آواز در خیابان

ایمان پاک‌نهاد
روزنامه نگار
دقیقه‌های زیادی طول کشید که پیرزن خودش را برساند نزدیکی‌های جمعیت. خطوط چروک صورتش از دو طرف ماسک پیدا بود اما چشم‌ها براق بودند. ایستاد. دست دیگرش را هم بر عصا تکیه زد و خیره شد به آدم‌ها و به شمع‌ها. از آواز آدم‌ها لاله می‌دمید و از چشم‌های زن باران می‌بارید.
شب هفدهم مهر 1399 در خیابان جم تهران حادثه‌ای رخ داده بود. خیابان همان خیابان نبود و درخت‌ها همان درخت‌ها نبودند و آدم‌ها همان آدم‌هایی نبودند که بی‌هوا از کوچه‌های پاییزی رد شوند. آدم‌ها در شب هفدهم مهر 1399، در تقاطع خیابان جم و مطهری تهران، ساعت‌های بسیار، نشسته و ایستاده، آواز خواندند و سوگواری کردند. چرا که محمدرضا شجریان در بیمارستان جم چشم‌هایش را برای همیشه بسته بود. آواز آن آدم‌ها ناقوس مرگ کسی بود که نباید می‌مُرد، اما بازوی مرگ چنان بی‌رحم و چنان پرزور تن شجریان را تنگ در آغوش گرفته بود که دیگر راه گریزی نبود. تنش عصر پنجشنبه رفت اما آوازش از حنجره هزاران نفری بیرون می‌آمد که برای وداع آمده بود. مثل آن پیرزن که گوش سپرده بود به آواز با غمی در نهانخانه دل.
آدم‌ها می‌گریستند و آواز می‌خواندند و فریاد برمی‌کشیدند. بیماران بیمارستان جم پرده اتاق‌ها را کنار زده بودند و پنجره را رو به خیابان سوگوار باز کرده بودند به تماشا یا شاید به انتظار نوبت مرگ خود.
در کوچه پشتی اما یک مسیر از خروجی سردخانه بیمارستان به سمت مطهری باز شد. از لای نرده‌ها می‌شد دید که تابوتی را بر پشت بنزی سیاه‌رنگ سوار می‌کنند. دشوار نبود فهمیدن اینکه آن پیکر از آن محمدرضا شجریان است. پیکری است که از حنجره‌اش نغمه‌ها تراویده. نغمه‌هایی برای صلح،  برای زیبایی و برای خیابان. همان خیابانی که آن شب پر بود از آدم‌هایی که می‌خواستند استاد آواز ایران در تهران تشییع شود. همان‌هایی که همایون، پسر شجریان را صدا کردند که خواسته‌شان را به او بگویند. تا اینکه همایون آمد و از خواست خانواده گفت. از اینکه شجریان در خراسان و کنار «حضرت فردوسی» به خاک سپرده خواهد شد. گفت و رفت. اما آدم‌ها ماندند در خیابان با نغمه‌هایشان و با اشک‌هایشان.