به یک فرهنگ جدید سینمایی نیازمندیم

شهرت مایکل‌مان در درجه اول به خاطر ساختن فیلم‌های سینمایی موفقی در ژانرهای جنایی، پلیسی و حادثه همچون «مخمصه»، «نفوذی»، «دشمنان مردم» و «شکارچی انسان» است و او در عین غافل نماندن از مضامین اجتماعی و خانوادگی حتی در ورود به وادی وسترن‌ها هم اثری سینمایی و قابل قبول همچون «آخرین موهیکان» ‌را به سال 1992 کارگردانی کرده که شش سال بعد از «شکارچی انسان» و سه سال قبل از «مخمصه» به نمایش درآمد و چهره یک کارگردان کمال‌گرا را از وی جلوه‌گر ساخت. با این حال بخشی از اعتبار این فیلمساز 77 ساله متولد شهر شیکاگو در ایالت ایلینویز امریکا از تبحر و توفیق او در ساخت سریال‌ها و ارائه کارهای مقبول تلویزیونی هم می‌آید و در این زمینه ابتدا مجموعه ماندگار و پلیسی و موفق «Miami Vice» به یاد می‌آید که‌ مان در سال 2006 یک فیلم بلند سینمایی هم از روی آن ساخت و سپس «داستان جنایی» و همین مسأله و رویکرد «مان» به سریال‌ها بود که سبب شد بخشی از حواس وی صرف تلویزیون شود و طبعاً از حجم فعالیت‌های سینمایی او کاسته شود.جدیدترین مرتبه ورود مایکل‌مان به عرصه کارهای تلویزیونی در یک مجموعه تازه از شبکه H.B.O شکل گرفته و در کاری تحت عنوان «Tokyo Vice» که او مسئولیت کارگردانی قسمت اول آن را که طبق عرف و سنن تلویزیون اپیزود آزمایشی نامیده می‌شود، برعهده گرفته و این کار را هم انجام داده است.  اشاعه بیماری کرونا در جهان و بویژه در امریکا تهیه و پخش این سریال را دچار تأخیری سه ماهه کرد اما همزمان با بازگشایی سالن‌های سینما و فعالیت‌های توأم با احتیاط آنها در برخی ایالات امریکا و کشورهای اروپا، مدیوم تلویزیون هم دوباره گرم و ساخت محصولات جدید آن شامل «Tokyo Vice» مجدداً در دستور کار قرار گرفته است. با این اوصاف باید دید مایکل‌مان کهنه‌کار، خوش ذوق و همچنان پرتحرک درباره سریال اخیرش و سایر افکار و برنامه‌های خود و البته تبعات بسط بیماری کرونا در سطح جهان چه چیزهایی برای گفتن دارد و دیروز، امروز و فردا را چگونه می‌بیند.
آقای «مان» شما برای گرفتن قسمت اول سریال جدید «Tokyo Vice» سفری به توکیو داشتید و بعداً ناگهان ماجرای کرونا سفر و کار شما را مغشوش کرد. در این باره چه می‌گویید؟
زمانه عجیبی است. شاید این باور وجود داشته باشد که این بیماری دائمی نیست و دیر یا زود می‌رود و پیدا شدن برخی روش‌های مبارزه با این بیماری بر امیدواری‌های مربوطه افزوده است ولی اطمینانی بر این قضیه نیست. آنچه اسباب امیدواری و یک نقطه تفاوت با موارد مشابه قبلی به شمار می‌آید، این است که تمامی دنیا برای مبارزه با این بیماری بسیج شده و این نه یک رویداد تک کشوری و تک قاره‌ای بلکه نهضتی جهانی است و به تبع آن نفع مشترک همه کشورها ایجاب می‌کند که در این مبارزه پیروز شوند. وقتی یک عارضه تمامی جهانیان را تهدید می‌کند، بدیهی است که نوع برخورد آنها با این پدیده به نهضتی سراسری و به یک موضوع خاص و متفاوت با هر رویداد قبلی تبدیل می‌شود.
