چاینا دیلی (چین)
 کشورهای جنوب شرق آسیا از مشارکت امنیتی که بین استرالیا، انگلیس و امریکا شکل گرفته نگران هستند و معتقدند، این پیمان سه جانبه می‌تواند باعث ایجاد تنش در این منطقه عاری از توان هسته‌ای شود. یکی از این کشورها مالزی است که پیش از دیگران اعلام کرده است این اقدام باعث رقابت تسلیحاتی بین کشورهای این حوزه خواهد شد.

نیویورک تایمز (امریکا)
آنگلا مرکل در حال پایان دادن به صدراعظمی خود در آلمان است اما مهاجرانی که طی سال‌های گذشته از سوریه و سایر نقاط خاورمیانه راهی آلمان شدند، هرگز وی را از یاد نخواهد برد. بسیاری از آنها تا آنجا به مرکل علاقه‌مند هستند که وقتی صاحب فرزند شدند، ترجیح دادند نام او را آنگلا  یا حتی مرکل بگذارند.

ایندیپندنت (بریتانیا)
پلیس انگلیس یک شهروند روس را متهم کرد تلاش کرده به جان شماری از منتقدان کرملین سوء قصد کند. او سومین شهروند روسیه است که به چنین چیزی متهم می‌شود. این فرد متهم است اولین بار در قتل الکساندر لیتویننکو در سال 2006 دست داشته و سال 2018 هم می‌خواسته یک جاسوس سابق روسیه و دخترش را مسموم کند.

زهره صفاری/ مجمع عمومی سازمان ملل، امسال گرچه با محور «کووید19» و «تغییرات آب و هوایی»، دو معضل حال حاضر جهان با حضور بیش از 100 کشور کار خود را آغاز کرد اما همان طور که انتظار می‌رفت خالی از رجزخوانی ابرقدرت‌ها و حواشی خاص نبود؛ حاشیه‌هایی از جنس شگفتانه‌ها و کنایه‌های امریکا و چین و درخواست طالبان برای داشتن کرسی در سازمان ملل و سخنرانی در مجمع عمومی.
اما رقابت هژمونیک قدرت‌هایی مانند امریکا و چین که در سخنرانی روز نخست سران دو کشور به فاصله چند ساعت به تصویر کشیده شد، گرچه برای هر دوی آنها تعبیری متفاوت داشت اما در بحث مبارزه با تغییرات آب و هوایی تقدیر مقامات بسیاری را برانگیخت.
به نوشته «نیویورک تایمز»، «شی جین پینگ» رئیس جمهوری چین که در آخرین لحظات، تصمیمش برای ارسال پیام ضبط شده به مجمع عمومی را اعلام کرد، آخرین سخنران روز اول نشست بود اما با اعلام تصمیم دولتش برای توقف سرمایه گذاری بر پروژه‌های سوخت فسیلی خارجی آن هم ساعاتی پس از پرده‌برداری رئیس جمهوری امریکا از طرح دوبرابر کردن کمک مالی به کشورهای در حال توسعه برای مقابله با بحران آب و هوایی، در یک اشتراک منافع نادر با ایالات متحده، توانست مهم‌ترین گام‌ها برای حل معضل تغییرات اقلیمی را برجسته‌تر کند. «آنتونیو گوترش»، دبیرکل سازمان ملل نیز به این اقدامات واکنش نشان داد و با تقدیر از تصمیم امریکا و چین گفت: «تسریع پاکسازی جهان از سوخت‌های فسیلی مهم‌ترین گام برای رسیدن به توافق آب و هوایی پاریس است.»
به نوشته «الجزیره»، «جان کری»، نماینده ویژه آب و هوایی امریکا نیز با استقبال از بیانیه «شی جین پینگ» گفت: «ما مدت‌ها با چین در این باره مذاکره داشتیم و واقعاً از تصمیم رئیس جمهوری چین خوشحال شدم.»
