کرونا، پایان زندگی نیست

گروه جهان/ بسیاری از نجات یافتگان «کووید-19»، گرچه به گفته خود هولناک‌ترین تجربه زندگی‌شان را پشت سر گذاشته‌اند اما درعین حال همه آنها به این باور رسیده اند که کرونا شکست ناپذیر نیست.
به گزارش «گاردین»، «آتی» 41 ساله که با همسرش در ادینبورگ انگلیس زندگی می کند یکی از چند ده هزار بیمار خوش شانسی است که پس از نبردی سخت و نفسگیر با کرونا از لبه پرتگاه مرگ بازگشته: «بیماری با تب، سرفه‌های مداوم و درد در شکم و سینه ام شروع شد و به تدریج تنگی نفس گرفته و حس چشایی و بویایی ام را از دست دادم. با وجود همه این علایم در خانه استراحت می کردم. اما در دهمین روز بیماری، سنگینی روی سینه ام، سرفه های همراه با خون و بی حالی باعث شد خانواده‌ام مرا نیمه جان به بیمارستان برسانند. تست کرونایم مثبت بود. همه چیز را تمام شده می‌دیدم. اما پس از چند روز دارو و درمان کم کم تب قطع شد و با تثبیت وضعیت جسمانی ام، از بیمارستان مرخص شدم. راستش باید اعتراف کنم که آن روزها مطمئن بودم که زنده نمی مانم. واقعاً هولناک‌ترین تجربه زندگی ام بود اما آن را پشت سر گذاشتم. در این دوران دوستان و همسایگانم ابراز لطف زیادی داشتند و باید بگویم در آن شرایط سخت این همدلی واقعا لذت بخش بود.» «لئو»ی 51ساله از ساکنان باکینگهام شایر که با تب شدید، فشار خون و اکسیژن پایین و در وضعیت بیهوش به بیمارستان انتقال یافته بود، نیز دیگر نجات یافته ای است که تجربه مشابهی دارد: «چهارشنبه گذشته که از تنگی نفس بیهوش شدم مرگ را جلوی چشمم دیدم. همسرم هم علایم بیماری داشت و وقتی مرا به بیمارستان رساند، ازاو هم تست گرفتند. چند روز بی حال روی تخت بیمارستان بودم اما کم کم سرفه ها خوب شد و تبم هم پایین آمد و به حالت عادی برگشتم. همه چیز یک اتفاق تلخ بود که ناگهان آمد و پس از چند روز تمام شد.» بیمارستان های انگلیس تنها مبتلایان در شرایط وخیم را پذیرش می‌کنند و«رایان» 22 ساله از جمله آنها است: «خیلی خوشحالم که حالم خوب شده است. تب امانم را بریده بود و حتی نمی توانستم از جایم بلند شوم. آب و غذا از گلویم پایین نمی رفت. مثل یک شوک بزرگ بود اما خوشحالم که همه چیز به پایان رسید.»
«جنی» 59 ساله که پدر و مادرش سالخورده و آسیب پذیرهستند وقتی علایم بیماری را در خود دید، دو هفته خودش را در ون خانه شخصی‌اش قرنطینه کرد تا آنها آسیبی نبینند: «هرگز پیش تر چنین وضعیتی را نداشتم. 99.5درصد مطمئن بودم که مبتلا شده ام. انگار یک گلوله بزرگ روی سینه ام بود. اما همه چیز تمام شد. مردم باید امیدوار باشند و بدانند اگرهر یک از ما با داشتن کوچکترین علایمی خودمان را قرنطینه کنیم، بدون شک تأثیر زیادی در قطع زنجیره شیوع خواهیم گذاشت.»