آثار م. به‌آذین را دوباره مرور می‌کنم

محمدامیر یاراحمدی
نمایشنامه‌نویس
به نظر می‌رسد ما همچنان دچار ضعف در مطالعه هستیم و در سطوح مختلف جامعه متأسفانه چیزی که آنچنان ارزش ندارد و جدی گرفته نمی‌شود کتاب خواندن است. در این بین، مطالعه آثار کلاسیک ما حتی به عنوان مثال نویسنده‌هایی که فاصله زمانی بسیاری از ما ندارند وضعیت ناخوشایندتری دارد. در حالی که این آثار واقعاً آثار مهمی هستند و باید مدام مورد مطالعه قرار بگیرند. مثلاً همین روزهای اخیر که خبرهایی درباره خانه نویسنده نام‌آشنا و مطرح کشورمان م.به‌آذین منتشر شد یک‌دفعه هوس کردم بروم و مروری روی کتاب‌های او داشته باشم. به‌آذین نویسنده‌ای است که من بسیار دوستش دارم و فکر می‌کنم آثارش را تقریباً خوانده‌ام. نباید بگذاریم این چهره‌ها به‌جای آن‌که در زمان حیاتشان قدر ببینند بعد از مرگ، نام‌شان به بهانه‌ای سر زبان بیفتد. محمود اعتمادزاده فقط یک نویسنده و مترجم نبود، روزنامه‌نگاری بود که کارنامه درخشانی از خودش به یادگار گذاشت که از جمله کتاب‌های او که اتفاقاً جزو کتاب‌های مورد علاقه من است و به دوستانی که مخاطب این یادداشت هستند خواندنشان را حتماً پیشنهاد می‌کنم «بابا گوریو» انوره دو بالزاک، «جان شیفته» و «ژان کریستف»رومن رولان، «دُنِ آرام» میخائیل شولوخوف و بسیاری دیگر از ترجمه‌های محمود اعتمادزاده یا همان م. به آذین است که با ترجمه آثار مهمی از شکسپیر، بالزاک، رومن رولان و شولوخوف و نوشتن خاطرات و تجربیاتش از زندان‌های دهه ۱۳۵۰، نقش بسیار مهمی در ادبیات و جریان فرهنگی و روشنفکری سرزمین ما داشت و علاوه بر این‌ها سردبیری هفته‌نامه کتاب هفته هم بود. به‌آذین و آثارش را یک‌جا می‌توانیم به دیگران پیشنهاد کنیم و همان‌طور که گفتم به جز ترجمه‌ها و سایر آثارش، او نویسنده خوبی بود که فعالیت‌ ادبی‌اش را از سال ۱۳۲۰ درست زمانی که یک دست خود را در جنگ از دست داده بود شروع کرد و زندگی پر فراز و نشیب اما درخشانی داشت که نامش را ماندگار کرد. من واقعاً مطالعه و بازخوانی کارهای به‌آذین را به دوستان خواننده این مطلب پیشنهاد می‌کنم و مطمئن هستم هرگز از این کار پشیمان نخواهند شد.