 وعده بزرگ چین
پیام ضبط شده «شی جین پینگ» برای حاضران در مجمع عمومی سازمان ملل گرچه با لحنی آرام همراه بود اما درست مانند سخنرانی «بایدن»، محور اصلی‌اش چالش با امریکا و نقد غیرمستقیم غرب بود. در عین حال برجسته‌ترین بخش این سخنرانی به شگفتانه رئیس جمهوری چین درباره توقف سرمایه‌گذاری در پروژه‌های سوخت فسیلی اختصاص داشت.
رئیس جمهوری چین در شروع صحبت‌هایش، از تریبون مجمع عمومی سازمان ملل استفاده و اتهامات امریکا درباره خودکامگی، غارتگری و توسعه‌طلبی چین را تکذیب کرد و با حمایت از پیشرفت صلح آمیز همه مردم گفت: «دموکراسی حق ویژه ای برای یک کشور خاص نیست.» گرچه او در این اظهارات نامی از امریکا نبرد اما به باور کارشناسان با توجه به حمله ساعات قبل تر «جو بایدن» به چین و خودکامه خواندن دولت این کشور، بسیاری آن را واکنشی به اظهارات مقام امریکایی تعبیر کردند. وی درادامه مداخله نظامی در سایر کشورها را نیز غیرضروری خواند و اعلام کرد باید به جای مقابله و تحریم از طریق گفت‌وگو مشکلات را حل و فصل کنیم. مهم‌ترین بخش سخنرانی رئیس جمهوری چین به توقف سرمایه‌گذاری‌ در پروژه‌های سوخت فسیلی فرامرزی اختصاص داشت. منبع آلاینده‌ای که بزرگ‌ترین معضل پروژه‌های مقابله با تغییرات آب و هوایی به شمار می‌رود. اما در این میان به نوشته «فرانس پرس» بسیاری از کارشناسان معتقدند چین به عنوان بزرگ‌ترین تأمین کننده مالی پروژه‌های سوخت فسیلی در داخل و خارج مرزهایش، در این بیانیه ضرب‌الاجلی برای پایان کار کارخانه‌های داخلی‌اش اعلام نکرده است. بنابراین برای تحقق جهانی بدون سوخت‌های فسیلی باید دهه‌ها صبر کرد.
 درخواست طالبان برای اعزام نماینده به سازمان ملل
معرفی نماینده طالبانی افغانستان به سازمان ملل برای شرکت در مجمع عمومی و سخنرانی یکی از حاشیه‌های اصلی نشست هفتاد و ششم ملل متحد به شمار می‌رود. به نوشته «یورونیوز»، طالبان در این نامه خطاب به دبیرکل سازمان ملل با اشاره به کنار رفتن اشرف غنی از قدرت در پانزدهم آگوست، «غلام ایسکزی»، نماینده دولت غنی در سازمان ملل را به رسمیت نشناخته و با معرفی «سهیل شاهین»، سخنگوی شبه‌نظامیان به عنوان جایگزین او، خواستار سخنرانی «امیرخان متقی» سرپرست وزارت خارجه افغانستان در مجمع عمومی شده است. بنا به اعلام سخنگوی سازمان ملل دو نامه نمایندگان دولت سابق و فعلی افغانستان در اختیار کمیته تأیید اعتبار مجمع امسال قرار گرفته اما به نظر نمی‌رسد در فرصت چند روزه مجمع به نتیجه برسد. این کشمکش در حالی است که با گذشت حدود یک ماه از سلطه طالبان بر افغانستان، هنوز کشورهای جهان، حکومت طالبان را به رسمیت نمی‌شناسند. اما از آنجا که تنها دولت‌های مشروع به کرسی‌هایی در سازمان ملل می‌رسند اگر طالبان بتواند مجوز کمیته اعتبار این سازمان را بگیرد، خواه ناخواه مشروعیت جهانی پیدا خواهد کرد. گرچه بسیاری از کشورها همچنان احترام به حقوق زنان، پایبندی به ارزش‌های بنیادین انسانی و تشکیل حکومتی فراگیر و برآمده از کلیه نیروهای سیاسی در افغانستان را پیش شرط این مشروعیت می‌دانند.
در همین حال «شیخ تمیم بن حامد آل ثانی»، امیر قطر نیز در سخنرانی خود در مجمع عمومی بر همکاری جهان با طالبان و حل مناقشات منطقه‌ای با روش‌های صلح‌آمیز تأکید کرد.
