از نوع عاشقانه‌های فراقی

لیلا کردبچه
شاعر
«به چهل‌ سالگی‌ات رسیده‌ام» دومین کتاب مژده لواسانی است که پس از نخستین کتاب او تحت‌عنوان «خون انار گردن پاییز است» که مجموعه‌ای از شعرها و نثرهای شاعرانه بود و توسط نشر نیستان منتشر شده بود، به تازگی توسط نشر نگاه منتشر شده است. این مجموعه در هفتاد صفحه، دربرگیرنده پنجاه و پنج قطعه شعر سپید کوتاه است که می‌توان آنها را در زمره عاشقانه‌های آرام و عفیف فارسی دانست که به‌‌گونه‌ای از نثر ادبی نزدیکند، یا دست‌کم باید آنها را جزو نمونه‌های سالمِ جریان ساده‌نویسی قلمداد کرد که کمترین فاصله‌گیری را از زبان معیار و معمول و متعارف کاربران عادی زبان فارسی دارند.
عاشقانه‌سرایی در این مجموعه، از نوع عاشقانه‌های فراقی است، اما این عاشقانه‌های فراقی، شکوه‌آلود و گلایه‌وار و عتاب‌آلود نیستند. شاعر تنها به بیان موقعیت عاطفی خود می‌پردازد و از مخاطب شعرهایش توقعی ندارد که برآورده نشدنِ آن‌ها، او را به عتاب و گلایه وادارد، یا برآورده شدن آن‌ها، شادمانش کند، تنها گاهی از بی‌تفاوتی مخاطبش نسبت به این فراق، یا بهتر است بگوییم نسبت به این نرسیدن، تعجب می‌کند.
مژده لواسانی در این مجموعه نیز همچون سروده‌های کتاب قبلی خود، پیوندی نوشتاری با طبیعت دارد و این طبیعت، یک طبیعت تقویمی است؛ یعنی او دقیقاً سه ماه تقویمی از سال را به‌عنوان قید زمان عاشقانه‌هایش انتخاب کرده است و طبیعت برای او و در شعر او، آنقدر که با تکرار واژه «پاییز» و عناصر مربوط به پاییز بروز می‌یابد، نمود و بروزِ عینی دیگری ندارد؛ دقیقاً همان‌طور که واژه اردیبهشت در شعر او تکرار می‌شود و این واژه، صرفاً یک موقعیت تقویمی است، یک قید زمان، یک واژه که به‌عنوان قید زمان به‌کار می‌رود و نه به‌عنوان نشانه نزدیک بودن شاعر به طبیعت. عاشقانه‌های این مجموعه، عاشقانه‌هایی عفیف و دخترانه‌اند، بیانگر عشقی اصیل و نجیبانه، که در آن، وصال و فراق، بسیار کمتر از اصالت خود آن عشق، اهمیت دارند. شاعر این مجموعه، دغدغه ادبی بودن ندارد و زبانِ شعرهایش در ساده‌ترین و سالم‌ترین و طبیعی‌ترین شکل خود بروز یافته‌اند، با کمترین فاصله‌گیری از زبان معیار. اساساً شاعر این کتاب، دغدغه زبان‌آوری ندارد و آنچه در سرایش، بیشتر برایش اهمیت دارد، انتقال پیام است و اصراری به تمرکز مخاطب بر لایه‌های آوایی و زبانی و نوشتاری و... ندارد، بلکه ترجیح می‌دهد حرفش را صریح و ساده بگوید و با تقطیع سطرهایش، سعی می‌کند به مرزهای شعر سپید نزدیک شود.