تئاتر ضیافتی انسانی است

عزت‌الله مهرآوران
کارگردان و بازیگر تئاتر
پیش از هر چیز باید به این نکته اشاره کنم که بسیار خوشحالم از برگشتن نفس به سالن‌های نمایش بعد از بهتر شدن وضعیت شهرهای کرونایی و امیدوارم با رعایت پروتکل‌های بهداشتی و انجام مسئولیت‌های اجتماعی وضعیت شهرها از این هم بهتر شود و بتوانیم بالاخره این ویروسی که نزدیک به یک سال است گریبان همه را گرفته شکست بدهیم؛ بر کسی پوشیده نیست که تعطیلی‌های چندماهه اخیر لطمه‌های بزرگی به تئاتر و تئاتری‌ها زد و کسانی مثل من در این مدت سعی کردیم کاری از پیش ببریم و منفعل نباشیم. خود من نمایشنامه‌ای دارم به نام «نیمکت» که سال 1352 آن را نوشتم و همان زمان بنا شد در خانه تئاتر اجرا شود که هرگز چنین اتفاقی رخ نداد تا چندی پیش که احساس کردم این نوع نمایش و نگاه، همچنان می‌تواند حرفی برای این روزهایمان داشته باشد و تصمیم گرفتم آن را دوباره بازنویسی کنم و روی صحنه ببرم؛با دوستان مطرح کردم و آن‌ها هم از این ایده استقبال کردند اما متاسفانه موفق به گرفتن سالن یا حداقل جایی برای اجرا نشدم و امیدوارم حالا که شرایط بهتر شده، این مشکل حل شود و بتوانم کار را اجرا کنم و در این راه، همراهی و همکاری مدیران فرهنگی را نیاز دارم و همدلی‌شان را . نکته مهم دیگری که باید در این یادداشت به آن اشاره کنم این است که اهالی سینما و تئاتر (علی‌الخصوص تئاتر به دلیل هر آن‌چه همه می‌دانند و نیاز به تکرار و گفتن‌ بدیهیاتش نیست) این روزها به حمایت واقعی نیاز دارند و چشم و دل‌شان به دست‌ها و قدم‌هایی‌ است که در مسیر حمایت از آن‌ها گام بردارد تا شور و انگیزه‌شان در این روزهای خطیر از بین نرود و با امید به آینده این روزها را بگذرانند. شخصاً به عنوان عضوی از خانواده تئاتر، هر آن‌چه  را فکر می‌کردم از توانم برمی‌آید انجام دادم و بردن این تئاتر روی صحنه که کمترین هزینه و بودجه و حمایتی می‌طلبد یکی از این کارهاست که به لحاظ متن و نوع اجرا می‌تواند امیدبخش باشد و کمکی به دردهای جامعه کند؛ از نظر من تئاتر در هر شکل و نوعش یک ضیافت است؛ چون زنده‌ است هر جایی می‌شود آن‌ را اجرا کرد و در «نیمکت» هم می‌خواهم روی این نکته تاکید کنم که مسأله تئاتر انسان است. این نمایش روایتگر پیرزنی است که می‌گوید فقط 45دقیقه دیگر زنده است و در این فرصت صفحات آگهی تسلیت روزنامه را می‌خواند و یاد می‌کند از درگذشتگان. هدف این است که بگوییم ما می‌توانیم انسان را روایت کنیم و از او حرف بزنیم و مشکلش را به زبان تئاتر بیان کنیم چون همان‌گونه که مطرح شد خصیصه و دغدغه تئاتر انسان است. همین زنده بودن تئاتر است که باعث می‌شود نویسنده و کارگردانی مثل من دوازده بار نمایشنامه «نیمکت» را طی سال‌های گذشته منطبق بر اتفاقات و رخدادهای جامعه بازنویسی کند و در آخرین بازنویسی هم نگاهی به وضعیت جهان و جامعه امروزی داشته باشد که اسیر غولی به نام کرونا شده است.‌