 انتقاد از سلطه‌گری با واکسن کرونا
در شرایطی که تنها چندین واکسن تاکنون مجوز سازمان بهداشت جهانی را گرفته و تا حدودی کشورهای سازنده و همپیمانان‌شان را از قرنطینه خارج کرده‌اند اما همچنان بسیاری از کشورهای آسیایی و بویژه آفریقایی با معضلات جدی در این باره روبه‌رو هستند. موضوعی که «رجب طیب اردوغان»، رئیس جمهوری ترکیه به «ناسیونالیسم واکسن» تعبیر و آن را محکوم کرد: «جهان در سایه همکاری و همبستگی می‌تواند با همه گیری کرونا مقابله کند و هیچ کشوری به تنهایی در این راه موفق نیست.» وی که کشورش تنها کشور عضو گروه 20 است که توافق آب و هوایی پاریس را به تصویب نرسانده، همچنین  از ارائه این معاهده به پارلمان در ماه آینده خبر داد و در عین حال خواستار پایان جنگ در سوریه، لیبی و حل مسأله کشمیر شد. به نوشته «نیویورک تایمز»، «رودریگو دوترته» رئیس جمهوری فیلیپین نیز که کشورش با چالش کمبود واکسن روبه‌رو است، ذخیره واکسن توسط کشورهای ثروتمند آن هم در شرایطی که دیگر کشورها برای دوز اول همچنان با مشکل روبه‌رو هستند را محکوم کرد.

قانونگذاران دموکرات امریکا اعتبار نظامی یک میلیارد دلاری برای رژیم صهیونیستی را از لایحه بودجه دولت امریکا حذف کردند.
به گزارش ایسنا به نقل از خبرگزاری رویترز، برخی از دموکرات‌های مجلس نمایندگان امریکا با بندی در لایحه بودجه به منظور تأمین بودجه مازاد برای اینکه رژیم صهیونیستی بتواند سامانه دفاع موشکی «گنبد آهنین» را مجدداً شارژ کند، مخالفت کردند. شرکت امریکایی ریتون بسیاری از قطعات گنبد آهنین را تولید می‌کند.این مناقشه، کمیته قوانین مجلس نمایندگان امریکا را وادار ساخت تا به مدت کوتاهی جلسه را به تعویق بیندازد، تا اینکه رهبران کمیته اعتبارات متعهد شدند بودجه سامانه اسرائیل را در یک لایحه هزینه‌کرد دفاعی در اواخر امسال بگنجانند. این مسأله ممکن است یک مناقشه دیگر بر سر کمک نظامی به رژیم صهیونیستی ایجاد کند.درگیری بر سر تأمین بودجه گنبد آهنین رژیم صهیونیستی در شرایطی پیش آمده است که دو گروه دموکرات‌ها شامل میانه‌روها و ترقی‌خواهان بر سر زمانبندی و حجم دستورکار زیر ساختی دولت بایدن اختلاف‌نظر دارند.بر اساس گزارش سرویس تحقیقات کنگره امریکا در سال گذشته، ایالات متحده بیش از ۱.۶ میلیارد دلار برای توسعه و ساخت سیستم گنبد آهنین به اسرائیل کمک کرده بود.

وصال روحانی/ انگلیس از چین و روسیه درخواست کرده است موضع مشترکی را با سایر کشورهای جهان در قبال افغانستان در پیش بگیرند تا به ادعای لندن، این کشور در امتداد وقایع تلخ دهه‌های اخیرش تبدیل به یک پایگاه بزرگ برای تروریست‌ها و شبه نظامیان قانون‌شکن نشود. این در حالی است که گزارش‌ها حاکی از آن است، نمایندگان روسیه و چین در کابل با مقامات طالبان دیداری مهم داشته اند.
