فرمانِ آتش یحیی در آغاز زنگ حساب!

امید مافی
روزنامه نگار
مردی که پس از ناکامی در فینال آسیا خاشعانه از هواداران عذرخواهی کرد و به سیاق بسیاری از سکانداران مغبون زمین را به آسمان ندوخت در پایان کنفرانس مطبوعاتی‌اش در الوکره یک جمله بر زبان راند: «ما با قدرت برمی‌گردیم.»
حالا نوبت بازگشت تیمی است که در ترافیک سنگین باید چراغ‌ها را روشن کند و برای استارت پرفشار و صعب در راه محبوس کردن رقیبان مهیا گردد. نبردهای پی درپی از یک سو و دست نه چندان پر سوزنبانِ غریبه با گرد و خاک از سوی دیگر این سؤال را در ذهن متبادر می‌کند که سربازان قرمز برای چکاندن ماشه در وقت مقرر و پس از شنیدن فرمان آتش آیا خواهند توانست از خاکریزهای بلند پیش رو به سلامت گذر کنند؟ قطار سریع السیر که در آن سوی آب، بشار رسن را پیاده کرد تا بر معادلات کمربند میانی‌اش افزوده شود برای فراموشی شنبه اندوهناکی که به دود شدن آرزوها در کهن قاره منجر شد نیاز به رو کردن پلنی تازه دارد. در این میان یحیی مجبور است با مهره‌هایی چون پهلوان، نعمتی و عالیشاه تا نیم فصل پیش برود و بی‌آنکه اسلحه‌ها سرد شوند شکار حریفان را در دستور کار قرار دهد. او با یک مهدی شیری سیبل شده نیز روبه‌روست که پس از خبط برابر اولسان قطعاً بارها در آینه به خود نگریسته و جامه‌اش بوی گریه مردان تبعیدی را به خود گرفته است. با این حال سوزنبانی که عادت ندارد فقط نیکبختی را به‌نام خود سند بزند و در روزهای عسرت نیز زودتر از همه یقه خودش را می‌گیرد نباید دست از پا خطا کند و سر از سیاره تشویش درآورد. او می‌تواند با همین بضاعت از دالان‌های تاریک پیش رو رد شود و با نمایش‌های چشم نواز کلید خوشبختی در ایام ماضی را همچنان در مُشتش نگه دارد. برای توپچی‌های قرمز زندگی ادامه دارد و آنها گریزی ندارند جز آنکه چسب زخم‌ها را برای مدتی لااقل از روی زخم‌های خود برندارند و فاتح دوئل‌های لیگ شوند تا کاشفان فروتن رستگاری لقب بگیرند و باز هم گلخنده‌ها را در زنگ‌های حساب بر لبان دوآتشه‌هایی بنشانند که دیگر تاب و طاقت ترمز ماشین سرخ روی اعصاب خود را ندارند. برای پرسپولیس گول خوردن و رکب خوردن و زمین خوردن در ایستگاه قائم شهر معنا ندارد. آنها باید از همین هفته دلواپسی‌های خود را مدفون کنند تا هر چه اندوه و یأس در سراپرده گیتی است پسران یحیی را به‌نام کوچک صدا نزند.