شب سیاه ریاضیات

«داشتم فکر می‌کردم شاید دیگر کارون را نبینم، پشت سر ما، حیدری و حسام سه تار می‌زدند، ما صندلی‌ها را خوابانده بودیم و گوش می‌دادیم، حیدری آواز می‌خواند و من به تنها چیزی که فکر نمی‌کردم این بود که دفعه بعد سه تار را شکسته ببینم و … نفهمیدم چه طور خوابم برد. تا قبل از ۲ نیمه شب همه چیز بخوبی پیش می‌رفت. اتفاق درست لحظه‌ای رخ داد که همه ما احساس می‌کردیم خوشبختیم و به همه آنچه می‌خواهیم رسیده‌ایم.... توی بیمارستان فهمیدم وضعیت چندان خوب نیست. بچه‌ها، آه و ناله می‌کردند. از حال بقیه خبر نداشتم تمام تلاشم را می‌کردم که افراد بیشتری را ببینم. با دیدن هرکس در هر وضعیتی خوشحال می‌شدم که زنده است. وقتی مرا برای سونوگرافی و عکسبرداری می‌بردند دکتر به پرستار می‌گفت ۹ نفر مرده‌اند. من جبهه گرفتم که نه، غیرممکن است اما پرستار گفت ما خودمان بردیمشان سردخانه و من ساکت شدم. بازهم نمی‌دانستم چه کسانی فوت کرده‌اند فقط می‌دانستم ۹ نفر هستند. تک تک بچه‌ها را جای فوت شده‌ها می‌گذاشتم و خاطرات مشترکمان و آخرین تصویری را که از آنها در ذهنم بود مرور می‌کردم و فکر می‌کردم از دست دادن هرکدامشان چقدر مشکل است و چقدر دوستشان دارم...»
 این روایت یکی از دانشجویان دانشگاه شریف از شبی است که اتوبوس حامل دانشجویان این دانشگاه که برای المپیاد ریاضی به اهواز رفته بود در مسیر برگشت به دره سقوط کرد و 7 دانشجوی نخبه و المپیادی جانشان را از دست دادند. راوی شب سیاه ریاضیات، مریم میرزاخانی اگر چه از آن حادثه جان سالم بدر برد اما او هم عمری کوتاه داشت و 20 سال بعد، پس از 4 سال مبارزه، سرطان امانش را برید. سرنوشت مریم میرزاخانی نابغه ریاضیات جهان را از مهلکه سقوط نجات داد تا او در هاروارد دکترای خود را دریافت کند، در استنفورد استاد دانشگاه شود و در نهایت مهم‌ترین جایزه ریاضیات جهان مدال فیلدز را 17 سال بعد به دست آورد و در قله ریاضیات جهان بایستد اما حیف که عمر او هم کوتاه بود.
حادثه سقوط چگونه رخ داد؟
همزمان با برگزاری بیست و دومین دوره مسابقات ریاضی دانشجویی، نخستین همایش دانشجویی ریاضی نیز از بیست و دوم تا بیست و پنجم اسفندماه سال ۱۳۷۶ در دانشگاه چمران اهواز برگزار شد و ۲۹ نفر از دانشجویان دانشکده ریاضی دانشگاه صنعتی شریف به سرپرستی مجتبی مهرآبادی با ارائه ۱۵ مقاله در این همایش شرکت کردند. در جریان این همایش تیم سه نفره دانشگاه صنعتی شریف با همراهی مریم میرزاخانی، ایمان افتخاری و حسین نمازی در بخش مسابقه موفق به کسب عنوان اول تیمی شدند. پس از پایان رقابت‌ها، اتوبوس حامل ۲۷ نفر از دانشجویان، اهواز را به مقصد همدان و سپس تهران ترک کرد اما ساعت ۵/۲ بامداد بیست و ششم اسفند، اتوبوس در محور اندیمشک – پل دختر در محل پل تنگ از جاده خارج شد و از ارتفاع شش متری سقوط کرد. در این حادثه دو راننده و هفت نفر از مسافران شامل شش دانشجوی نخبه ریاضی دانشگاه صنعتی شریف؛ آرمان بهرامیان، رضا صادقی (برنده مدال طلای المپیاد جهانی)، علیرضا سایه‌ بان و علی حیدری، فرید کابلی (کارشناسی ارشد) و مجتبی مهرآبادی (دانشجوی دکتری) و همچنین مرتضی رضایی دانشجوی دانشگاه تهران، جان باختند و دیگر مسافران مجروح شدند. بعد از سقوط اتوبوس به دره مصدومان و مجروحان حادثه به بیمارستان اندیمشک انتقال ‌یافتند و پس از آن با هماهنگی‌های دکتر یحیی تابش رئیس دانشکده ریاضی شریف با دفتر رئیس جمهور؛ پنج نفر از دانشجویان مصدوم (احتمال ضربه مغزی) به بیمارستان اهواز منتقل ‌شدند و بقیه مصدومان با همکاری نیروی هوایی ارتش همان نیمه شب  در دو نوبت با هواپیماهای نظامی به تهران آورده و در بیمارستان‌های پایتخت بستری شدند. پیکر جانباختگان این حادثه که بهت عمومی را در پی داشت روز بیست و هفتم اسفندماه با حضور گسترده در دانشگاه صنعتی شریف تشییع ‌شد. آزاده فرجی یکی از دانشجویان نجات یافته آخرین لحظه اتوبوس مرگ را چنین روایت کرده است: «خوابم نمی‌برد، احساس گرسنگی کردم. از بالای اتوبوس کمی شکلات برداشتم جلوی اتوبوس آقای جلیلی بیدار بود، به او هم شکلات دادم. برگشتم پشت سرم را نگاه کردم، تقریباً همه خواب بودند. بازم نگاه کردم، انگار یک جوری فهمیده بودم این آخرین نگاه است. یک ربع بعد اتوبوس سخت تکان خورد، اول فکر نمی‌کردم موضوع مهمی باشد. حتی به ذهنم نمی‌رسید این یک مواجهه با مرگ است...»