 به گزارش رویترز، در همین ارتباط دیروز در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل در شهر نیویورک، وزرای خارجه انگلیس، چین و روسیه و همچنین همتاهای امریکایی و فرانسوی آنان دیداری با آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل داشتند و طی آن طرفین تأکید کردند که یکی از ملزومات اصلی ارتقای امنیت در سطح جهان کنترل هر چه بیشتر وقایع افغانستان و پیامدهای به قدرت رسیدن مجدد طالبان است. لیز تروس، وزیر خارجه بریتانیا دیروز در نیویورک مدعی شد: «تنها راه جلوگیری از تبدیل شدن کابل به یک نقطه امن و راحت برای گروه‌های تروریستی، هماهنگ شدن سایر کشورها و بویژه روسیه و چین با تلاش‌های مرتبط با این زمینه است و اگر کوچک‌ترین تفرقی در این زمینه در جامعه جهانی ایجاد شود، خطرات برخاسته از افغانستان غیر قابل کنترل خواهد شد.»
اظهارات تروس در شرایطی ادا شد که روسیه در یک موضعگیری همراه  با دولت طالبان، تصریح کرده که همکاری جامعه جهانی با طالبان تنها راه حل موجود برای وضعیت بغرنج این کشور است. ولادیمیر پوتین نیز به صراحت از کشورهایی که اموال افغانستان را بلوکه کرده‌اندخواسته است این اندوخته‌ها را آزاد و به دولت طالبان واگذار کنند. قرار بود دیروز بوریس جانسون، نخست وزیر انگلیس که به واشنگتن سفر کرده است، به همراه لیز تروس با جو بایدن، رئیس جمهوری امریکا ملاقات و پیرامون راه‌های وادار کردن دولت کابل به کاهش تنش‌ها و محدود کردن زمینه عمل گروه‌های تروریستی در سطح افغانستان با وی گفت‌وگو کنند. تروس بر این باور است که با وجود وعده‌های طالبان شهروندان غربی باقی مانده در کابل از جمله انگلیسی‌هایی که هنوز قادر به ترک این شهر نشده‌اند، امنیت لازم را ندارند و ممکن است قربانی موج بعدی خشونت‌ها شوند.
در همین حال به گزارش «تاس»، ملامحمد حسن آخوند، نخست وزیر موقت طالبان در کابل با نمایندگان ارشد دولت‌های روسیه، چین و پاکستان که حامیان اصلی طالبان هستند، ملاقات و درباره راه‌های رسیدن به ثباتی بیشتر در منطقه و برون‌رفت از برخی مشکلات بین‌المللی گفت‌وگو کرد. در این ملاقات سرپرستان وزارت خارجه و اقتصاد افغانستان نیز حضور داشتند و نکاتی را با ضمیر کابلوف، فرستاده ویژه ولادیمیر پوتین به افغانستان و محمد صدیق خان پاکستانی و یوزیائو یونگ چینی در میان گذاشتند اما هیچ بیانیه رسمی درخصوص نتایج این ملاقات منتشر نشد.نمایندگان ویژه سه کشور یادشده روز چهارشنبه با حامد کرزای، رئیس جمهوری سابق افغانستان و «عبدالله عبدالله» هم دیدار و گفت‌وگو کردند و در پی این ملاقات، بیانیه‌ای صادر شد که در آن تصریح شده است استقرار دولتی در کابل مورد نیاز است که فراگیر باشد و حقوق و امتیازاتی برابر را برای همه قشرها از جمله زنان فراهم آورد و اعضای کابینه از دید اکثر نهادها و احزاب سیاستمدارانی قابل قبول باشند. دیروز همچنین گزارش شد که پوتین، رئیس جمهوری روسیه در گفت‌وگویی تلفنی با شی جین پینگ، همتای چینی‌اش آخرین تحولات افغانستان را بررسی کرده است و دو طرف در مورد راه‌های حل مشکلات کابل تبادل آرا کرده‌اند. به گزارش نشریات چینی، پوتین متذکر شده که آرمان‌ها و اهداف چینی‌ها در کابل را تأیید می‌کند و تمامی کوشش خود را به کار می‌گیرد تا برخی نیروهای مغرض خارجی، افغانستان را به سوی نگون‌بختی‌ بیشتر سوق ندهند.

