نسخه Pdf
ایران عصر
همراه با برگزیده یازدهمین «جشن بزرگ انیمیشن ایران»
لذت دریافت جایزه از هم‌صنفی‌ها
ملیحه غلامزاده
کارگردان انیمیشن «کلاف»
«آرزو می‌کنم سال آینده همین جمع باشیم و تعدادی دیگر به ما اضافه شوند. اگر تحملش را دارید همچنان در ایران بمانید و ایران را ترک نکنید که ما از شما مطالب زیادی یاد می‌گیریم.» این عبارات بخشی از صحبت‌های ملیحه غلامزاده کارگردان انیمیشن «کلاف» در یازدهمین دوره «جشن بزرگ انیمیشن ایران» است. انیمیشن‌سازی که به فاصله کمتر از یک ماه بعد از حضور موفق در جشنواره فیلم کوتاه تهران، اثرش با اقبال هم صنفیهایش روبه‌رو شد و علاوه بر دریافت جام زرین بهترین کارگردانی انیمیشن، جایزه آسیفا و جام زرین بهترین فیلم کوتاه انیمیشن را هم به خانه برد. از ملیحه غلامزاده درباره علت اقبال جشنواره‌ها به «کلاف»، نگرانی‌هایش از مهاجرت هم‌صنفی‌هایش و ناشناخته ماندن جایگاه انیمیشن پرسیده‌ایم.
در میان 31 جایزه‌ای که «کلاف» از حضورش در جشنواره‌های داخلی و جهانی کسب کرده 3 جایزه «جشن بزرگ انیمیشن ایران» جایگاه و ارزش قابل توجه‌تری دارد. ویژگی این جایزه به این است که از طرف هم صنفیهای خودم است و به شکل کاملاً آکادمیک داوری شده است. امتیاز ویژه این جایزه برای من نگاه تخصصی داوران است که همگی انیماتور هستند و با کم و کیف کار کاملاً آشنا. تمام بخش‌های یک اثر از طراحی بک‌گراند تا انیمه و فیلمنامه و استوری‌برد و... جداگانه و در کنار هم از نگاه تخصصی داوری می‌شود.
بر اساس بازخوردهایی که از جشنواره‌های مختلف دریافت کرده‌ام روایت شاعرانه و تأثیرگذار مهم‌ترین ویژگی پسند جشنواره‌های مختلف از این انیمیشن بوده است یکی از دوستان می‌گفت به نظر می‌رسد این انیمیشن از روی یک شعر ساخته شده باشد و در واکنش به پاسخ منفی من ادامه داد که پس لابد می‌شود بر اساس آن شعر گفت. بسیار خوشحالم که این شیوه روایت مورد قبول و پسند مخاطب قرار گرفته است.
اگر نگوییم همه فعالان انیمیشن می‌توان با ضرس قاطع ادعا کرد که حداقل 95 درصد از فعالان این حوزه نمی‌توانند زندگیشان را با فعالیت در این حوزه تأمین کنند یا اگر هم تمام قد به این کار تکیه کرده‌اند حتماً اموراتشان بسختی می‌گذرد. در نهایت بر سر دو راهی قرار می‌گیرند یا باید دنبال علایق‌شان بروند و بسختی‌های زندگی تن بدهند یا اینکه قید علاقه‌مندی‌شان را بزنند و مشغول فعالیت‌های دیگری شوند. بزرگ‌ترین مشکل این حوزه نبود سرمایه‌گذار و تهیه‌کننده خصوصی است. اگرچه نهادهای مختلف همچون مرکز گسترش و صبا و کانون پرورش فکری و... هر ساله از برخی طرح‌ها حمایت می‌کنند ولی کافی نیست.
به‌نظر می‌رسد ارزش انیمیشن هنوز درک نشده و حتی در جشنواره فیلم کوتاه تهران هم سانس نمایش آثار مستند منفک شده است. اگر چه برخی علاقه‌مندان انیمیشن پیگیر هستند و هر طور شده آن را تماشا می‌کنند اما حتی در این رویداد هم شرایطی برای دیده شدن عمومی این آثار ایجاد نمی‌شود و اگر نمایش آثار انیمیشن با آثار داستانی تداخل داشته باشد بالطبع گزینه انتخابی مخاطب اثر داستانی خواهد بود. اغلب مردم ایران از توانایی و پیشرفت انیمیشن‌سازان ایرانی آگاهی ندارند و تصور می‌کنند انیمیشن ایران همین چند برنامه‌ای است که در تلویزیون پخش می‌شود. البته حق هم دارند چون اطلاع‌رسانی نشده است. به شخصه تعدادی از انیمیشن‌های ایرانی را در خانه آرشیو کرده‌ام و وقتی آنها را به دوستان و اقوامی که شناختی از انیمیشن ایرانی ندارند نشان می‌دهم هربار با تعجب و غافلگیری آنها مواجه می‌شوم. مشکل از عدم شناخت مردم است که اطلاعی ندارند و به همان نسبت هم مدیران و نهادی مربوطه مسئول هستند.
انیمیشن ایران به لحاظ تکنیکال در هیچ زمینه‌ای کمبود ندارد اما متأسفانه قابلیت متخصصان این حوزه دیده نمی‌شود. در حالی که می‌توان با تکیه بر دانش و تجربه متخصصان این حوزه علاقه‌مندی و ذائقه‌سازی برای تماشای آثار انیمیشن را در مخاطب ایرانی ایجاد کرد. با این حال امروز شرایط به‌گونه‌ای است که اغلب فعالان حوزه انیمیشن برای اینکه هم کارشان دیده شود و هم دلگرم شوند به اینکه چرخ زندگیشان با تکیه بر دلمشغولی و علاقه‌مندی‌شان بچرخد تصمیم به مهاجرت می‌گیرند. بر این اساس فضای این عرصه به جای اینکه روز‌به‌روز پربارتر شود روز‌به‌روز خالی‌تر می‌شود.
آدرس مطلب
http://old.irannewspaper.ir/newspaper/page/7235/20/530127/0
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه
ویژه نامه ها
.jpg)
