اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

بازگشت گوایدو به کاراکاس

با پنس که به نمایندگی از امریکا برای حضور در نشست گروه لیما عازم بوگوتا بود، صحبت و تأکید کردم که بازگشت گوایدو به کاراکاس ضرورت دارد. یکی از عوامل کلیدی در موفقیت کنونی مخالفان، وحدت و انسجام آنها بود، در حالی که در گذشته سازماندهی لازم را نداشتند. هر روزی که از حضور گوایدو در خارج از کشور سپری می‌شد مادورو راه‌های بیشتری برای ایجاد تفرقه بین صفوف مخالفان پیدا می‌کرد. پنس موافقت کرد و گفت که نشست سه جانبه‌ای با دوکه رئیس جمهوری کلمبیا و گوایدو در حاشیه اجلاس گروه لیما خواهد داشت. از پنس خواستم در این اجلاس برای تحریم حکومت مادورو فشار وارد کند تا به او نشان دهد که باید به‌خاطر جلوگیری از ورود کمک‌های انسان دوستانه هزینه بپردازد. ترامپ نیز در گردهمایی میامی گفته بود که ژنرال‌های ونزوئلا باید تصمیم خود را بگیرند و پنس می‌توانست بر اساس این نقطه نظر رئیس جمهوری، سیاست امریکا را برای شرکت کنندگان تشریح کند.
من عصر روز یکشنبه ترامپ را در مورد تحولات ونزوئلا توجیه کردم ولی به نظر می‌رسید که او دغدغه چندانی در این باره ندارد، که این موضوع خود باعث شگفتی من شد. او تحت تأثیر تعداد افرادی بود که از ارتش ونزوئلا جدا شده بودند که در طی چند روز تعدادشان به حدود 500 نفر رسیده بود. شک نداشتم که موضوع کره شمالی و اجلاس پیش رو با کیم جونگ اون در هانوی ذهن او را کاملاً درگیر خود کرده بود. وقتی این جلسه تمام شد ترامپ گفت: «خُب مرد» که همیشه چنین عبارتی نشان می‌داد که از آنچه که شنیده راضی است. در مسیر پرواز به هانوی، بار دیگر با پنس در مسیر بازگشت او به واشنگتن بعد از سخنرانی قاطعانه در بوگوتا در جمع سران و مقامات کشورهای عضو گروه لیما صحبت کردم. پنس درباره این اجلاس گفت «روحیه‌ای قوی در سالن محل برگزاری اجلاس حاکم بود» که دلگرم کننده بود. گوایدو او را تحت تأثیر قرار داده بود و پنس گفت «او بسیار نابغه و باهوش است و سخنرانی بسیار محکمی در مقابل اعضای گروه لیما داشت.» از پنس خواستم این ارزیابی خود را به ترامپ هم منتقل کند. وقتی ما در هانوی بودیم، موضوع ونزوئلا به دست فراموشی سپرده شد اما وقتی اول مارس از ویتنام بازگشتم این کشور باز هم کانون توجهات قرار گرفت.
گوایدو که اکنون در بین کشورهای امریکای لاتین دور می‌زد، با جدیت به‌دنبال بازگشت دوباره به ونزوئلا از طریق زمینی یا پرواز مستقیم به کاراکاس بود. این موضوع را به ترامپ اطلاع دادم و او هم روز یکشنبه سوم مارس به من گفت: «او (گوایدو) فاقد مهارت‌های لازم است و حرفه‌ای نیست... کمی از این موضوع فاصله بگیر؛ چندان خود را درگیر آن نکن.» این اظهارات ترامپ مثل این بود که به من بگوید «زیادی آبستن نشو» (ما دیگر آبستن شده بودیم و زیاد و کم نداشت). در هر صورت گوایدو روز بعد ابتکار به خرج داد و با وجود خطرات زیاد، صبح همان روز به‌سمت ونزوئلا پرواز کرد. این کار جسارتی را که او در مراحل اولیه فعالیت مخالفان بروز داده بود، دوباره به نمایش گذاشت و خیال مرا بسیار آسوده کرد. تصاویری که در سراسر آن روز به‌صورت زنده در اینترنت منتشر شد، بازگشت گوایدو به کاراکاس را نشان داد که یک پیروزی قلمداد می‌شد. یکی از مأموران اداره مهاجرت در فرودگاه به او گفته بود: «به کشور خوش آمدی آقای رئیس جمهور!» گوایدو در طول مسیر فرودگاه تا ایالت محل سکونتش، از سوی جمعیت مشتاق مورد استقبال قرار گرفت و نشانه‌ای دال بر تلاش ارتش یا پلیس برای دستگیری او وجود نداشت.