عظیم ابراهیم/ تحلیلگر فارن پالیسی
مترجم: بنفشه غلامی
رهبران غربی به رسمیت شناخته شدن طالبان، حاکمان جدید افغانستان را به اجرای خواسته‌های خود، از حقوق بشر گرفته تا اجرای دموکراسی و... مشروط کردند، اما مسأله اینجاست که طالبان نیاز چندانی به این ندارند که کسی آنها را به رسمیت بشناسد یا خیر.طالبان تأکید می‌کنند که دیگر طالبان سابق نیستند و نسبت به سال 2001 تغییر کرده‌اند. این ادعا کاملاً درست است و آنها واقعاً تغییراتی داشته‌اند. از جمله، آنها دیگر بخوبی به اهمیت داشتن متحدانی قدرتمند آگاه هستند و می‌دانند باید روابط خود با گروه‌های مسأله‌داری مثل القاعده را محدود کنند. هرچند که این محدود‌سازی بیش از حد نخواهد بود زیرا با توجه به روابطی که با برخی قدرت‌ها پیدا کرده‌اند، خود را نیازمند به مراعاتی بیش از حد نمی‌بینند.
در یک ماه گذشته و در طول پیشروی طالبان در افغانستان، کشورهای زیادی دیپلمات‌های خود را از این کشور خارج کردند، اما حداقل دو کشور این کار را نکردند: چین و روسیه. طالبان اکنون چند سالی است که توانسته‌اند روابط خوبی با هر دو کشور برقرار کنند؛ تا آنجا که چندی پیش مسکو به غرب هشدار داد در امور داخلی افغانستان دخالت نکند. پکن نیز مدت ها قبل از اینکه طالبان حاکمیت افغانستان را به‌دست آورند، وعده سرمایه‌گذاری در این کشور را داده بود. از همین رو طالبان که چین را نزدیک‌ترین متحد خود عنوان می‌کنند، امیدوارند تعامل با این کشور بتواند تحریم‌های غربی و قطع شدن کمک‌های آنان را جبران کند. طالبان که سال‌هاست صاحب دفتری در دوحه هستند، همچنین روابط خوبی با قطر دارند و به احتمال زیاد بزودی با پاکستان با شروطی درباره امنیت مرزها، به توافق خواهند رسید.
حاکمان جدید افغانستان با توجه به این روابط، می‌توانند بدون حضور در سازمان ملل و بدون به رسمیت شناخته شدن از سوی مجامع جهانی، بدون هیچ مشکلی به راه خود ادامه دهند. بویژه که با حمایت پکن و مسکو، دو عضو صاحب حق وتوی شورای امنیت، خود را دربرابر هر گونه قطعنامه‌ای در این نهاد بین‌المللی مصون می‌بینند، البته باید پذیرفت که طالبان دیگر آن گروه تندرو سابق نیستند. آنها در همین مدت کوتاهی که حاکمیت را در دست داشته‌اند، ثابت کرده‌اند که از قدرت بالای سازماندهی برخوردار هستند و قابلیت انعطاف‌پذیری یک حکومت را دارند. ضمن اینکه در یک سال اخیر با چند اقدام قابل توجه نشان دادند از مهارت دیپلماتیک نیز بخوبی بهره‌مند هستند. آنها نخست کودتای دیپلماتیکی علیه دولت اشرف غنی به راه انداختند و اجازه ندادند کابل در مذاکرات دوحه که آنها و امریکا در آن حضور داشتند، شرکت کند، سپس در جریان همین مذاکرات با دولت دونالد ترامپ به توافق‌های مهمی دست یافتند و بر اساس همین توافق کابل را مجبور کردند 5 هزار زندانی آنان را آزاد کند و از همین توافق توانستند بر سرعت خود برای ساقط کردن کابل بیفزایند.
