اهمیت رابطه‌ها بیشتر از انگیزه‌هاست

فرهنگی/ این روزها تا آنجا که چشم کار می‌کند آلودگی است. هوای سالم، طبیعت بکر و حتی روابط انسانی سالم حسرت‌برانگیز است. لازم است خودمان هوای خودمان را داشته باشیم. روی تمام دغدغه‌های‌مان مهر تعطیل بزنیم و فضای ذهنمان را عوض کنیم. دیدن یک فیلم خوب، شنیدن یک موسیقی یا خواندن یک کتاب؛ معجزه که نمی‌کند اما این کشش را دارد که ذهنمان را به فضایی متفاوت بکشاند؛ همان فضایی که شاید این روزها دلتنگش هستیم. برای این روزها و این احوال دیدن «بنفشه آفریقایی» می‌تواند یک پیشنهاد باشد. فیلمی که یکی از اجزای جدایی‌ناپذیرش رنگ است؛ از محیط سرسبز شمال که داستان در آن می‌گذرد تا نخ‌هایی که «شکو» رنگشان می‌کند. قاب‌های چشم‌نوازی دارد چنان که گاهی سیر داستان را فراموش می‌کنید و دوست دارید همچون فریدون که پشت پنجره چشم به آبی خوش رنگ بارانی شکو دوخته، چشم و روح خسته‌تان را به تصاویر بسپارید. خاصه آن که بار معنایی رنگ‌ها با عشق و انسانیتی که در لایه‌های فیلم جاری است دو چندان می‌شود. قصه دومین فیلم بلند مونا زندی حقیقی ماهیت پرتنشی دارد. شاید اگر آن را از زبان شخصی بشنوید به این فکر بیفتید که آیا چنین داستانی تعارضی با مفاهیم اخلاقی و مذهبی ندارد؟ چطور می‌شود آن را در سینمای ایران تعریف کرد و درگیر سانسور نشد؟ خب پیش ازهر چیز لازم است بدانید قصه فیلم واقعی است. به گفته فیلمساز «بنفشه آفریقایی» داستان عمه شکو خودش است. شکو (فاطمه معتمدآریا) همسر سابقش فریدون (رضا بابک) را از خانه سالمندان به خانه می‌آورد تا از او نگهداری کند در شرایطی که رضا (سعید آقاخانی) همسر دوم او هم در همین خانه است. زندی حقیقی به جای تبدیل ارتباط این سه نفر به موضوعی حساسیت‌برانگیز فضا و رابطه‌ای را خلق می‌کند که در محدوده اخلاقیات باقی می‌ماند. او به جای عاشقانه‌ای رقابت‌‌برانگیز، مثلثی از ارتباط انسانی را تصویر می‌کند. آدم‌هایی که با وجود گرفتاری در یک موقعیت عجیب تلاش می‌کنند انسانیت خودشان را فراموش نکنند. رضا برای آوردن فریدون به خانه‌اش با شکو مخالفت نمی‌کند، دلخوری‌ها و حسادتش را بروز نمی‌دهد و فریدون در موقع لازم به داد رضا می‌رسد و میانجی تمام این ارتباط‌ها شکو است. شاید موقع تماشای فیلم علت تصمیم عجیب شکو برایتان مبهم به نظر برسد اما «بنفشه آفریقایی» قصه‌ای را تعریف می‌کند که اهمیت رابطه‌هایش بیشتر از انگیزه‌هاست.‌‌‌