اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

رویارویی ترامپ با مهاجران

مک گان به‌عنوان مشاور حقوقی و قانونی کاخ سفید که با استدلال‌های منطقی روی موضوع انتصاب‌های قضایی متمرکز شده بود، سیاست مهاجرتی را یک باتلاق قلمداد می‌کرد و از این‌رو تصمیم گرفته بود خود را از آن دور نگه دارد. وزارت دادگستری هم مشکلات خاص خود را داشت. من که اکنون دیگر متوجه قضایا شده بودم، به دقت این موضوع را تحت نظر داشتم اما از همان الگوی مک گان پیروی کردم.
من روز نهم ماه مه در جریان جلسه کابینه درباره مهاجرت به طور مستقیم و بی‌واسطه با مشکلات این بخش آشنا شدم. قرار بود در این جلسه که یک روز بعد از خلاصی ما از توافق هسته‌ای ایران برگزار شد، خانم کریستین نیلسن وزیر امنیت داخلی و جِف سشنز وزیر دادگستری و دادستان کل، درباره اقدامات وزارتخانه‌های متبوع خود برای بستن مرز مکزیک به ترامپ گزارش بدهند. سپس دیگر اعضای کابینه درباره حوزه‌های مربوط به خود صحبت می‌کردند. اما این جلسه به یک جلسه «توجیهی» واقعی که در آن ترامپ با قدرشناسی از تلاش‌های اعضای کابینه‌اش به گزارش‌های آنها گوش کند، سؤالاتی از آنها بپرسد و حمایت خود را از آنها نشان دهد، شباهتی نداشت. با تمام شدن صحبت‌های سشنز و در حالی که نیلسن تازه شروع به ارائه گزارش خود کرده بود، اوضاع وخیم‌تر شد. ترامپ از نیلسن پرسید «چرا شما نمی‌توانید مرزها را ببندید؟» نیلسن با ارائه فهرستی از مشکلات خود و وزارتخانه متبوعش به این پرسش پاسخ داد. ترامپ وسط حرفش پرید و در برابر اعضای کابینه و گروهی از مشاوران کاخ سفید صدایش را بالا برد و گفت: «شما اشتباه می‌کنید. هیچ چیز نمی‌تواند جلوی بستن مرز را بگیرد. به آنها بگویید کشور تعطیل است. ما افرادی (همچون قضات مهاجرت) نداریم که همه این کارها را انجام دهند. همین و بس. کشور مثل سالن نمایش است وقتی پُر می‌شود، ظرفیتش تکمیل است.»
تا همین جا هم اوضاع به اندازه کافی بد بود ولی متأسفانه بدتر هم شد. کلی تلاش کرد از نیلسن به‌عنوان وزیر امنیت داخلی حمایت کند. او همیشه از نیلسن حمایت می‌کرد (کلی قبل از اینکه به‌عنوان رئیس ستاد کارکنان کاخ سفید منصوب شود، وزیر امنیت داخلی امریکا بود). اما این کار به خودی خود اشتباه بود. همه می‌دانستند که نیلسن این پست را به لطف کلی دارد و دخالت کلی در این بحث باعث شد این طور به نظر برسد که نیلسن نمی‌تواند از خود دفاع کند. متأسفانه ناتوانی نیلسن در دفاع از خود برای همه کسانی که در اتاق کابینه حضور داشتند، ثابت شد. کلی و نیلسن تلاش کردند همه چیز را به گردن سشنز بیندازند که به نظر می‌رسید تلاش می‌کند حرف تازه و متفاوتی را درباره اختیارات وزارت امنیت داخلی در قبال مرزها بزند. او هنگام بحث کردن درباره این موضوع معذب بود و ظاهراً سعی می‌کرد خود را کنترل کند. او ابتدا گفت: وزارتخانه متبوعش از اختیاراتی که تازه درباره آنها توضیح داده بود، برخوردار نیست. کلی با عصبانیت پاسخ داد: «ما طبق دستور دادستان کل که اقدامی را غیرقانونی اعلام می‌کند، عمل می‌کنیم و مهاجران را بر می‌گردانیم.» با این سخن کلی، سشنز بیشتر معذب شد. اما ترامپ هنوز به‌دنبال آزار نیلسن بود و خانم وزیر نیز از هوش و ذکاوت لازم برخوردار نبود تا سکوت کند یا بگوید «چند روز دیگر با پاسخ بهتری بر می‌گردیم.» در نهایت ترامپ انگار که همه این موضوع را فراموش کرده‌اند، گفت: «من با دستور کار مقابله با مهاجرت غیرقانونی از سوی مردم انتخاب شده‌ام ولی ظاهراً الان قرار است به خاطر همین موضوع شکست بخورم»، که چنین احتمالی با توجه به واقعیات سیاسی اصلاً بعید نبود. با نزدیک شدن به پایان جلسه با خودم فکر می‌کردم که استعفای نیلسن و کلی بالاخره در آینده‌ای نه چندان دور رخ خواهد داد. بعدها بسیاری از رسانه‌ها گزارش دادند، نیلسن درست بعد از این جلسه بسیار به دفتر کلی نزدیک شده است. سیاست مهاجرتی ترامپ یک افتضاح کامل و غیرضروری بود زیرا اقدامات بازدارنده زیادی وجود داشت که می‌توانستیم در مورد مهاجرت تشدید کنیم و علیه ادعاهای ساختگی، غیرقابل توجیه و جعلی مهاجران برای دریافت پناهندگی از ایالات متحده به کار ببندیم.
وضعیت در 20 ژوئن با اعلام سیاست «تحمل صفر درجه» که بر عدم تسامح مطلق در برابر مهاجران تأکید داشت، وخیم‌تر شد و ترامپ خود را آماده می‌کرد تا کودکان مهاجر غیرقانونی را در مرزها از مادران‌شان (یا افرادی که مدعی بودند والدین کودکان هستند، ولی اغلب قاچاقچی انسان بودند) جدا کند. این سیاستی بود که دولت‌های قبلی از جمله دولت اوباما هم اجرا کرده بودند اما ترامپ تحت فشارهای سیاسی، خود را عقب کشید و نیلسن و سشنز را سپر بلا قرار داد.
بعد از اینکه دستور اجرایی ترامپ درباره لغو سیاست «تحمل صفر درجه» امضا شد کلی فقط به خانه رفت. او روز بعد در گفت‌و‌گویی که داشتیم تأیید کرد که ترامپ «سشنز و نیلسن را فروخت»، اما هیچ کس طرحی واقعی برای اجرا در گام بعدی نداشت.