سینما شغل است و بیکاری هم همان بیکاری است با تمام دغدغه‌هایش

پوران درخشنده
فیلمساز
سینما برای مخاطب و البته برخی مسئولان سرگرمی است و تفریح فرهنگی محسوب می‌شود اما برای ما اهالی سینما به جز عشق، شغل است، حرفه است؛ یعنی کسب و کار و محل درآمد است. با این نگاه دیگر فعالان این حوزه را نمی‌شود آدم‌هایی شکم‌سیری تصور کرد که از سر دلخوشی و گذران وقت در سینما فعالیت می‌کنند. بله ویترین سینما پرزرق و برق است و اخباری که از دستمزد بخشی از بازیگران به گوش می‌رسد فریبنده است. اما گول این زرق و برق را نخورید. در پس همین پرده پررنگ و لعاب افراد پرزحمتی هستند که دیده نمی‌شوند. گاهی حتی نامشان در تیتراژ نمی‌آید یا مخاطب آن را نمی‌بیند. فعالیت آنها همچون دیگر اهالی سینما حتی در قانون هم دیده نشده و شغل محسوب نمی‌شود. وقتی حرف از بیکاری و امنیت شغلی می‌شود باز هم نگرانی‌های آنها به چشم نمی‌آید. در حالی که سینما شغل آن‌هاست و بیکاری هم برای آنها همان تعبیر را دارد یعنی دغدغه معیشت. سینما صنعت گرانی است و سرمایه‌گذاری در آن پرریسک است. با هر اتفاقی که امنیت سرمایه‌گذاری در سینما را تهدید می‌کند امنیت شغلی اهالی سینما هم تهدید می‌شود. در شرایط پرریسک این روزها کمتر سرمایه‌گذاری حاضر است سرمایه‌اش را در سینما هزینه کند. تولید پروژه‌های سینمایی تعطیل شده است و تعداد محدودی در پروژه‌های تلویزیونی مشغول فعالیت هستند. در چنین شرایطی عوامل سینما چه کار باید بکنند؟ از کجا ارتزاق کنند؟  بیکاری برای اهالی سینما تنها در موقعیت‌هایی شبیه ایام کرونا معنا پیدا نمی‌کند. هر پروژه سینمایی که به پایان می‌رسد آنها منتظر و نگران هستند تا پیشنهاد تازه سینمایی از راه برسد. تعطیلی هر پروژه سینمایی به هر دلیلی موجی از ناامیدی بین فعالان این حوزه ایجاد می‌کند. اساساً امنیت روانی و شغلی با اهالی سینما بیگانه است. بیکاری به سینما گره خورده و نگرانی از بیکاری هم به فعالان سینمایی هم سرایت کرده است. آنها هم همچون کارگران فصلی دغدغه معیشت دارند، خانواده و فرزند دارند و تحمل این وضعیت اقتصادی برایشان سخت است. امنیت روانی و اقتصادی آنها همچون صاحبان تمام مشاغل باید جدی گرفته شود. بیمه بیکاری و سلامت می‌تواند تا حدودی این امنیت را برای اهالی سینما تضمین کند.