«سوگِ ساز»

مهدی حاجیان
مدیر هنری
مانایی هرقومی به پایایی فرهنگ، ادب و آداب آن جماعت است و هنر دُرّ گرانقدری است که جهان را به تلألؤی خویش روشن‌تر می‌کند. هنرمند آنجا که از دل مردم و از خلال ریشه دارترین آیین‌ها پا می‌گیرد و می‌بالد دیگر نه یک فرد که یک نشانه می‌شود، یک دلیل و یک راهبر. و آنجاست که هنر او که از جان و دلش برخاسته بر دل و جان مردمانش می‌نشیند و آن را جلا و جلال می‌بخشد.
برخی هنرمندان اما در عین بی‌نشانی نشان مهر، امید و شور بر جان مردمان‌شان می‌نشانند؛ به قلم زدنی، به آوازی، به رقص شکسته‌ای بر تخت حوض یا به سحر سرانگشتان، بر نای‌سازی خُرد.
استاد «امان‌الله طاهری» از این قبیله بود، مردی از مردم و با مردم. کسی که نوای سور و سوگ قبیله‌اش بود و شادی‌ها، سوگ، هجران، فراق
مردمانش را به ساز دل می‌نواخت. داستان‌های عاشقان را، قصه‌های کهن دیار را و حکایت نام آوران را به زبان «دوزله» می‌سرود و چه به دل می‌نشست این سمفونی بی‌ساز و برگ!
«آمان دای»مردمان سنقر در خزان برگ‌های گردو و مزارع آفتابگردان، آخرین نوای دلنشین اش را در جان «دوزله» نواخت و خود خاطره شد در جان مردمان شهر. خاطره‌ای شیرین از مردی کوچک اندام، آرام، کوشا و صبور که مردم‌داری اش شهره بود. استاد «امان‌الله طاهری» از آخرین بازماندگان نسل پیشین هنرمندان موسیقی سنتی و مقامی استان کرمانشاه و شهرستان سنقر علاوه بر درخشش در حوزه موسیقی با خضوعی مثال زدنی همواره گروه‌های نمایش سنقر را نیز با ساز دلنشین اش در تولید آثار نمایشی همراهی می‌کرد.
روح شان شاد ویادشان گرامی باد.