یک خاندان فاسد امریکایی

علی بکائیان
منتقد

​​​​​​​ سریال «وراثت»(Succession) به کارگردانی مارک مایلود، آندیاج پارخ، آدام آرکین، میگل آرتتا، آدام مک‌ کی و کوین برای، سال 2018 پخش خود را آغاز کرد و تا امروز سه فصل آن منتشر شده است. این سریال که چهره‌هایی مثل هیام عباس، نیکلاس براون، برایان کاکس، کیرن کالکین، پیتر فریدمن، متی مک فیدین، آلن راک و سارا اسنوک در آن نقش‌آفرینی می‌کنند محصول کشور امریکا و سریالی در ژانر درام است که شبکه اچ‌بی‌اُ آن را از زمان پایان «بازی تاج و تخت» به‌عنوان جانشین پرچمدار سابقش معرفی کرد. این دو سریال در نگاه نخست ربطی به هم ندارند اما به محض اینکه ظاهر متفاوتشان را پشت‌سر می‌گذاریم، با اقیانوسی از نقاط اشتراک مواجه می‌شویم که همه از یک نقطه اشتراک اصلی سرچشمه می‌گیرند: خانواده، سیاست و امپراطوری. در واقع چیزی که آنها را از یکدیگر متمایز می‌کند نه ژانرهایشان، بلکه کیفیت بازی‌شان است. هر دو مشغول بازی یکسانی هستند، اما تفاوتشان این است که «وراثت» آن را خیلی بهتر بازی می‌کند. «وراثت» یک‌شبه به جایگاه پادشاه فعلی اچ‌بی‌اُ دست پیدا نکرد، بلکه شایستگی‌اش را با فصل اولی که در مسیر منتهی به فینال شگفت‌انگیزش، تحسین منتقدان و توجه مردم را به‌ طرز فزاینده‌ای جلب کرد به‌دست آورد، به‌ شکلی که در پایان فصل اول سؤال این بود که مخلوق جسی آرمسترانگ چگونه می‌تواند روی دست چنین شروع قدرتمندی بلند شود و پاسخی که طرفداران دریافت کردند، فصل دوم بسیار بالغ‌تر و منسجم‌تری بود که بدون اینکه به بینندگانش باج بدهد، با چنان عمق، ظرافت، شوخ‌طبعی، جزئیات، بی‌رحمی و رابطه علت و معلولی درهم‌تنیده به تم‌های سنگینی مثل قدرت، پول، رسانه، اخلاق و خانواده می‌پردازد که «بازی تاج و تخت» در بهترین روزهایش فقط به آن نزدیک شده بود و در بدترین روزهایش حتی خوابش را هم نمی‌دید.
نخستین جذابیت «وراثت» ماهیتش به‌عنوان یک سالاد فصل است؛ «وراثت» بیش از یک سریال جدید، همچون تقاطع برخی از بزرگ‌ترین سریال‌های ۱۰ سال گذشته به نظر می‌رسد. «وراثت» حکم «گِریتست هیتس»ی را دارد که همه قطعات جدا افتاده را برای شکل دادن به یک قطعه مستقل و منحصربه‌فرد تازه، درون یکدیگر درهم‌آمیخته است. سریال از سکانسی به سکانس بعدی مثل آب خوردن تغییر سبک می‌دهد. در یک اپیزود که پیرامون یک عروسی باشکوه و پرریخت و پاش در یک قلعه قرون وسطایی مجلل بریتانیایی که همه از تمام خاندان‌ها و پیشینه‌های مختلف، فارغ از اختلافاتشان دور یکدیگر جمع شده‌اند و پشت‌سر یکدیگر غیبت می‌کنند و با لبخند روی زخم‌های یکدیگر نمک می‌پاشند، جشن عروسی جافری براتیون از «بازی تاج و تخت» را به خاطر می‌آورد؛ از طرف دیگر، نقش‌آفرینی برایان کاکس در قالب کاراکتر بددهن و همیشه خشمگین لوگان رُی که بی‌وقفه مشغول داد و فریاد کشیدن و تحقیر کردن دیگران و حرص خوردن تا سر حد سکته کردن است، آن را به «تونی سوپرانو» گونه‌ترین نقشی که تلویزیون در دوران پسا-جیمز گاندولفینی به خودش دیده است، تبدیل کرده است. در یک اپیزود دیگر که پای لوگان رُی، بچه‌ها و مشاورانش به کنگره نمایندگان امریکا باز می‌شود و باید یک بحران سیاسی را به‌ وسیله تاکتیک‌های کثیف و قدرتنمایی‌های استراتژیک حل کنند، بهترین روزهای «خانه پوشالی» را تداعی می‌کند. خلاصه که «وراثت» در یک کلام (منهای «بهتره با ساول تماس بگیری») بهترین درام فعلی تلویزیون است و این «وراثت» نیست که باید از نام برده شدن به‌عنوان جانشین «بازی تاج و تخت» احساس خوش‌شانسی کند بلکه این «بازی تاج و تخت» است که باید از به زبان آورده شدن اسمش در کنار «وراثت» به خودش ببالد.