آخرین باران

منصوره عالمی 
نویسنده
دختر تکیه داده بود به پشتی زرشکی رنگ و رورفته . بدون اینکه نگاهش را از سقف بردارد پرسید: به نظرت تا حالا رسیدن؟
پسر مدادش را گذاشت لای کتاب ریاضی؛ کتاب را بست جواب داد : نمی دونم، شاید؛ اگه زود ماشین گیرشون اومده باشه.
دختر بلند شد. رفت کنار پنجره . روی پنجه پا ایستاد. هنوز باران می بارید، کوچه تاریک و خلوت بود . آرام گفت: یعنی وقتشه که آبجی کوچولومون دنیا بیاد؟  پسر کنار کتاب هایش دراز کشید . بلند گفت: 100 بار گفتم بچه پسره .
دختر زیر لب گفت: هرچی ! مامان می گفت زوده. پسر دستش را گذاشت زیر سرش. شاید 
عجله داره.
دختر از کنار پنجره رفت سمت آشپزخانه، نمی‌خواست پسر اشک هایش را ببیند.
پسر بلند گفت: هنوز هیچی نشده دلت تنگ شد برا مامان . منتظر ماند؛ صدایی از آشپزخانه نیامد. پسر لبخند زد . حالا کجاشو دیدی، بچه که بیاد تو دیگه ته تغاری نیستی، دیگه لوس بازی تمومه.
دختر لیوانی را گرفت زیر شیر آب ؛ صدایش را بالا برد. من خیلی می ترسم مامان چند روزه همش درد داشت .
لبخند پسر محو شد، صورتش را جمع کرد بعد انگار که یاد چیزی افتاده باشد سریع گفت: نترس شاید عادی باشه.
پسر به ساعت نگاه کرد از جایش بلند شد؛ رفت  کنار طاقچه دستش را تکیه داد به دیوار کنار کلید لامپ - می‌خوام لامپو خاموش کنم . دختر لیوان را گرفت سمت پسر - بذار روشن بمونه.
پسر لیوان را گرفت، آب را یک نفس خورد و گفت : لااقل لامپ آشپزخونه رو....
صدای زنگ هر دو را از جا پراند.
 لیوان از دست پسر افتاد کنار پایش و چند تکه شد.
 دختر دوید سمت پنجره جلوی در را نگاه کرد، کوچه تاریک بود فقط هیکل مردی را دید که با یک دست به دیوار تکیه داده و سرش را پایین انداخته است.
سرش را برگرداند سمت پسر: داداش بیا فکر کنم باباس. پسر دوید. مرد را دید، گفت: درو باز نکن میرم جلوی در بابا نیست هم تنهاس هم از بابا کوتاه تر به نظر میاد.......
نگاهی به شست پایش کرد بدون توجه به خونی که از آن می چکید دوید سمت پله ها.
باران روی گونه های مرد با اشک یکی می شد و پایین می‌ریخت.