احیای سینما ،دشوار اما ممکن
محدثه واعظیپور
روزنامهنگار
«بنابر پیشنهاد شورای صنفی نمایش و تأیید شورای راهبردی اکران، مجوز شناور کردن قیمت بلیت سینماها با هدف کمک به رونق بیشتر و تقویت اقتصاد سینماها به مدت ۳ ماه صادر شد.» این شاید مهمترین خبر سینما در هفتهای بود که پشت سر گذاشتیم. بعد از تعطیلی طولانی مدت سینماها، که بهدلیل شیوع ویروس کرونا اتفاق افتاد، حال و روز سینمای ایران، تا امروز خوش نبوده است. تعداد اندکی از فیلمها که به مرحله اکران رسیدهاند، فروش بالایی داشتهاند. بسیاری از آثار تولید شده، پشت خط اکران هستند و سازمان سینمایی، باید برای این وضعیت فکری بکند. پیش از حضور محمد خزاعی در سازمان، ماجرای اکران و سینماداری یکی از مهمترین چالشهای پیش روی دولت تازه و رئیس سازمان سینمایی ارزیابی شده بود. قابل پیشبینی بود که کرونا، کمر سینما را بشکند، سینمایی که پیش از اسفند 98 هم روزگارش چندان مساعد نبود. شناور شدن بلیت سینماها، اقدامی مفید برای رونق سینماهاست. البته که به نیمه دوم سال رسیدهایم و در شرایط عادی هم فروش سینماها در پاییز و زمستان تعریفی نداشت.
سازمان سینمایی بهدنبال راهکارهایی جدی برای نجات سینمای ایران از ورشکستگی است. اکران فیلمی هندی، نمایش فیلمهای جذاب (تی تی) یا کمدیهای عامه پسند، گامهایی بوده تا خون تازه به رگ سینما جاری شود، اما همه مشکلات سینما درون آن نیست. تورم و مسائل اقتصادی، بسیاری از خانوادهها را دچار مشکل کرده، فشار روی طبقه متوسط (قشری که بیشتر سینما میرود) بالاست و حذف سینما رفتن که مثل سابق تفریحی ارزان نیست، طبیعی است. بنابراین تمهیدهایی از این دست، مشوقهایی مقطعی هستند. سینمای ایران در بخش تولید و اکران با مشکلات جدی روبهرو است و آینده این سینما، در خطر نابودی است. یک وجه از بحران که کمتر کسی درباره آن فکر میکند، سالنهایی است که تماشاگری ندارند. در دهه نود انبوهی سالن سینما توسط بخش خصوصی در بسیاری از استانها ساخته شده که هزینه نگهداری این سالنها با توجه به چرخش مالی موجود، بسیار بالاست و اغلب سینماها با تعدیل نیرو مواجه بودهاند. احتمالاً در سالهای پیش رو بسیاری از این سینماها تغییر کاربری خواهند داد یا از چرخه اکران حذف خواهند شد. عملاً آن میزان ذوق زدگی برای تبدیل کردن هر مال و پاساژ به سینما، نتیجه مفید و مهمی برای سینمای ایران نداشته است. مگر آنکه اکران فیلم خارجی یا نمایش فوتبال در سالن سینما، مانع از تعطیلی آنها شود، که اگر این اتفاق بیفتد، بخشی از ماجرا مدیریت شده، اما عملاً اتفاقی برای تولید و عرضه فیلم ایرانی نیفتاده است.
سازمان سینمایی برای حل مشکلات پیش رو راهکارهای کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت دارد. شناور شدن بلیت سینما برای سه ماه آینده، در شرایط فعلی، راهکاری منطقی به نظر میرسد. با این شیوه، هم سینماداران در ساعتهای مرده، مخاطب خواهند داشت و هم سینمادوستان میتوانند متناسب با بودجه خود در سانسهایی ارزانتر فیلم ببینند. اما در آستانه برگزاری جشنواره فیلم فجر (مهمترین رویداد سینمایی ایران) تمرکز در تولید، روی دستمزد بازیگرهاست و هنوز سازکار فیلمسازی، حرفهای و منطقی نیست. بخش خصوصی زیر فشار، قطعاً حضوری کمرنگ در معادلات سینمای ایران بازی خواهد کرد و تولیدات دولتی، که یکدستی بیشتر و تنوع کمتر دارند، فرصت عرضه خواهند داشت. در چنین فضایی، تماشاگر اشتیاقی به سینما رفتن ندارد و قهر مخاطب و تعطیلی سینما آهنگ سریعتر خواهد یافت.
