آرزوهایم را در افغانستان جا گذاشتم

گروه فرهنگی: نجیب بارور شاعر جوان افغانستانی که این روزها، بیش از گذشته شعرهایش در محافل مختلف خوانده و زمزمه می‌شود، دیروز عصر میهمان گروه گزارش روزنامه ایران بود و با خبرنگاران این روزنامه گفت‌وگو کرد. بارور در بخشی از این گفت‌وگو در پاسخ به سؤال خبرنگار «ایران»، درباره چالش‌های امروز افغانستان با روی کارآمدن طالبان گفت: «این جنگ، تنها یک جنگ سیاسی نیست، بلکه یک جنگ فرهنگی است که دامنه‌ای بسیار وسیع‌تر از یک جنگ سیاسی را دربرمی‌گیرد و آن‌چنان خواهد بود که اگر نه امروز، در سال‌های آینده تأثیرخود را نشان خواهد داد.» بارور در بخشی دیگر از صحبت‌های خود به ریشه‌های مشترک میان کشورهای ایران و افغانستان اشاره کرد و ضمن تأکید بر این مسأله که این ریشه‌ها با هیچ‌چیز از دل زمین استوار بیرون کشیده نخواهد شد گفت: «ایران و افغانستان بیش از هر کشور دیگری در این جغرافیای زبانی، با هم همسان و مشترک هستند و اگر برخی کشورها طی سالیان تأثیر از نفوذ فرهنگی کشورهای اروپایی و... گرفته‌اند، ایران و افغانستان همان هستد که همیشه بوده‌اند و همان نیز خواهند ماند. امروز جنگی در کشور ما اتفاق افتاده و کسانی آمده‌اند که می‌خواهند ریشه‌های فرهنگی افغانستان را بخشکانند و با تمام مظاهر فرهنگی سر جدال و تخریب دارند. همان‌طور که حمله مغول‌ها باعث شد بسیاری از فرهیختگان از جمله مولانا از بلخ فرار کنند امروز هم همین اتفاق افتاده است و نمی‌شود هیچ تفاوتی بین اینها قائل شد.» او در پایان صحبت‌های خود به خروجش از افغانستان و سکونت در ایران اشاره کرد و ضمن تشکر از دوستان ایرانی‌اش که این روزها میزبان او در تهران و مشهد هستند، این خروج و مهاجرت را این‌طور توصیف کرد: «آوارگی فکری و فرهنگی بسیار خطرناک‌تر از هر چیز دیگری‌است و من ‌به شخصه امیدوارم که صدای ما به گوش سیاستمداران برسد و متوجه این جنگ خطرناک فرهنگی بشوند چون معتقدم هر روز که نسبت به این مسأله بی‌تفاوتی صورت بپذیرد دیر خواهد بود و دیر خواهد شد. من در ایران آن قدر دوستان مهربان ایرانی دارم که احساس غربت نمی‌کنم و وقتی به آنچه در افغانستان جا گذاشته‌ام، فکر می‌کنم به این نتیجه می‌رسم که بزرگترین چیزی که در کشورم جاگذاشتم آرزوست. همه ما افغانستانی‌ها، آرزوهای بزرگی داشتیم. آرزوی داشتن یک حاکمیت و هویت ملی واحد، آرزوی زندگی در جامعه‌ای عاری از تعصب، کشمکش و جنگ. آرزوی زیستن در هوای فرهنگ و شعر و داستان و کلمه... اما امروز همه این آرزوها برباد رفته‌ است و نمی‌دانیم باز چه زمان می‌توانیم به این آرزوها برسیم.»
شرح گفت‌وگوی محمد مطلق و ترانه بنی‌یعقوب را سه‌شنبه در صفحه گزارش روزنامه ایران بخوانید.