با امید به سویت آمده‌ام

سید حبیب حبیب‌پور
ای معنی کامل امید!
ای نهایت خوبی !
باران مهربانی توست که کویر ناامیدی‌ام را سرسبز می‌کند و نسیم محبت توست که طراوت را به باغ خزان زده‌ام می‌بخشد.
اگر طمعم به نگاه کریمانه ات نباشد که «نیست» می‌شوم و بی‌پرتو لطف تو که گریزگاهی ندارم.
غنچه آرزوهایم به لبخند تو شکوفا می‌شود و درخت آرزوهایم به نگاه تو به بار می‌نشیند.
ای بهترین دوست!
هرچه خوبی است از عنایت تو و هرچه شادی از سرچشمه لطف تو جاری است.
 اینک به سویت آمدم. با چشمی که به اشک نشسته و جانی که شعله ور شرمساری است.
در این شب‌های زیبای رحمت، از تو چه کم خواهد شد اگر مرا هم به پناهگاه مهر خویش جای دهی؟
در این ساعت‌های سرشار از آمرزش چه می‌شود که مانند همیشه بی‌خردی هایم را ببخشی و بدی هایم را نادیده بگیری؟
 ای دوست صمیمی‌ام! محبوب من!
از هرچه زشتی و بدی به تو پناه آورده‌ام و کدام زشتی‌ای بالاتر از گناه که دارد تمام وجودم را تسخیر می‌کند؟
از هر منکر و زشتی گریخته‌ام و کدام منکر و زشتی زشت‌تر از آنکه از تو دور افتاده باشم؟
اگر نگاهم کنی از تو چیزی کاسته نمی‌شود و اگر عفوم نمایی از بزرگی ات ذره‌ای کم نمی‌گردد.
من با امیدواری به سویت آمده‌ام. پس امیدم را ناامید مکن.
ای کاش گره ز کار ما باز کنی
ما را به نگاه خود سرافراز کنی
غافل شدم از یاد تو اما ای کاش
ما را تو به یاد خویش، دمساز کنی