عکس نوشت
دیروز روز معلم بود و این قشر زحمتکش و شریف همیشه و در هر شرایطی کنار ما بوده و هستند. از دیروز که خُرد بودیم تا امروز که درشت شدهایم بهزعم خودمان. دلسوزی و مهربانی آنها روز و ساعت و تقویم و مناسبت ندارد، همانطور که سفر و حضر نمیشناسد. آنها اینروزها از گرفتن دستهگلی یا هدیهای کوچک هم محرومند مگر به تشکرهای مجازی و ارادتهای قلبی که از هر طرف نثارشان میشود و امیدواریم که مختص به همین یک روز نباشد. آنها این روزها، مسئولیت سخت آموزش مجازی را هم به عهده دارند و با تلفنهایشان و از طریق شبکههای آموزشی و آنلاین دانشآموزان خود را تنها نمیگذارند، دانشآموزانی که اگر از آنها غفلت شود و به حال خودشان رها شوند، فردای ایران، معلوم نیست با چه فرهنگ و چه رنگی رشد کند... اما آنها نشستهاند و حالا که کرونا، آموزش نزدیک و نفسبهنفس را از آنها گرفته، در خانههایشان گوشی به دست، میآموزند.
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه