برنجی که به‌ دلیل بی‌آبی در گلو گیر می‌کند

دستپخت نخستین «سند سازگاری با بی‌آبی» در خراسان جنوبی قرار نبود برداشت «برنج» در روستاهای این استان از جمله ازمیغان طبس باشد! این سند سال گذشته از سوی دولت برای نخستین بار در یکی از بی‌آب‌ترین استان‌های کشور روی میز اجرا رفت اما باعث نشد تا شالیکارهای خراسان جنوبی کشت دیگری را جایگزین برنجی کنند که به‌دلیل بی‌آبی در گلو گیر می‌کند. برنج بعد از نیشکر پرآب خواه‌ترین محصول کشاورزی کشور است. علاوه برسند سازگاری، قانون ممنوعیت کشت برنج خارج از استان‌های شمالی هم نتوانست پرونده شالیکاری را در این استان ببندد. خراسان جنوبی دو دهه است که با خشکسالی دست و پنجه نرم می‌کند. خشکسالی جزئی از شناسنامه‌اش شده و بادهای 120 روزه سیستان یا آن طور که خراسان جنوبی‌ها می‌گویند «گرم باد»‌ها یا «تف باد»ها هم مدام با ساکنانش زورآزمایی می‌کنند. تف بادها و خشکسالی که دست به دست هم می‌دهند، زندگی در جغرافیای بزرگی از شرق کشور را سخت و صعب می‌کند. همین مسأله هم پای سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی برای ایجاد اشتغال پایدار و مکمل برای جوامع روستایی به خراسان جنوبی باز کرد. این طرح هم سعی کرد با کنارزدن شن‌های ناشی از گرم باد‌ها و تف باد‌ها، فرصت‌های مغفول مانده در منطقه را برای شکوفایی جوامع روستایی آن شناسایی کند. قطعاً برنج کاری در فهرست آن فرصت‌های مغفول نبود. استان قرار بود به سمت کشت گیاهان دارویی برود و صنایع دستی را زنده کند! این برنامه به‌دنبال آن بود تا با ایجاد شغل جایگزین مهاجرت روستاییان را در یکی از فقیرترین استان‌ها کاهش دهد. حال سؤال اینجاست که چرا در این خشکسالی و بی‌آبی باید تنها در یک روستا 12 هکتار زیر کشت آب خواه «برنج» برود؟!