روزنامهنگار
«بنابر پیشنهاد شورای صنفی نمایش و تأیید شورای راهبردی اکران، مجوز شناور کردن قیمت بلیت سینماها با هدف کمک به رونق بیشتر و تقویت اقتصاد سینماها به مدت ۳ ماه صادر شد.» این شاید مهمترین خبر سینما در هفتهای بود که پشت سر گذاشتیم. بعد از تعطیلی طولانی مدت سینماها، که بهدلیل شیوع ویروس کرونا اتفاق افتاد، حال و روز سینمای ایران، تا امروز خوش نبوده است. تعداد اندکی از فیلمها که به مرحله اکران رسیدهاند، فروش بالایی داشتهاند. بسیاری از آثار تولید شده، پشت خط اکران هستند و سازمان سینمایی، باید برای این وضعیت فکری بکند. پیش از حضور محمد خزاعی در سازمان، ماجرای اکران و سینماداری یکی از مهمترین چالشهای پیش روی دولت تازه و رئیس سازمان سینمایی ارزیابی شده بود. قابل پیشبینی بود که کرونا، کمر سینما را بشکند، سینمایی که پیش از اسفند 98 هم روزگارش چندان مساعد نبود. شناور شدن بلیت سینماها، اقدامی مفید برای رونق سینماهاست. البته که به نیمه دوم سال رسیدهایم و در شرایط عادی هم فروش سینماها در پاییز و زمستان تعریفی نداشت.
سازمان سینمایی بهدنبال راهکارهایی جدی برای نجات سینمای ایران از ورشکستگی است. اکران فیلمی هندی، نمایش فیلمهای جذاب (تی تی) یا کمدیهای عامه پسند، گامهایی بوده تا خون تازه به رگ سینما جاری شود، اما همه مشکلات سینما درون آن نیست. تورم و مسائل اقتصادی، بسیاری از خانوادهها را دچار مشکل کرده، فشار روی طبقه متوسط (قشری که بیشتر سینما میرود) بالاست و حذف سینما رفتن که مثل سابق تفریحی ارزان نیست، طبیعی است. بنابراین تمهیدهایی از این دست، مشوقهایی مقطعی هستند. سینمای ایران در بخش تولید و اکران با مشکلات جدی روبهرو است و آینده این سینما، در خطر نابودی است. یک وجه از بحران که کمتر کسی درباره آن فکر میکند، سالنهایی است که تماشاگری ندارند. در دهه نود انبوهی سالن سینما توسط بخش خصوصی در بسیاری از استانها ساخته شده که هزینه نگهداری این سالنها با توجه به چرخش مالی موجود، بسیار بالاست و اغلب سینماها با تعدیل نیرو مواجه بودهاند. احتمالاً در سالهای پیش رو بسیاری از این سینماها تغییر کاربری خواهند داد یا از چرخه اکران حذف خواهند شد. عملاً آن میزان ذوق زدگی برای تبدیل کردن هر مال و پاساژ به سینما، نتیجه مفید و مهمی برای سینمای ایران نداشته است. مگر آنکه اکران فیلم خارجی یا نمایش فوتبال در سالن سینما، مانع از تعطیلی آنها شود، که اگر این اتفاق بیفتد، بخشی از ماجرا مدیریت شده، اما عملاً اتفاقی برای تولید و عرضه فیلم ایرانی نیفتاده است.
سازمان سینمایی برای حل مشکلات پیش رو راهکارهای کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت دارد. شناور شدن بلیت سینما برای سه ماه آینده، در شرایط فعلی، راهکاری منطقی به نظر میرسد. با این شیوه، هم سینماداران در ساعتهای مرده، مخاطب خواهند داشت و هم سینمادوستان میتوانند متناسب با بودجه خود در سانسهایی ارزانتر فیلم ببینند. اما در آستانه برگزاری جشنواره فیلم فجر (مهمترین رویداد سینمایی ایران) تمرکز در تولید، روی دستمزد بازیگرهاست و هنوز سازکار فیلمسازی، حرفهای و منطقی نیست. بخش خصوصی زیر فشار، قطعاً حضوری کمرنگ در معادلات سینمای ایران بازی خواهد کرد و تولیدات دولتی، که یکدستی بیشتر و تنوع کمتر دارند، فرصت عرضه خواهند داشت. در چنین فضایی، تماشاگر اشتیاقی به سینما رفتن ندارد و قهر مخاطب و تعطیلی سینما آهنگ سریعتر خواهد یافت.
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه