یکی شدن در وقت بزنگاه

مصطفی وثوق‌کیا
روزنامه نگار

​​​​​​​حالا سه روز از بازی ایران و ولز گذشته است. از جو بازی خارج شدیم و داریم برای بازی با امریکا نقشه می‌کشیم. اما من برگشتم به استادیوم احمد‌بن‌علی دوحه. روز بازی تیم ما عجیب شده بود. عجیب از آن جهت که میل به پیروزی از همان ورود به زمین در چشم‌های بازیکنان دیده می‌شد. شاید برایتان عجیب باشد که بگویم این میل از روی سکوها رفت به ساق بازیکنان. همان وقتی که بیش از 60 درصد را ما یعنی ایرانی‌ها تشکیل دادیم و همان دقیقه صفر تیم را تشویق کردیم تا دقیقه صد. این جمعیت از نفس نیفتاد و بازیکنان تیم هم یک‌نفس دویدند. یک صحنه یادم هست که بازیکن ما که آمد کرنر بزند با اشاره دستش تشویق خواست و تا او به نقطه کرنر برسد جمعیت یک‌‌صدا تشویق می‌کرد. دقیقه 90 که شد اشکم آماده ریختن بود. به خدا گفتم حق ما و این ملت این نیست در روزی که همه یکدل و یکصدا هستیم. ما وقتی تا دقیقه صد بازی از تشویق نایستادیم، بردیم وقتی یک دل و یک تیم بودیم، بردیم وقتی همه برای ایران آنقدر فریاد زدیم که تا دو روز بعد صدایمان گرفته بود، بردیم.
حالا وقت امریکاست. نمی‌خواهم فانتزی نگاه کنم. شاید هم بازی بعد را باختیم ولی ما سربلند هستیم چون در وقت بزنگاه یکی شدیم. البته باید گفت که فوتبال نتیجه‌اش داخل زمین تعیین می‌شود و این دو تا عوامل مکمل هستند. حالا اگر فردا تیم مقابل امریکا نتیجه نگرفت نباید گفت ملت حمایت نکردند. اتفاقاً این حمایت برای آن است که تیم ملی با شرایط نرمال به زمین فوتبال برود تا بعد از تلاش نتیجه دلخواه را بگیرد. وقتی شرایط نرمال شد هر نتیجه داخل زمین قابل قبول و پذیرش است. ما (بازیکنان و تماشاگران) در بازی انگلیس در شرایط نرمال نبودیم اما در بازی ولز به حالت عادی برگشتیم. این شرایط اکنون در بازی با امریکا ما را مهیای یک نبرد فوتبالی می‌کند که البته فرامتن‌هایی هم دارد. بازی‌های رسانه‌ای و جنگ روانی دارد که فدراسیون فوتبال امریکا آن را شروع کرد و پرچم ایران را بدون الله منتشر کرد که البته جواب خوبی گرفت و مجبور شد اصلاح کند.