دلالان پای گنج رنج رج‌زنان فرش آهنین ایران نشستند

جیریا را پایتخت فرش دستباف ایران می‌دانند. جیریا روستایی است در اراک. تار و پودی که اهالی جیریا بر فرش روستا می‌زدند نامش را پر آوازه کرده و از مرزهای ایران تا اروپا و امریکا برده‌است. جیریابافی شغلی خانوادگی است. یکصد سال است که این فرش، خواهان و خاطرخواهان خاص خودش دارد. تراکم بالای جیریا یکی از علل این خاطرخواهی است.این تراکم باعث شده که فرش جیریا نام «فرش آهنین» بگیرد. جیریا با نقش‌های متنوع و زیبایی چون مهرجو و شاه‌عباسی در دل خانه‌ها دلبری می‌کند. زنان و مردان جیریا علاوه بر فرش، پشتی هم می‌بافند، هرچند بیشتر شغلی زنانه و دخترانه‌ است. حال و روز جیریا و جیریابافان این روزها خوش نیست؛ هرچند هنوز شغل بیشتر اهالی روستا فرش بافی است. همچنان هم دار قالی جزء لاینفک هر خانه در این روستای کویری و تاریخی است اما بافندگان این قالی، دلزده از بازار فروش فرش آهنین ایران هستند. بسیاری از آنها مدتها است که دیگر تار و پود جیریا را چله‌کشی و کجوبندی نمی‌کنند.کجو وسیله‌ای چوبی یا فلزی است که از آغاز تا پایان بافت قالی، روی دار باقی می‌ماند تا تارها را نظم دهد. اگر فرش می‌‌بافند هم، انگیزه‌ای برای فروش ندارند. اینجا هم دلالان پای گنج رنج رج‌زنان جیریا نشسته‌اند. واسطه‌ها جیریا را به قیمت نمی‌خرند اما با قیمت گزافی در بازارهای داخلی و خارجی می‌فروشند تا رنجش برای رج‌زنان بماند و گنجش به جیب دلالان برود! اهالی جیریا چشم به حمایت دولت دارند تا درآمد ناشی از فروش و صادرات آن به دختران و زنانی برسد که نام خود را در گوشه‌ای از فرش جیریا نقش زده‌اند.