ای‌کاش خدا کاری کند...

علی ربیعی
 سخنگوی دولت
خیلی وقت‌ها بی‌دلیل دلمان می‌گیرد. آنقدر دلیل برای گرفتن دل هست که تو نمی‌دانی‌ این‌بار دیگر چرا دلت گرفته؟!!! در چنین وقت‌هایی دنبال بهانه‌ای برای خوب شدن حال دلمان می‌گردیم. گاهی وقت‌ها یک فیلم، یک ترانه و یا شاید برخی از اشعار به طرز غریبی بازتاب دهنده حالات روحی‌مان هستند و حتی ارجاع دادن خودمان به آنها با همذات‌پنداری به‌دنبال حالی خوش می‌گردیم. شاید تفأل ما ایرانی‌ها به حافظ هم از همین روانشناسی ناشی شده است. حتی خیلی وقت‌ها آرزوها و دلتنگی‌هایمان را در فیلم‌های سینمایی دنبال می‌کنیم. بخصوص مأنوس بودن دهه‌های بیست،سی‌وچهل با سینمای موسوم به فیلمفارسی - برچسبی که مرحوم هوشنگ کاووسی به کار گرفت- از همین روحیه سرچشمه گرفته است. یادش به خیر چقدر از فیلم‌های هندی در آن دهه‌ها در سینماها استقبال می‌شد. هرچه به‌ سمت سینماهای پایین شهر و شهرستان‌ها می‌رفتیم فروش فیلم هندی بیشتر بود. این هم نوعی نیاز به یک حال خوش است که بعد از یک درام با پایانی خوش به انتها می‌رسید. من فکر می‌کنم پدیده فیلم هندی آن دهه‌ها و حتی امروز ناشی از جامعه شناسی طبقاتی «کاست» و میل برون رفتن از «کاست» در میان توده‌های هندی بود.  سرانجام شاد نیاز زندگی انسانی ماست.
 برای تو/ برای من/ برای دردهایم/ برای ما/ برای این همه تنهایی/ ای کاش خدا کاری کند...