سیاست خارجی انگلیس پس از برگزیت

لندن از اتحادیه اروپا خارج شد. اما اکنون سؤال این است: بریتانیای تنهای تنها، اکنون باید چه نقشی در جهان ایفا کند؟ زمانی «تونی بلر» گفته بود: «انگلیس می‌تواند با نفوذ در واشنگتن و بروکسل، پلی باشد بین امریکا و اروپا.» اما اکنون با برگزیت، لندن باید به راه‌های دیگر بیندیشد.سه ماه پیش ایپسوس در یک نظرسنجی اعلام کرد، 38 درصد انگلیسی‌ها معتقدند لندن باید دست از تظاهر به اینکه یک قدرت جهانی است، بردارد. اما دولت محافظه کار مدعی است، جاه‌طلبی‌هایی فراتر از اروپا دارد. اما حداقل فعلاً ایده جهانی شدن انگلیس چیزی بیش از یک شعار نیست. زمانی انگلیس تلاش زیادی برای جهانی شدن کرد، عضویت در ناتو، گروه هفت، گروه 20، کشورهای مشترک‌المافع، کرسی دائم در شورای امنیت و... همه بیانگر چنین تلاشی بودند. انگلیس مجهز به سلاح هسته‌ای است و ارتش قدرتمندی دارد و در کنار آن از قدرت نرم هم برخوردار است. برای مثال با هزینه‌های بسیاری در تولید واکسن و شناسایی راه‌های درمان کووید 19 تلاش کرده است. و یا در سال 2021قرار است میزبان نشست گروه هفت باشد. از همین رو انگلیس خارج از اتحادیه اروپا هم می‌تواند به حیات خود بخوبی ادامه دهد.
اما نکته آن است که اگر انگلیس بخواهد آرزوی خود برای به تنهایی حرف‌های زیادی برای گفتن داشتن را برآورده کند، باید مشکلات زیادی را از سر راه بردارد. بخش زیادی از این مشکلات نیز بستگی به مسائل داخلی انگلیس دارد. همان‌طور که زمانی تاچریسم و بلریسم به انگلیس کمک کرد تا وزن خود را در جهان بالا ببرد. اما گره کار به برگزیت هم بر‌می‌گردد. مدیریت کووید 19 به اعتبار بوریس جانسون لطمه زد. ضمن اینکه نداهای استقلال‌طلبانه اسکاتلند و ایرلند نیز از هم‌اکنون به‌طور واضح شنیده می‌شود. اگر انگلیس نتواند این مشکلات و مسائل داخلی خود را حل کند، در جهان هرگز جدی گرفته نخواهد شد. شاید گسیل یک ناو هواپیمابر به خاورمیانه نمایشی از قدرت به نظر برسد، اما وقتی تهدیدهای داخلی به جان این کشور افتد، دیگر نمایش قدرت محسوب نخواهد شد.
منبع: Economist