اما برخلاف گفته شما دنیا و دولت‌های مختلف در نحوه مبارزه با این اپیدمی اتفاق نظر نداشته و هر یک مجری سیاست‌های متفاوتی بوده و حتی طرف‌های دیگر را به سوءاستفاده از این واقعه تلخ متهم کرده‌اند.
اگر منظورتان نحوه برخورد دونالد ترامپ با این موضوع و حملات کلامی او به چین به سبب خلق و رشد ویروس کرونا در این کشور است، باید بگویم او با سیاست‌ها و اظهارات افراطی‌اش همیشه به‌گونه‌ای امریکا را منزوی کرده و بیش از پیش از چشم جهانیان انداخته است. صرفنظر از نقش ناگوار ترامپ در شکل‌گیری ماجراهای کرونا در امریکا باید متذکر شد که پیروزی در ستیز با این عارضه در درجه اول از مسئولیت‌ها و کارهای خود مردم است و اگر آنها قواعد بهداشتی و موارد «خود مراقبتی» را رعایت نکنند، در دامی خواهند افتاد که تا همین چند سال پیش قابل تصور نبود. اجساد پرشمار قربانیان بیماری «کووید 19» در امریکا گویا و سند همین نکته است.
توقف تولید فیلم‌های تازه و جمع شدن انبوهی از فیلم‌هایی که نمایش‌شان به تعویق افتاده از پیامدهای جولان کرونا در ماه‌های اخیر بوده اما شما هم لابد حس می‌کنید که زمان حرکت دوباره در هنر سینما و ساخت محصولات جدید رسیده است.
بله، من نیز این حس را دارم. بالتازار کورماکور که یک استودیو در ایسلند دارد، تهیه یک سریال جدید را برای شبکه نتفلیکس آغاز کرده و تایلر پری طرحی مشابه را برای استودیوی شخصی‌اش در دستور کار دارد. درست است که هنوز ضمانت‌های پزشکی و بهداشتی کامل به اعضای جامعه هنر داده نشده اما باید کاری انجام داد و صنعت سینما محتاج تحرکی دوباره است. البته کار بسیار سخت است زیرا به‌رغم نزول تأثیرگذاری کرونا در بسیاری از نقاط جهان هنوز هزاران نفر در هر روز مبتلا و قربانی می‌شوند و نمی‌توان به این مسأله بی‌تفاوت ماند و راحت و آسوده کار کرد. حتی در موقع ورود ما به ژاپن به‌رغم شرایط مساعد بهداشتی این کشور ما فاقد اطمینان‌های لازم برای ادامه دادن به کارمان بودیم و تردیدهایی اساسی داشتیم.
شماری از بهترین صحنه‌ها و سکانس‌هایی که شما در فیلم‌هایتان گرفته‌اید، متکی بر دیالوگ‌های قوی و در رویارویی نزدیک کاراکترها با یکدیگر بوده است. حالا در یک دنیای پساکرونایی و با این همه پروتکل‌های بهداشتی که این نزدیکی‌ها را منع می‌کند، چگونه می‌خواهید مشابه این صحنه‌ها را بگیرید؟
ما قبل از شروع تهیه هر فیلم جدید از تمام بازیگران تست می‌گیریم تا هم بر خودشان و هم بر ما ثابت شود که بیماری ندارند و دچار «کووید 19» نشده‌اند و در نتیجه در زمان تهیه صحنه‌های مربوطه به محاوره کاراکترها آنها نباید ترسی از ابتلا به این بیماری داشته باشند زیرا تست‌ها نشان داده که همبازی‌‌های آنان سالم‌اند. قصد ما این است که در یک فرصت دو ماهه برای تصویربرداری فیلم‌هایمان این آزمون‌ها چهار بار گرفته شود تا همیشه اطمینان به مریض نبودن اعضای گروه تولید فیلم داشته باشیم. درکل ما به یک فرهنگ و مرامنامه جدید سینمایی برای تهیه فیلم‌ها و سریال‌های مورد نظرمان در زمانه فعلی احتیاج داریم. زیرا کرونا نیازها و الزام‌های تازه و سختی را برای ما فراهم آورده است.
منبع: DeadLine.Com