می شود جان تازه از بوی بهار زنده رود

نسرین خادمی
روزنامه‌نگار
در میان خبرهای ناخوش و آزاردهنده، از خشکسالی و بحران بی‌آبی، خشکیدن تالاب‌ها و آتش‌سوزی جنگل‌ها، تا یکه‌تازی کرونا و خاموشی‌های خسارت بار خبری خوش لب‌مان را خنداند و دیدن شادی مردم اصفهان چشم‌مان را روشن کرد؛ زاینده رود در اصفهان جاری شد.
زاینده رود از هرکجا که می‌گذرد آبادانی، سرسبزی و برکت می‌آورد، اما جاری بودن این رود یگانه در دل شهر اصفهان است که او را شایسته نام زنده‌رود می‌کند.
آبادانی هزار ساله اصفهان، از خرمی باغ‌ها، سرسبزی مزارع و سختکوشی کشاورزانش، تا معماری و نصف جهان بودن‌اش که
تاریخ نویسان و جغرافی‌دانان از آن یاد کرده‌اند و شاعران در وصف‌اش سروده‌اند، از برکت وجود زاینده رود است. پدران ما بسیاری از رودهای ایران را براساس ظاهرشان نام نهاده‌اند، سیمینه رود، زرینه‌رود و سفید‌رود، اما زاینده‌رود را با سرشت و ذات‌اش نامگذاری کرده‌اند؛ رودی که زنده است و زندگی می‌بخشد و قلب ایران‌زمین را آباد و سرسبز می‌کند.
ما همیشه حرف دل‌مان را از زبان شاعران شنیده و در شعر آنها خوانده‌ایم، شاید اغراق نباشد اگر بگوییم در شعر هزار ساله فارسی هیچ‌کدام از مظاهر طبیعی به اندازه زاینده‌رود ستوده نشده است؛ از خاقانی و نظامی در نهصد سال پیش و حافظ در هفتصد سال پیش که گفت «زنده‌رود باغِ کاران یاد باد» جای دیگر که زاینده رود را «آب حیات» می‌نامد، تا صائب تبریزی چهار صد سال پیش که پس از گذراندن بخشی از عمردرهند، سال‌های پایانی عمرش را در اصفهان زیست و اکنون آرامگاه زیبایش در این شهر است در وصف زاینده‌رود شعرهای دلکش دارد و از جمله در چند غزل گفته است «می‌شود جان تازه از بوی بهار زنده‌رود» «خضر و آب زندگانی، ما و آب زنده رود/ رشته جان است یکسر پود و تار زنده رود» تا دوران معاصر و ملک‌الشعرای بهار که در شعری بزرگیِ اصفهان را از زاینده رود می‌داند و در توصیف بیشتر اعتبار آن می‌گوید «چون اعتبار خاک صفاهان به زنده‌رود».
اصفهان به زاینده‌رود زنده است و ایران به همه شهرها و روستاهایش و همه ما به ایران زنده‌ایم.
دعا کنیم که ایران آباد باشد، لب‌ها خندان و چشم‌ها روشن باشد.
دعا کنیم که سختی‌ها و ناملایمات بروند، خشکسالی برود، تالاب‌ها، رودها و دریاچه‌هامان پرآب باشند و زاینده‌رود نیز همیشه در قلب اصفهان زیبا جاری باشد و ما هم در هر جا که هستیم با خیال آسوده به نسیمی که می‌وزد بگوییم «ای باد مشک‌بیز چو امواج زنده رود/ از من به سرزمین صفاهان رسان درود».