کتابی مبارک‏

حجت الاسلام والمسلمین محسن قرائتی  



«إِنَّآ أَنزَلْنَاهُ فِى لَیْلَةٍ مُّبَارَکةٍ إِنَّا کنَّا مُنذِرِینَ» (دخان، 3)
ما قرآن را در شبى مبارک و فرخنده نازل کردیم، ما همواره انذار کننده بودیم.
قرآن از همه جهت مبارک است:
الف) از جهت نازل­‌کننده. «تبارک الّذى نزل الفرقان»
ب) از جهت مکان نزول. «ببکة مبارکا»
ج) از جهت زمان نزول. «فى لیلة مبارکة»
د) از جهت متن و محتوا. «کتاب انزلناه الیک مبارک»
کتابی با کرامت
«اِنَّهُ لَقُرْآنٌ کرِیمٌ . فِى کتَابٍ مَّکنُونٍ . لَّایَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ . تَنزِیلٌ مِّن رَّبِ‏ّ الْعَالَمِینَ‏»  (واقعه، 77-80)
  همانا آن قرآن ‏کریم است که در کتاب محفوظى جاى دارد. جز پاکیزگان به آن دست نزنند . فرو آمده از سوى پروردگار جهانیان است.
در قرآن، خدا و آنچه مربوط به اوست، «کریم» توصیف شده:
1. خداوند، کریم است. «ما غرّک بربّک الکریم»
2. قرآن، کریم است. «انّه لقرآن کریم»
3. رسول خدا، کریم است. «و جاءهم رسولٌ کریم»
4. واسطه نزول وحى (جبرئیل)، کریم است. «انه لقول رسول کریم»
5. انسان نیز به عنوان برترین مخلوق الهى، مورد کرامت است. «و لقد کرّمنا بنى آدم»
آری قرآن، کلید کرامت و عزت فرد و جامعه است. تلاوت، تدبر و پندگیرى از آن، مایه رشد وکرامت انسان است. «انّه لقرآن کریم»
گوشه‏‌اى از امتیازات قرآن:
1. شیرینى و نفوذ کلام: اگر هزار بار هم خوانده شود، کهنه نمى‌‏شود، بلکه هر بار نکته‏‌اى به دست مى‏‌آید.
2. آهنگ و موسیقى کلام: طنین و آهنگ کلمات آن، مخصوص است و اگر آیه‌‏اى از قرآن در میان سخنان هر عرب زبان، یا در میانِ روایات باشد، مشخص است.
 3. جامعیت قرآن: از دنیا تا آخرت، همه مسائل فردی، خانوادگى، اجتماعی، اقتصادی، سیاسى، نظامى، اخلاقى و ... را دربردارد.
 4. واقع‌­گرایى: محتواى آن مبتنى بر حدس و گمان نیست. حتى داستان‏‌هایش مستند و واقعى است.
 5. فراگیر و جهانى: مردم در هر زمان و مکان، در هر سطحی که باشند، از آن بهره مى‏‌برند و به صورت کتاب تخصصى نیست.
 6. ابدى و جاودانه: هر چه از عمر بشر و علوم مى‏‌گذرد، اسرار بیشترى از قرآن کشف مى‌‏شود.
 7. رشد فزاینده: با داشتن بیشترین دشمن، بیشترین رشد را در طول عمر خود داشته است.
 8. معجزه‏‌اى در دست: این معجزه از نوع سخن و کلمه است و در اختیار همه است.
 9. هم کتاب موعظه، هم کتاب دستور و قانون است.
امتیاز داستان‏‌هاى قرآن
«نَحْنُ نَقُصُّ عَلَیْک اَحْسَنَ الْقَصَصِ بِمَآ اَوْحَیْنَآ إِلَیْک هَذَا الْقُرْآنَ ...‏» (یوسف، 3)
ما با این قرآن که به تو وحى کردیم بهترین داستان را بر تو بازگو مى‏‌کنیم.
1. قصه‏‌گو خداوند است. «نحن نقصّ» 2. هدفدار است. «نقصّ علیک ... مانثبّت‏ به فؤادک» 3. حق است، نه بافته ذهن و خیال. «نحن نقصّ علیک نبأهم بالحقّ» 4. وسیله تفکر است، نه تخدیر. «فاقصص القصص لعلّهم یتفکرون» 6. وسیله عبرت است، نه سرگرمى. «لقدکان فى قصصهم عبرة»