تروریست‌های دوست داشتنی امریکا!

روز 29 خردادماه 1382 بود که کمیسیون اروپا، به‌عنوان بازوی اجرایی اتحادیه اروپا تصریح کرد که سازمان مجاهدین خلق، یک گروه تروریستی است؛ بنا براین، اتحادیه اروپا نیز منافقین را در فهرست تروریستی قرار داد. این در حالی بود که پیش‌تر یعنی  سال 1380، انگلیس گروهک منافقین را در فهرست سازمان‌های تروریستی قرار داده  و فعالیت‌های آن را در لندن ممنوع کرده بود.
در ادامه کار و با سرنگونی صدام در عراق و بازگشت اعضای ارشد گروهک منافقین به پاریس،  سال 1382، نیروهای امنیتی فرانسه، مریم رجوی و حدود 170 نفر از سران این گروهک را بازداشت و در دادگاه محاکمه کردند؛ اما پس از چندی با آزادی آنها موافقت شد.
 سال 1387 به‌دنبال رأی یک دادگاه انگلیسی، قانونگذاران این کشور تصمیم گرفتند  نام سازمان مجاهدین خلق را از فهرست سازمان‌های تروریستی حذف کنند.
این طرح بدون رأی‌گیری از تصویب نمایندگان پارلمان گذشت. این در حالی بود که در همین زمان، نام سازمان مجاهدین خلق در فهرست سازمان‌های تروریستی قرار گرفته بود. سازمان مجاهدین خلق از اتحادیه اروپا خواسته بود پس از خروج نام این سازمان از فهرست تروریستی بریتانیا، این اتحادیه نیز اقدام مشابهی را انجام دهد.
سازمان مجاهدین خلق که در تمامی مدت هشت سال جنگ عراق با ایران، در کشور عراق مستقر بود، تا سال 1382 موفق شده بود  شهرکی برای خود در این کشور بسازد. این شهرک که سازمان مجاهدین خلق آن را «کمپ اشرف» می‌نامد، هم اکنون نیز سکونتگاه گروهی از اعضای سازمان مجاهدین خلق است.
شورای مقاومت که از آن به‌عنوان بازوی سیاسی سازمان منافقین یاد می‌شود،  سال 1385 میلادی موفق شد تصمیم اتحادیه اروپا را مبنی بر مسدود ساختن دارایی‌های این سازمان در اتحادیه اروپا به چالش بکشد، اما این موضوع موجب نشد اتحادیه اروپا، سازمان مجاهدین خلق را از فهرست سازمان‌های تروریستی خود خارج کند.
در حالی که کماکان فعالیت این سازمان در برخی کشورهای غربی به‌دلیل سوابق سیاه آنها غیر قانونی است، موضع سازمان مجاهدین خلق در پرونده هسته‌ای ایران موجب شد تا پرونده این سازمان در کشورهای مختلف با پیچیدگی‌هایی روبه‌رو شود.
در این برهه، منافقین با لابی‌گری در سازمان‌های بین‌المللی، بویژه کنگره امریکا، زمینه خروج خود را از فهرست گروه‌های تروریستی فراهم کردند.  سال 1386، در ‌این ‌زمینه دادگاه استراسبورگ، بالاترین مرجع قضایی اتحادیه اروپا، منافقین را از فهرست گروهک‌های تروریستی خارج کرد و  سال 1388، نیز وزرای خارجه 27 کشور اتحادیه اروپا در نشست بروکسل در رویکردی متناقض با ادعای مقابله با تروریسم، منافقین را از فهرست سیاه سازمان‌های تروریستی اتحادیه اروپا خارج کردند.
 نکته درخورتوجه آن است که فرانسه به‌عنوان نخستین کشور اعلام کرد حاضر است به اعضای منافقین اردوگاه اشرف پناهندگی سیاسی دهد. این اعلام آمادگی نشان داد مهد آزادی و حقوق‌ بشر برای همیشه فرزندان تروریست خود را در آغوش خواهد گرفت.
حمایت از سازمان مجاهدین خلق در حالی توسط کشورهای اروپایی همچون فرانسه و انگلیس صورت گرفت که این کشورها در آن مقطع در حال مذاکره هسته‌ای با ایران بودند و این اقدام در حقیقت به نوعی کارشکنی تلقی می‌شد.
 سال 1387روزنامه امریکایی وال استریت ژورنال از قول مقامات دولت امریکا گزارش داد که وزارت خارجه این کشور کماکان سازمان مجاهدین خلق را در فهرست گروه‌های تروریستی خود نگاه خواهد داشت.
حفظ نام سازمان مجاهدین خلق در فهرست گروه‌های تروریستی امریکا در زمان روی کار بودن اوباما بود و برخی تحلیلگران معتقد بودند که تداوم این روند برای پیشبرد سیاست «تماس مستقیم» با ایران بر سر مسأله هسته‌ای می‌تواند سودمند باشد.
به نوشته وال استریت ژورنال دولت امریکا این گروهک تروریستی را به‌دلیل فعالیت‌های خشونت‌بار از جمله ترور مقامات ایرانی و بمبگذاری در مراکز دیپلماتیک ایران در نقاط مختلف جهان در فهرست گروه‌های تروریستی قرار داده بود.
پس از آن که سازمان منافقین توانست جایگاه خود را در ضدیت با جمهوری اسلامی به تثبیت برساند و از نظر اطلاعاتی و امنیتی اقدامات خرابکارانه‌ای را در ایران انجام دهد، وزارت امور خارجه امریکا ، مهرماه 1391 در بیانیه‌ای اعلام کرد که نام سازمان مجاهدین خلق را از فهرست گروه‌های تروریستی خود خارج کرده است.
 تمام خوش‌خدمتی اروپا و غرب به گروهک منافقین در شرایطی صورت گرفته که این سازمان پس از سال 1360 که رسماً به استراتژی جنگ مسلحانه با نظام روی آورد، چند هزار نفر از مقام‌ها و مردم ایران را شهید کرده است.
یقیناً فراهم‌کردن زمینه مناسب برای فعالیت همه‌جانبه منافقین با ادعای اروپا و غرب در برخورد صادقانه با جمهوری اسلامی تناقض دارد. به‌نظر می‌رسد کشورهای اروپایی پیش از آنکه بخواهند حسن‌ نیت خود را به ایران نشان بدهند، باید از استمداد به گروهکی خودداری کنند که سابقه‌ای طولانی در امر ترور دارد.
 سال 1390 طی توافقی قرار شد ساکنان اشرف به کمپ «لیبرتی» منتقل شوند و بعد به یک کشور ثالث بروند. رایزنی امریکا و اروپا برای جانمایی منافقین در کشور‌های همسایه ایران به‌دلیل نگرانی این کشور‌ها از پاسخ ایران به جایی نرسید و در نهایت کشوری که حاضر به پذیرش این گروهک تروریستی شد، کشور آلبانی بود.
 پرسش اساسی آن است که چه عواملی باعث می‌شود سیاست‌های امریکا و غرب در قبال یک سازمان تروریستی که جنایات آن بر همگان روشن است، در گذر زمان تغییر یابد؟ آیا معنای تروریسم در گذر زمان عوض می‌شود ، یا مصادیق آنچه که رخ داده‌است، محو می‌شود؟ نسبت این سازمان با منافع ضد ایرانی امریکا و کشورهای غرب چیست و این دولت‌ها بنا به چه دلایلی و با چه اهدافی منافع یک سازمان تروریستی کوچک را به منافع ایران ترجیح می‌دهند؟