رسولی: بعید نیست دوومیدانی ایران از بین برود

مهری رنجبر/حسین رسولی، پرتابگر دیسک بعد از چند سال دوباره با مربی سابقش تمرین می‌کند. او که با طلا و رکوردشکنی جوانان آسیای 2018 نامش را سر زبان‌ها انداخت، حالا برای خوشرنگ‌ترین مدال بازی‌های آسیایی آماده می‌شود. هرچند از شرایط و امکانات راضی نیست و می‌گوید: «با نادیده گرفتن عرق ریختن‌ها، بعید نیست دوومیدانی ایران از بین برود.»

تمرینات را برای بازی‌های آسیایی هانگژو شروع کرده‌ای؟
حدود دوهفته است دوباره با مربی سابقم هادی سپهرزاد در تهران تمرین می‌کنم. شرایط فیزیکی‌ام بد نیست اما از نظر شرایط سخت‌افزاری، مالی و امکانات وضعیت خوبی نداریم.
چطور دوباره بعد از قطع همکاری چند ساله، دوباره با سپهرزاد کار می‌کنی؟
من کار با مربی‌ام را قطع نکرده بودم و با او در تماس بودم، بعد از آسیایی به‌خاطر نداشتن امکانات و اردو تمرین نمی‌کردم، ولی مصدومیت داشتم که آن را درمان کردم و دوباره برگشتم که سپهرزاد شاگرد گرفته بود و فدراسیون هم قرارداد نمی‌بست و یکسری مشکلات بود، به همین دلیل با هم کار نکردیم.
تو برای مدال به هانگژو می‌روی؟
همه برای مدال تلاش می‌کنند، هیچ ورزشکاری به بازی‌های آسیایی نمی‌رود که آخر شود. من هم تمرینم را شروع کرده‌ام تا در بازی‌های آسیایی خوشرنگ‌ترین مدال را بگیرم.
قطعاً هدفت کسب طلاست، چون همیشه مدال طلای پرتاب دیسک برای ایران بود...
شرایط حالا با قبل فرق کرده است. اگر احسان حدادی مدال طلای آسیا را می‌گرفت شرایط اقتصادی، مربیان خارجی و قراردادها خیلی بهتر بود. اما حالا می‌گویند مدال آورد، آورد، نیاورد هم فرقی نمی‌کند. بچه‌های رشته‌های انفرادی رها شده‌اند اما وضعیت تیمی‌ها بهتر است. ببینید فوتبالی‌ها، می‌برند پاداش می‌گیرند، شکست می‌خورند هم پاداش می‌گیرند. از آن طرف قراردادهای 25 میلیاردی دارند. درحالی که بهترین قرارداد دوومیدانی را احسان حدادی دارد که 300-400 میلیون تومان است و بقیه بچه‌ها قراردادهای 25 میلیونی دارند.
قرارداد تو چقدر است؟
قرارداد من امسال امتیازی یک میلیون و 500 هزار تومان و در مجموع 39 میلیون تومان بود که باشگاه بزرگ نفت برای پرداختش بدقولی کرده و با اینکه قرار بود چند ماه پیش آن را بدهد، هنوز نداده. با این شرایط دوومیدانی کاران یا باید کاسه گدایی دستشان بگیرند یا سراغ شغل دیگری بروند. به خاطر همین من بارها تصمیم گرفتم به والیبال یا بسکتبال بروم یا مغازه بزنم، اما باز هم صبر کرده‌ام تا شاید شرایط بهتر شود. همه دوومیدانی کاران این طوری هستند و با خود می‌گویند بمانیم شاید به آرزویمان برسیم. همه دلی مانده‌ایم، در حالی که اصلاً شرایط خوب نیست. من برای 15 ماه، 20 میلیون تومان گرفته‌ام. من در بازی‌های کشورهای اسلامی با سه خطا حذف شدم، کسی که اردو نداشته، بدون مربی و بدون پول تمرین کرده، چطور می‌تواند مدال بگیرد؟ شرایط ما مثل ماشینی می‌ماند که بدون بنزین و روغن باید حرکت کند.
