هنرمندان را به مسلخ نفرستید

عادل بزوده
 مدرس و کارگردان تئاتر عروسکی
اهالی تئاتر و همچنین تئاتر عروسکی مدت‌هاست دارند داد می‌زنند و گویا این داد و فریادها به‌گوش هیچ مدیر و دست‌اندرکاری نمی‌رسد.
متأسفانه فریادهای من حتی از سوی دوستانم در حوزه تئاتر عروسکی هم شنیده نمی‌شود. متأسفانه دوستان برگزارکننده جشنواره چشمان شان را بسته‌اند و اهالی تئاتر عروسکی را به بیراه می‌برند. حتی اگر به‌ظاهر جشنواره به‌شکل آنلاین برگزار شود، باز هم به‌شدت فضای خطرناکی است.
خلط بسیار بسیار بزرگی است. حتی دوستان بزرگوار من که در هیأت مدیره انجمن نمایشگران عروسکی خانه تئاتر هستند، درگیر جشنواره شده‌اند. وقتی با این دوستان صحبت می‌کنم؛ می‌گویند که دارند وظیفه خود را انجام می‌دهند. چه وظیفه‌ای؟ وظیفه‌ای که براساس آن بچه‌های تئاتر عروسکی را به بیراه ببریم؟! اگر جشنواره یک دوره برگزار نشود، هیچ مشکلی به‌وجود نمی‌آید. درصورتی می‌شد جشنواره را در شرایط امن برگزار کرد که پیش از اپیدمی کرونا، آثار آماده و ارسال می‌شدند. دقیقاً این همان کاری است که جشنواره فیلم کودک انجام داد. آثار چند سال قبل ساخته شده بودند و جشنواره با حفظ پروتکل‌های بهداشتی بسیار سفت‌وسختی در سینماها این آثار را نمایش دادند. نمایش عروسکی برای اینکه تبدیل به یک اثر شود که مخاطب بتواند به‌صورت آنلاین آن را ببیند، نیاز به پیش تولید دارد و این پیش تولید به‌دلیل حضور افراد باعث می‌شود که جان هنرمندان عروسکی شدیداً
به خطر بیفتد.
تئاتر آنلاین یعنی چه؟ یعنی اینکه گروه باید در شرایط اپیدمی بیماری‌ای که فرد ناقل هیچ علامتی ندارد، دور هم جمع شوند، عروسک بسازند، کنار یکدیگر تمرین کنند، روی صحنه حاضر شوند تا از اثر فیلمبرداری بشود. چرا که انگار فقط آنلاین برگزار شدن جشنواره مهم است. به قیمت از دست دادن هنرمندان جوان و عاشق‌پیشه نمایش عروسکی.
با برگزاری این شکل از جشنواره در این شرایط به‌شدت مخالفم چون به‌شکل آگاهانه فرستادن نمایشگران عروسکی؛ چه گروه بازیگران، چه تیم ساخت‌وساز دکور و عروسک‌ها به مسلخ و گرفتار کردن آنها به ویروس، به‌شدت بی‌رحمانه است و اگر این بچه‌ها بیمار شوند، چه‌کسی پاسخگو است؟ آیا نهادی جوابگو خواهد بود؟ خیر!
مشکل پشت مشکل پیش می‌آید و در هیچ‌کدام از این موارد هیچ کس یا نهادی مسئولیت حقیقی یا حقوقی‌ای قبول نمی‌کند و به‌راحتی مسئولیت‌های خود را روی دوش نمایشگران عروسکی می‌اندازند و به‌همین راحتی صورت‌مسأله حذف می‌شود. در حال حاضر توپ در زمین نمایشگران عروسکی است و براحتی مسئولیت از هر کس و نهادی حتی از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سلب شده. چه‌کسی مسئول جان هنرمندان تئاتر عروسکی ایران است؟ از دید وزارت ارشاد، خود هنرمندان مسئول جان خود هستند! پس برای چه بچه‌ها را ترغیب می‌کنید که دور هم جمع شوند و نمایش آماده کنند تا به‌صورت آنلاین در جشنواره شرکت کنند؟
متأسفانه سیاست کلان ارشاد در این شرایط اشتباه است و صرفاً پر کردن یک رزومه است. مهم‌ترین دلیل حضور هنرمندان نمایش عروسکی در جشنواره مشکل معاش است و مسأله قابل تأمل اینکه متأسفانه حتی نصف بودجه دوره قبل هم به این دوره اختصاص داده نشده است. در این دوره برای گروهی که هفت یا هشت نفر عضو دارد، یک‌میلیون‌و500 هزارتومان کمک‌هزینه در نظر گرفته شده که با این مبلغ هم باید عروسک‌ها را بسازند،هم تمرین بکنند،هم هزینه‌های مربوط به فیلمبرداری را پرداخت کنند و... درحالی‌که این مبلغ حتی کفاف هزینه‌های اولیه را نمی‌دهد چه برسد به ساخت عروسک‌سازی و سایر هزینه‌ها. چند روز پیش بود که پرویز پورحسینی را از دست دادیم. از فوت کریم اکبری‌مبارکه چند روز گذشته است؟ کریم اکبری‌مبارکه در حال ایفای نقش در سریال بود که به کرونا مبتلا شد. نباید در آن سریال بازی می‌کرد اما باید چه می‌کرد؟ چه کسی می‌تواند دوباره کریم اکبری‌مبارکه را زنده کند؟ همه این تراژدی‌ها به‌دلیل قصورها پیش می‌آیند و بخش اعظمی از این مشکلات به‌دلیل عدم حمایت کافی از
 اهالی هنر است.
نکته دیگری که ذهن هنرمندان بسیاری را این روزها به خود مشغول کرده این است که حق بیمه بیکاری برای کل هنرمندان ایران تعریف نشده است. متأسفانه شرایط اقتصادی هنرمندان در اولویت قرار گرفته و به‌نفع تمام هنرمندان است که با وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و تعاون،کار و رفاه اجتماعی وارد گفت‌وگو بشویم تا هرچه سریع‌تر تکلیف شغل ما را مشخص کنند. هنوز شغلی به‌عنوان هنرمند یا خبرنگار وجود دارد. تا وقتی که در وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی هنرمند و خبرنگار بودن به‌عنوان شغل ثبت نشود، ما حقوق بیکاری و بیمه بیکاری
نخواهیم داشت.