زن آرام و موقر سینما

خوش قول است و وقت شناس؛ این را دقیقه‌شمار نرسیده به ساعت مقرر مصاحبه نشان می‌دهد. به بهانه اکران فیلم «یک قناری و یک کلاغ» به روزنامه ایران آمده است، آن هم برای نخستین بار. وارد سالن انتظار که می‌شود برای همکاران بخش خدماتی پرسونای آشنای زنی آرام و موقر در آثار سینمایی است.
قرار است راجع به نخستین تجربه کارگردانی اصغر عبداللهی با او صحبت کنیم اما مگر می‌شود با بازیگری که فلسفه خوانده، یک کتابخوان حرفه‌ای است و موسیقی را می‌شناسد و سکانس‌های به یادماندنی سینما به صدایش گره خورده است همصحبت شد و کلام را به حوزه سینما و یک فیلم خلاصه کرد. خوش صحبت است و پاسخ‌هایش به هر پرسش روایت غیرخطی است، برای استناد به گذشته بک‌گراند می‌زند، حافظه خوبی دارد و سکانس‌ به سکانس کلامش را طوری تصویر می‌کند که گویی در صحنه حضور‌داری و در نهایت به یک پایان‌بندی مشترک می‌رسی. آنها که با هنگامه قاضیانی همکلام شده‌اند حتی دقایقی، می‌دانند که نوشتن این عبارات درباره او و گفتن از انرژی مثبت‌اش اغراق نیست و بی‌تعارف یک تمجید ممدوح است. نیمه آبان‌ماه و عصر پاییزی روز دوشنبه میهمان‌مان بود و با او از نقش آفرینی در آثار کم بازیگر، نشانه‌شناسی در سینما، عشق در دوران گذشته و امروز، تفاوت‌های جامعه امروز، تئاتر و البته موسیقی صحبت کردیم که متن کامل آن بزودی در صفحات فرهنگی روزنامه ایران منتشر می شود.