تا به حال بچه‌های دوومیدانی بعد از سهمیه جهانی پاداش قابل توجهی گرفته‌اند؟
بچه‌های ما هیچ‌وقت به‌خاطر سهمیه جهانی پاداش نگرفته‌اند. مهدی پیرجهان وقتی سهمیه المپیک توکیو را گرفت تنها 100 میلیون به او دادند، نه از حواله ماشین خارجی خبری بود و نه استخدام رسمی. اما فوتبالی‌ها حواله خودروی خارجی می‌گیرند و با فروختـــن آن 10 میلیـــــارد، 9میلیـــــارد سود می‌کنند و قرارداد باشگاهی میلیاردی می‌بندند، چرا واقعاً پاداش‌ها را این‌طوری تقسیم می‌کنند؟
با این اوصاف تو از اینکه آمدی دوومیدانی، پشیمان هستی؟
پشیمان نیستم اما این مسائل حس بدی به آدم می‌دهد. با این تبعیض‌ها، انگار بچه سرراهی هستیم، هر کاری بکنیم کسی نمی‌پرسد چه کم دارید؟ با این حال باز هم افتخارات رشته‌های انفرادی خیلی بیشتر از تیمی است. من و رفقایم وقتی خبر پاداش فوتبالی‌ها را شنیدیم، آن روز تمرین نکردیم. هرکسی به اندازه تلاشش باید مورد توجه باشد. نه اینکه فقط بگویند فوتبال، فوتبال و سهم بچه‌های دوومیدانی غذای بی‌کیفیت و یک اتاق کوچک باشد. البته فدراسیون ما مقصر نیست چون بودجه‌اش کم است. می‌دانیم هزینه‌ها جوری است که بودجه کم می‌آورد. به‌نظرم اگر به اندازه رشته‌های انفرادی برای فوتبال هزینه شود، بعد می‌بینیم چه اتفاقی می‌افتد. چرا یک فوتبالیست کلی امکانات دارد اما یک قهرمان انفرادی حتی نمی‌تواند یک خانه بخرد و زندگی‌اش را اداره کند. پول نباشد کار در رشته‌های رکوردی خیلی سخت است. من تمرین هندبال و والیبال را که دیدم، گفتم تمرین آنها برای ما مثل بازی است، بعد ما وزنه 200 کیلویی می‌زنیم و با تمرینات پوستمان کنده می‌شود. نمی‌خواهم کار آنها را زیر سؤال ببرم اما نادیده گرفتن این عرق ریختن‌ها باعث دلسردی ما می‌شود.
پس چطور تا حالا دوام آوردی؟
شرایط خیلی سخت است. وقتی می‌روی مغازه و چند کالای جزئی می‌خری باید حداقل 300، 200 هزار تومان بدهی، با بی‌پولی مگر می‌شود؟ مگر اینکه پدر میلیاردر داشته باشی که برایت خرج کند. من شرایط خودم را که می‌بینم فکر می‌کنم این‌جوری وضعیت درست نمی‌شود. بعید نیست با این شرایط دوومیدانی از بین برود. ما فقط منتظر معجزه‌ایم. ورزشکار آدم آهنی نیست. از گوشت و پوست و استخوان است و اگر همه امکانات باشد ورزشکار بدون مصدومیت کارش را ادامه می‌دهد. اما ورزشکاری که نه ماساژور دارد و نه فیزیوتراپ و نه غذای 
باکیفیت، در تمرین عادی فشار بیاورد مصدوم می‌شود. من همه این مصائب را کشیده‌ام. برای قهرمانی جوانان آسیای 2018 همه هزینه‌ها با خودم بود بعداز قهرمانی 20 سکه قرار شد به من بدهند که دو سال بعد سکه 15 میلیون تومان شد فقط 40 میلیون به من دادند، یعنی پول دو سکه و نیم. نکته جالب اینکه به من شیلد مسابقات را داده بودند که برای ترخیص آن از گمرک فرودگاه یک میلیون تومان پول دادم!