوها در سالن جلسات دولت، وجود تعمیرات در این سالن بوده که باعث جابه جایی همه وسایل، از جمله فرش‌های این سالن به مکانی دیگر، تا پایان تعمیرات شده است و اساساً مدت‌ها است که در این سالن جلسه خاصی برگزار نمی‌شده و در جلسات دیگر نیز فرش‌های متعلق به نهاد ریاست جمهوری در سالن وجود دارند. 
به گزارش ایسنا، براساس توضیحات این منبع آگاه، جلسات هیأت دولت از ابتدای کرونا (در دولت دوازدهم) در محل تصویر یاد شده برگزار نشده است، حتی روز دوشنبه که تصویر یاد شده مربوط به آن روز است، قبل و بعد از مراسم امضای تفاهمنامه مشارکت‌ تأمین مالی برای احداث پتروپالایشگاه شهید سلیمانی، در این سالن دو برنامه کاری دیگر رئیس جمهور که مربوط به دیدار با جمعی از نمایندگان مجلس و همچنین دیدار با اعضای ستاد اربعین حسینی می‌شد، در سالن شهید بهشتی ریاست جمهوری (محل برگزاری جلسات رئیس جمهور) برگزار شد. همچنین براساس این توضیحات، از آنجا که جلسه اول طولانی شد و میهمانان جلسه سوم هم رسیده بودند، اجباراً و براساس شرایط جلسه امضای اسناد که جلسه کوتاهی بود به سالنی که «فعلاً زیلو دارد» منتقل شد، زیرا این سالن در حال تعمیر است و همه وسایل آن از جمله فرش‌ها  فعلاً به محل دیگری منتقل شده است.اکنون با این توضیحات باید منتظر ماند و دید که آیا مخالفان از افکار عمومی به خاطر القائات نادرست خود پوزش خواهند خواست یا براساس رویکرد مبتنی بر لجاجت سیاسی، از بیان واقعیت‌ها خودداری می‌‌کنند؟ اگرچه باید به این نتیجه رسیده باشند که دستاویزی به حواشی نه سودی به حال آنها خواهد داشت، نه لطمه‌ای به مسیر دولت سیزدهم وارد خواهد ساخت.