سرعت عمل آنها در حاکم شدن بر افغانستان نیز باعث شده، احتمال ظهور مقاومت‌های بزرگی علیه آنان، مشابه مقاومت اتحاد شمال در دهه 1990 کاهش قابل توجهی یابد. طالبان حتی اگر بخواهند می‌توانند از کسانی که با غربی‌ها همکاری کرده‌اند، انتقام بگیرند و غرب نیز در قبال آن نخواهد توانست کاری کند. از همین رو اظهارنظرات غربی‌ها در مورد حقوق بشر و صلح کاملاً پوچ و بی حاصل به‌نظر می‌رسد، البته به لحاظ فنی، امریکا در توافق‌هایی که در دوره دونالد ترامپ با طالبان به دست آورد، توانسته است تضمین‌هایی را به‌صورت کتبی از طالبان دریافت کند که بر اساس آنها، اگر طالبان بخواهند از کسانی که در 20 سال گذشته با امریکا و کلاً غرب همکاری کرده‌اند، انتقام گیرند  یا به خانواده‌های آنان آسیبی برسانند، واشنگتن این حق قانونی را خواهد داشت که طالبان را مجازات کند، اما طالبان بخوبی می‌دانند که نه امریکا و نه هیچ کس دیگری در جهان دیگر علاقه‌ و تمایلی به وارد مباحثه و نبرد شدن با طالبان، آن هم پس از 20 سال جنگ بی‌امان فرسایشی و البته بی‌حاصل نخواهد داشت. طالبان همچنین این اطمینان را دارد که تا زمانی که اقداماتش پیامدی برای غرب نداشته باشد، امریکا و متحدانش با خوشحالی افغانستان را به سرنوشت خود، خوب یا بد خواهند سپرد.
منبع: Foreign Policy

فاروق الشرع / وزیر خارجه سابق سوریه
مترجم: حسین جابری انصاری

نارضایتی‌های بیکر
رئیس‌جمهوری اسد از جای خود تکان نخورد و بیکر را ایستاده و پرونده به دست به حال خود رها کرد. بیکر حدود دو دقیقه ایستاده و غرغر می‌کرد و ظاهراً توقع داشت ما او را آرام کنیم، اما همدردی را که می‌خواست با او نکردیم و نه او را آرام کردیم و نه خاطرش را خواستیم. بیکر در این لحظات عصبانیت، به آرامی در پرونده‌های خود می‌گشت و همچنان به انتظار اشاره‌ای برای نشستن ایستاده بود، اما سرانجام و پس از پایان لحظات خشم، به ناچار خود را آرام کرد و در صندلی اش نشست و کوشید موضوع را با لبخندی گرم کند و گفت: جناب آقای رئیس‌جمهوری چیزی از من می‌خواهید که بیش از خواسته‌های خود فلسطینی‌ها درباره قدس است.
اگرچه این گونه حرکات ساختگی، پاره‌ای از رفتار همیشگی بیکر و دیپلماسی سیاسی او بود، اما با اتفاقی که افتاد خود را در وضعیتی نامناسب در برابر تیم همراهش و بویژه دنیس راس احساس می‌کرد که بیکر و جریان امور را با دقتی بی‌پایان زیر نظر داشت. بیکر البته می‌توانست با روش همراه با خنده خود که در آن زبردست بود، در اوج مواضع جدی خود از آنها بازگردد. در آن هنگام میزان تسلط دنیس راس بر روند صلح را لمس کردم که همیشه احساسم این بود خواهان موفقیت روند صلح نیست. پس از پایان ملاقات با رئیس‌جمهور، زمانی که با بیکر در اتومبیل بودیم از او درباره علت دگرگونی سریع موضعش پس از پچ‌پچ درگوشی راس، پرسیدم و گفتم اگر با راس راحت نیست چرا اصرار دارد در سفرها همراهش باشد. بیکر پاسخ داد او را به همراه خود می‌آورم تا بتوانم خطوط قرمز اسرائیل را بدانم.

نامه «تأکید‌ها»
تیم بیکر روز بعد نامه «اطمینان بخش» و متن «دعوت نامه» را با در نظر گرفتن ملاحظات ما بازنویسی و ارائه کردند. به بیکر اصرار کردیم متن مرتبط با قدس خوانده شود، زیرا به‌همان میزان که برای فلسطینی‌ها اهمیت دارد برای سوریه نیز مهم است، سپس قرار شد من و بیکر بند مربوط به قدس را در نامه «اطمینان بخش» تعدیل کنیم. با هم تعدیلات درباره قدس را در متن پیاده کردیم به شکلی که تأکید می‌کرد «قدس پاره‌ای از سرزمین‌های اشغالی» است. به بیکر گفتم اگر شما هیأت یکپارچه عربی را پذیرفته بودید، ما به نمایندگی از فلسطینی‌ها سخن نمی‌گفتیم.
