شیرینی زندگی در یک «محله»

پویا کمالی
به محله خود عادت کرده‌اید و حتی اگر آنجا بهترین خیابان و کوچه شهر نباشد برای شما جایی است که نظیرش را در هیچ‌جای دنیا سراغ ندارید. این علائم فردی است که خودش را متعلق به محل زندگیش می‌داند و برای اینکه خودش را معرفی کند با هویت خانه‌ و محل زندگیش تعریف می‌کند. هم محله‌ای بودن آدابی دارد که البته نمی‌توان به کتابی برای فراگرفتن آن رجوع کرد چراکه بچه محل بودن بیشتر از هرچیز یک سبک زندگی است. شما در محله‌تان به فروشگاه‌ها، نانوایی، قصابی‌، تعویض روغنی و حتی سمساری بیشتر از هرجای دیگری اعتماد دارید و بها می‌دهید. خرید کردن از آنها به شما حس تعلق می‌دهد و با اطمینان از اینکه هم محله‌ای ها هیچگاه برای یکدیگر کم فروشی نمی‌کنند با رضایت خرید می‌کنید. هم محله‌ای‌ها در زمان وقوع اتفاقات ناگوار در کنار هم می‌ایستند تا تلخی اتفاقات با حضور جمعی آسان‌تر شود و از طریق گفت‌و‌گو سعی می‌کنند به یکدیگر آرامش دهند. هم محله‌ای‌ها در مدرسه و دانشگاه وقتی یکدیگر را می‌یابند بسرعت صمیمی می‌شوند و بدون اینکه نیاز به صرف زمان برای ایجاد حس اعتماد باشد افراد معتمد هم می‌شوند. زندگی در یک کوچه و محله حس همبستگی را بالا می‌برد و در بسیاری از مواقع مانند اعیاد مذهبی یا سنتی افراد درکنار هم عزاداری یا شادی می‌کنند و حتی در زمانی که یکی از همسایگان عزادار است دیگر ساکنین محله سعی می‌کنند از ابراز شادی یا جشن گرفتن در آن زمان خاص خودداری کنند. هم محله‌ای‌ها گاهی بتدریج به یک خانواده بزرگ تبدیل می‌شوند به‌گونه‌ای که فرزندان خانواده‌ها در کنار هم بزرگ می‌شوند و حس داشتن یک خانواده بزرگ در میان آنها تقویت می‌شود و در بسیاری از مواقع که برخی خانواده‌ها که از اقوام و آشنایان خود دور هستند سعی می‌کنند با نزدیک شدن به افراد در محله خود فقدان عزیزان شان را پر کنند. اگرچه این خانواده محله محور نمی‌تواند تمامی انتظارات یک خانواده واقعی را تداعی کند اما شناخت و نزدیکی این قوت قلب را به فرد می‌دهد که در این جمع احساس آرامش و اطمینان کرده و برای تأمین نیازهایش تلاش کند.