نامه امریکا در نتیجه این مذاکرات توانفرسا، محتوایی «تأکید آمیز» یافت و نام انگلیسی مناسبی نیز بر آن گذاشته شد. اگر نتایج مذاکرات دمشق را با وضعیت آغاز سفر منطقه‌ای بیکر در ۹ مارس از ریاض، مقایسه کنیم که تنها ایده کنفرانس منطقه‌ای را در سر داشت و کنفرانس بین‌المللی را هم منتفی نمی‌دانست و همچنین دیدارم با او در ژوئن در لیسبون که فرمول «زمین در برابر صلح» را تکرار می‌کرد، به پیشرفت خوبی در تحول کالبد کنفرانس، با برگزاری کنفرانسی دارای ویژگی‌های بین‌المللی دست یافته بودیم و مهمتر آنکه امریکا پذیرفته بود کنفرانس صلح بر اساس قاعده «زمین‌های مشخص در برابر صلح مشخص» باشد. این بدان معنا بود که هدف کنفرانس مشخص شده است، در حالی که بیکر در ملاقات لیسبون تأکید داشت سخن گفتن از هدف و نتایج مذاکرات، به معنای مصادره مذاکرات است و نتایج همان چیزی است که مذاکرات به آن می‌رسد.
نامه «تأکیدات» امریکا که پس‌از دوره هشتم و پسین دیدارهای سخت بیکر با ما تحویل سوریه شد با این جمله آغاز می‌شد: «این تأکیدات دربرگیرنده درک ایالات متحده و نیات آن از کنفرانس و مذاکرات پیش رو است». سپس به نکات زیر می‌پرداخت: «تأکیداتی در میان نیست که به یک طرف داده شود، بی‌آنکه طرف‌های دیگر از آن آگاه باشند». همان گونه که رئیس‌جمهوری جرج بوش در سخنرانی ۶ مارس ۱۹۹۱ اعلام کرد، «صلح فراگیر لازم است بر اساس دو قطعنامه ۲۴۲ و ۳۳۸ شورای امنیت سازمان ملل متحد و اصل زمین‌های مشخص در برابر صلح مشخص» باشد و نتیجه مذاکرات «امنیت و شناسایی موجودیت همه کشورهای منطقه و شناسایی حقوق مشروع مردم فلسطین» خواهد بود. «ایالات متحده، آهنگ آن دارد که سازشی فراگیر برای رویارویی عربی - اسرائیلی محقق کند و در اندازه توان خود خواهد کوشید تا پیشبرد روند مذاکرات به سمت این اهداف را تضمین کند».
دبیرکل سازمان ملل متحد، نماینده ناظر خود را به مذاکرات اعزام می‌کند و امریکا و شوروی نماینده سازمان ملل را در جریان روند پیشرفت مذاکرات می‌گذارند و توافق‌هایی نزد دبیرخانه سازمان ملل متحد ثبت می‌شود تا شورای امنیت آن را تصدیق کند. «سازش نهایی از طریق مذاکرات واقعی پدید می‌آید و ایالات متحده در بلندای مذاکرات، نسبت به قطعنامه ۲۴۲ و اصل زمین‌های مشخص در برابر صلح مشخص در تمامی جبهه‌ها و از جمله بلندی‌های جولان، ملتزم خواهد بود.» «امریکا همچنین به مخالفت خود با تحرکات شهرک‌سازی در اراضی اشغالی ۱۹۶۷ ادامه خواهد داد». ایالات متحده نتیجه توافق سوریه و اسرائیل درباره مرزها را به لحاظ امنیتی تضمین می‌کند و نقش امریکا نقش «میانجیگر بی‌طرف» خواهد بود که با اتحاد شوروی «نیروی پیش برنده روند صلح» خواهند بود.